Almanya: Filistin Kongresi'ne baskı ve direniş

Filistin meselesinin adil ve kalıcı bir çözüme kavuşması nasıl mümkün olabilir? Bugün Türkiye’de AKP’den CHP’ye, bütün düzen partileri, hatta kendini daha solda gören kimi partiler “iki devletli çözümü” savunuyor. Aynı şekilde Avrupa’da da yeşil, sosyalist ve komünist partilerin sağ partilerle birlikte iki devleti savunduğunu görüyoruz. Devletlerden ve uluslararası kuruluşlardan da benzer açıklamalar duyuyoruz. İki devletli çözüm konusunda adeta bir konsensus var. Öte yandan Filistinli ve Yahudi enternasyonalist solun, adil ve kalıcı barış için başka bir çözüm önerisi var: Demokratik Laik Birleşik Filistin!  İki devletli çözümü savunanlar Arap ve Yahudi halklarının birarada yaşayamayacağı gerici varsayımından hareket ediyorlar.  Halklar arasında kalıcı düşmanlık olmaz! Birleşik Filistin Devleti’ni savunan enternasyonalist sol ise, Arap, Yahudi, Müslüman, Hristiyan bütün halkların ve inançların, eşit yurttaşlık temelinde, gönüllü olarak ve barış içinde birarada yaşamasının mümkün olduğu düşüncesinden hareket ediyor. Halklar arasında kalıcı düşmanlıklar yoktur, açılmış yaralar sarılabilir, demokratik bir birlik temelinde gönüllü ve kardeşçe bir ortak gelecek daima kurulabilir.  Kökleri Fransız devrimine ve hatta ondan da çok öncesine dayanan bu düşüncenin “tekeli” aslında enternasyonalist sola ait değildir. Fakat ne yazık ki Filistin sorununa “evrensel insanlık değerlerinden” hareket ederek çözüm geliştirme görevi şimdilik sadece enternasyonalist sosyalistlerin omuzlarına yüklenmiş görünüyor. Öte yandan “Demokratik Laik Birleşik Filistin” çözümünün giderek daha fazla insana “en iyi çözüm” olarak görünmeye başladığına da memnuniyetle şahit oluyoruz. Bu öneri çok bilmiş burjuva yorumcular tarafından “iyi niyetli fakat hayatın gerçeklerine uymayacak derecede naif” olarak değerlendirilebiliyor. Oysa hayatın ve tarihin gerçekleri bize bambaşka bir şey söylüyor. Filistin tarihi bize ne anlatıyor? Filistin, tarihi boyunca çok kimlikli ve çok kültürlü bir coğrafya oldu. Araplar, Yahudiler, Müslümanlar ve Hıristiyanlar her toplumda görülebilecek küçük gerilimlere rağmen daima barış içinde birarada yaşadılar. Filistin’in ticaret yolları üzerindeki stratejik konumu ve Kudüs’ün üç semavi din için de kutsal şehir olması çoğulculuğa dayanan bir ortak yaşamı zorunlu kılıyordu. Halkların ve inançların barışı, Siyonizmin Filistin’i herkesi kovarak fethedilecek bir hedef olarak önüne koymasıyla ve bölgede işbirlikçi bir devlet isteyen emperyalizmlerin de desteğini alarak saldırıya geçmesiyle birlikte bozuldu. Tam da bu yüzden “Demokratik Laik Birleşik Filistin”,  “bebekleri katillere dönüştüren” bir karanlık çağdan çıkış, tarihin, halkların ve inançların doğal ve normal hayatına dönüş anlamı taşıyor. Gerçek çözüm için… İki devletli çözüm ise, her şeyden önce en büyük kötülüğü Yahudi halkına reva görüyor, onları ırkçı ve teokratik İsrail’e mahkum ediyor. İki devletli çözüm, Araplar, Müslümanlar ve Hristiyanlar için de gerçek bir çözüm vaad etmiyor. Çözüm olarak birbirine hem benzeyen hem düşman iki teokratik devlete dayanan başka bir gerici statüko tesis etmekten öteye gidemiyor. Hristiyanların ve sürgündeki Filistinlilerin durumunu belirsizlik içinde bırakıyor. Demokratik ve birleşik Filistin için mücadele ederken ortak yaşamın mümkün olduğunu savunan enternasyonalistlerin önündeki en büyük engel her cepheden ırkçıların körüklediği Yahudi, Arap ve İslam düşmanlıkları. Siyonist ırkçılık Arapları ve Müslümanları köleden bile daha aşağı konumda, İsrailli savaş bakanının ifadesiyle “hayvan insanlar” olarak görüyor. Arap ve İslam düşmanlığını körüklüyor. Buna mukabil İsrail terörünün suçunu bütün bir Yahudi halkına yıkmaya çalışanlar da var. Çok yönlü nefret siyasetine karşı kesintisiz, kararlı ve birleşik mücadele bu yüzden önem kazanıyor. Arap, Yahudi, Müslüman, Hristiyan bütün halkların Ortadoğu’da var olma ve kendi kaderlerini tayin etme hakkı tartışılamaz. Diğer halkların varlığına ve haklarına saygı duymayan eğilimler mahkum edilmesi özellikle direniş saflarından tecrit edilmesi gereken unsurlardır. Bununla bağlantılı olarak, özgür demokratik bir Filistin’in tesisi için Siyonist devlet aygıtı bütünüyle tasfiye edilmek zorundadır. Bu devlet ve bütün kurumları ayrımcılığı kurumsallaştırmak amacıyla tesis edilmiştir. Meşruiyeti yoktur. Uluslararası Sosyalizm Akımı’nın açıklamasında yazdığı gibi: “Filistin ulusal hareketinin, İsrail topraklarında ve İşgal Altındaki Topraklarda Arapların, Yahudilerin, Müslümanların, Hıristiyanların ve hiçbir dine mensup olmayanların eşit haklara sahip olarak barış içinde bir arada yaşayabilecekleri laik demokratik bir devlete ilişkin özgün vizyonunu destekliyoruz. Filistin direnişi birleşik bir Filistin’in kurulması için vazgeçilmez bir koşuldur. Ancak Batılı emperyalist bekçi köpeği İsrail'i yenmek için tüm Arap dünyasının gücünün seferber edilmesi gerekmektedir. Yozlaşmış, baskıcı ve emperyalizme sıkı sıkıya bağlı mevcut Arap rejimleri bu mücadeleyi yürütmekten aciz olduklarını uzun zamandır kanıtlamışlardır. Arap Doğusunda işçilerin, kent yoksullarının ve köylülerin bu rejimleri devirdiği sosyalist devrim, İsrail'e karşı zaferin koşullarını tamamlayacaktır. 2011'deki ve daha yakın zamanda Cezayir ve Sudan'daki ayaklanmalar bize Orta Doğu ve Kuzey Afrika bölgesindeki devrim potansiyeline dair bir fikir verdi. İsrail'in Filistinlilere karşı yürüttüğü vahşi intikam savaşının Batı emperyalizmi için yarattığı tehlikelerin en küçüğü, Arap kitlelerini yeniden sokaklara dökmesi değildir. Eğilimimizin kurucusu Tony Cliff'in dediği gibi, Kudüs'e giden yol Kahire'den geçmektedir.” Tüm okurlarımızı Yahudi düşmanlığına, Arap ve İslam düşmanlığına karşı birlikte kesintsiz ve kararlı mücadeleye çağırıyoruz. Yahudi, Arap, Ermeni, Müslüman, Hristiyan, inançlı, inançsız bütün yurttaşlarının eşit haklılık ve gönüllü kardeşlik temelinde bir arada yaşadığı özgür bir Filisin için için hep birlikte mücadeleye!

İsrail'in Gazze'yi kuşatmaya başlamasından bu yana, dünya çapında Filistin'le dayanışma amacıyla kitlesel protestolar düzenlendi. Buna, ülkenin 2003'teki Irak Savaşı'ndan bu yana en büyük savaş karşıtı, anti-emperyalist protestolara tanık olduğu ABD de dahildir. Binlerce kişi New York, Los Angeles, Washington DC ve düzinelerce başka şehirde sokaklara çıktı. Yahudi aktivist grupların düzenlediği DC protestosuna binlerce kişi katıldı ve daha sonra aralarında iki düzine hahamın da bulunduğu yüzlerce kişi tutuklandı. Chicago'daki mitinge tahminen 25 bin kişi katıldı.  Yahudi protestocular, Başkan Yardımcısı Kamala Harris'in Brentwood'daki evinin önünde eylemdeydi.  25 Ekim'de, yüzden fazla Kuzey Amerika kampüsünde on binlerce öğrenci, ‘’Derhal ateşkes, İsrail'e koşulsuz desteğin sona ermesi ve üniversitelerin Filistin işgalini finanse eden şirketlerden çekilmesi’’ talebiyle iş bırakma eyleminde birleşti. 27 Ekim gecesi Yahudi aktivistler Grand Central İstasyonu’nu kapattı ve bu da 300’den fazla kişinin tutuklanmasına yol açtı. ABD Filistin Hakları Kampanyası (USCPR) İcra Direktörü Ahmad Abuznaid, Mondoweiss'e "Bu şimdiye kadar gördüğümüzden daha büyük" dedi. "Bu, harekete verdiğimiz onlarca yıllık çalışmanın sonucudur ve bence bunun bir kısmı 2020'deki George Floyd protestoları ile bağlantılı. O zaman çok çeşitli, sosyal adalet yanlısı, ırkçılık ve savaş karşıtı yapı vardı.” Aktivistler İsrail'in saldırısının katıksız kötülüğünün ve siyaset kurumunun Filistin'e yardım etmeyi reddetmesinin, insanları protestoya sevk eden başlıca faktör olduğunu söylüyor. Data for Progress tarafından yapılan yeni bir anket, seçmenlerin yüzde 66'sının, bölgede ateşkes ve şiddetin azaltılması çağrısı yapması gerektiğine "kesinlikle katıldığını" veya "kısmen katıldığını" ortaya çıkardı. Buna Bağımsızların yüzde 57'si, Cumhuriyetçilerin yüzde 56'sı ve şaşırtıcı bir şekilde Demokratların yüzde 80'i dahildir. 23 Ekim: Protestolar dünya çapında devam ediyor. Londra'da Cumartesi günü 100 bin kişi Gazze'de ateşkes talebiyle yürüdü. New York'ta hafta sonu çok sayıda protesto gerçekleşti. Brooklyn'de polis cumartesi günü barışçıl protestoculara saldırdı. Protestoculardan birisi: "Buradayım. Çünkü Kudüs'te doğmuş bir Yahudiyim ve ABD'deki hükümetimin Filistinlileri durmaksızın katleden İsrail'e silah ve para göndermesi ve bitmek bilmeyen, koşulsuz diplomatik destek göndermesi beni dehşete düşürüyor ve öfkelendiriyor."  28 Ekim: “Bizim Adımıza Değil” New York Grand Central'da Gazze'de ateşkes talep eden Yahudi liderliğindeki oturma eylemi son 20 yılın en büyük sivil itaatsizlik eylemlerinden biri oldu.  Londra'da şimdiye kadarki üçüncü ve en büyük seferberlik Yarım milyon kişi Filistin için cumartesi günü Londra sokaklarındaydı. Dayanışmalarını göstermeye kararlı bir şekilde, metro çıkışlarından dışarı akın eden, istasyonlar arasında dolaşırken Filistin için slogan atan bir insan denizi vardı. Büyük insan blokları halinde yürüdüler ve Muhafazakarların yasaklayabileceklerini düşündükleri sloganları haykırdılar: "Nehirden denize, Filistin özgür olacak." Ve günün ilerleyen saatlerinde yüzlerce aktivist, Filistin için doğrudan eylemde bulunmak üzere Waterloo İstasyonu’nu işgal etti. Yürüyüşteki herkes İsrail'in cuma gecesi ve cumartesi sabahı Gazze'ye yönelik saldırısına öfkeliydi.  Yüzlerce kişi 31 Ekim Salı gecesi Filistin'le dayanışma amacıyla Londra, Liverpool Street İstasyonu'nu durma noktasına getirdi. Sisters Uncut liderliğindeki eylem, İsrail'in Gazze, Jabalia mülteci kampına düzenlediği hava saldırılarında en az 400 kişinin öldürülmesi üzerine gerçekleşti.  Derleyen Ahmet A.

İsrail devleti ve Filistin direnişine ilişkin temel argümanlar... 1. İsrail emperyalizmden oluşmuştur Britanya, İmparatorluğunun çıkarları doğrultusunda İsrail'in yaratılmasında çok önemli bir rol oynadı. 1917'de Muhafazakar Parti dışişleri bakanı Arthur Balfour , Filistin'de "Yahudi halkı için bir ulusal yurt" tanıma sözü verdi. Güçlü Osmanlı İmparatorluğu'nun çöküşünden ve Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra Filistin'i sömürgeleştirmek Britanya'nın, nüfuzunu yeniden şekillendirme projesinin bir parçasıydı. Kudüs'ün ilk İngiliz askeri valisi Sir Ronald Storrs, Siyonist devletin "potansiyel olarak düşman bir Arap denizinde küçük bir sadık Yahudi Ulster (Kuzey İrlanda'ya atıfla, sömürgecinin uç karakolu)" olacağını söyledi. Bu siyasi amaçlar aynı zamanda 19. yüzyılın sonlarında ortaya çıkmaya başlayan Siyonist hareketin planlarının da gerçekleşmesine hizmet ediyordu. Siyonistler, Yahudi halkının Avrupalı egemen sınıfların şiddetinden kurtulup, güvende olmasının ancak, Yahudilere özel bir devlette mümkün olacağını savundu. Tarihi ve dini kökleriyle Filistin sadece önerilerden biriydi. Yeni bir devlet için diğer olası yerler arasında Arjantin, Uganda ya da  Azerbaycan'daki bölgeler ve ABD'deki "boş" araziler yer alıyordu. Pek çok Yahudinin reddettiği Siyonizm hiçbir zaman Yahudilere sığınma arayışı içinde olmadı. Yahudilerin çoğunlukta olduğu bir devlet yaratmak her zaman bir sömürge projesi olmuştur ve bu da ancak diğer halkların topraklarından sürülmesiyle mümkün olabilir. Balfour Anlaşması İngiliz Siyonist yöneticilere bu sömürge planlarını uygulama olanağı tanıdı. Bu sömürgeleştirmenin mimarlarından biri de Filistin'deki ilk İngiliz yüksek komiseri Herbert Samuel'di. 1920'den itibaren Filistin'in komiseri olarak Siyonist yerleşimcilerin Filistinlilerin topraklarına el koymasına izin veren bir dizi yasayı kabul etti. 1919'dan 1923'e kadar Yahudi yerleşimcilerin sayısı iki katına çıktı. İngiliz sömürgeciler, Yahudi işadamlarına ve çiftçilere uzun vadeli cömert krediler sunmak için Ticaret ve Sanayi Bakanlığı'nı kurdular. 2. Siyonizm etnik temizlik anlamına geliyordu Yeni Siyonist devlet, Filistin topraklarını ele geçirmek ve Yahudi çoğunluğunu sağlamak için sistematik bir plan geliştirdi. Felaket anlamına gelen Nakba sırasında en az 850.000 Filistinli evlerinden zorla çıkarıldı . Köy ve kasabalarının yarısı “sadece moloz ve taş bırakarak yok edildi”. İsrail yanlıları hâlâ böyle bir planın olmadığını söylüyor. Filistinlilerin komşu Arap ülkeleriyle olan savaş nedeniyle kaçtıklarını iddia ediyorlar. Ancak Dalet Planı, Filistinlileri temizlemeye yönelik onaylanmış bir askeri operasyondu. Kullandığı teknikler açıktı: “Köyleri yok ederek (ateşe vererek, havaya uçurarak ve molozlarına mayın yerleştirerek). "Direniş halinde silahlı kuvvetler yok edilmeli ve halk devlet sınırları dışına sürülmeli." Yerleşimciler, insanlara canlarını kurtarmak için kaçmalarını söyleyen hoparlörlü kamyonetleri sürerken, köylere petrol varil bombaları attılar. Bu teknikler İsrail'in resmi kuruluşuna giden aylarda ve sonrasında geliştirildi. Siyonist ordu Haganah vahşet ve katliamlar gerçekleştirdi. Hem Yahudilerin hem de Arapların yaşadığı Hayfa şehrinde Haganah, Arap bölgelerini yoğun bombardıman ve keskin nişancı ateşiyle kuşattı. Daha sonra İsrail ordusunun genelkurmay başkanı olacak olan tugay komutanı Mordechai Maklef basit emirler verdi. “Karşılaştığınız Arapları öldürün. Tüm yanıcı nesneleri ateşe verin ve kapıları patlayıcılarla zorla açın. İsrail'in o zamanki başbakanı David Ben-Gurion, 14 Mayıs 1948'de İsrail'in kuruluş bildirgesini imzaladı. BM, Filistin'in yüzde 55'inin Siyonist yerleşimcilere verileceğini belirterek bildirgeyi onayladı. 1948'den önce Filistin'de yalnızca 600.000 Yahudi yerleşimci yaşıyordu. Bu sayı Nakba'yı takip eden üç yılda neredeyse iki katına çıktı. İsrail'i 1948'de devlet olarak tanıyan ilk ülke, İsrail'in en büyük emperyalist müttefiki ABD'ydi. 3. Filistin direnişi nasıl oluştu? 1950'lerde, ulusal kurtuluş hareketinin yavaş yavaş inşa edilme süreci, bölgeye dağılmış mülteci kamplarında hız kazandı. Filistinli mülteciler BM kuruluşlarından yetersiz destek aldılar ancak ev sahibi ülkeler tarafından siyasi haklardan mahrum bırakıldılar. Zengin veya orta sınıf Filistinliler, kamu hizmetlerinde ve medyada kilit rol oynadıkları Körfez'e yöneldiler. Yeni bir Filistin hareketi işte bu çevrelerin arasında doğdu. El Fetih 1959'da kuruldu. Kurucuları arasında Yaser Arafat ve Mahmud Abbas da vardı. Abbas, Filistin devletinin şu anki başkanıdır. El Fetih'in temel ilkelerinden biri “müdahale etmeme” idi; Filistinliler, yaşadıkları Arap ülkelerindeki mücadelelerde taraf olmamalıydı. Bu, son derece sorunlu da olsa,  Filistinlilerin diğer anti-emperyalist grupların gerilla taktiklerinden esinlenerek İsrail devletine karşı silahlı direnişe odaklandığı anlamına geliyordu.  1967'deki Altı Gün Savaşı İsrail'in, aralarında Mısır, Suriye ve Ürdün'ün de bulunduğu Arap devletlerinden oluşan bir koalisyonu yok etmesine tanık oldu.  Savaşın sonunda İsrail Gazze, Batı Şeria, Golan Tepeleri ve Sina Yarımadası'nın kontrolünü ele geçirdi. İsrail birlikleri, çoğu sürgün olan direniş savaşçılarını yendi ve esir aldı. Ancak 1968'de Ürdün'ün Karameh şehrinde El Fetih savaşçıları karşısında utanç verici bir yenilgiye uğradı. El Fetih, 1964'te Arap rejimleri tarafından Filistin halkının resmi temsilcisi olarak kurulan Filistin Kurtuluş Örgütü'ne (FKÖ) hakim olmaya başladı. El Fetih kontrolündeki FKÖ, Filistin'in tamamının özgürleştirilmesinin mümkün olduğu fikrinden uzaklaştı. İsrail'in yanında mini bir Filistin devletinin yeterli olacağı düşüncesine taviz vererek sahte barış görüşmelerine sürüklendi. FKÖ'nün liderleri, kendi sınıf konumları nedeniyle, Arap liderlerin yakından desteklediği Filistin egemen sınıfının bir parçası olabileceklerini hayal ettiler. 4. İlk İntifada her şeyi değiştirdi 1950'lerden 1980'lere kadar siyasi ve askeri yönetim İşgal Altındaki Topraklar'da değil, sürgündeki Filistin liderliğindeydi. 1987'de işgal altındaki yaşamın sefaletinden duyulan hayal kırıklığı bir ayaklanmayla ya da İntifada'yla patladı. Bu durum hem İsraillileri, hem ABD'yi, hem de FKÖ liderliğini şaşırttı. Birinci İntifada İsrail işgalinin vahşetini dünyaya gösterdi. İsrail güçlerinin Aralık ayında Jabalia mülteci kampında kamyonlarını bir dizi arabaya çarparak dört Filistinliyi öldürmesinin ardından protestolar alevlenmişti. 10.000 kişinin katıldığı cenazelerinden yalnızca bir gün sonra İsrail askerleri protestoculardan oluşan kalabalığa ateş açtı. 17 yaşındaki Hatem Ebu Sisi'yi öldürdüler. İşgal altındaki topraklarda Filistinliler ayaklandı ve protestoları, ayaklanmaları, grevleri harekete geçirdi ve sağlık ve eğitim sağlamak için yerel komite ağları oluşturdu. 21 Aralık'tan itibaren Filistinli işçiler esas olarak meyve ve konaklama endüstrilerinde greve çıktı. Birinci İntifada sırasında ortaya çıkan Filistinlilerin hiddetini İsrail devletinin kontrol altına alması beş yıldan uzun bir süre imkansız oldu.  Birinci İntifada, 1990'ların başında İsrail devleti ile barış görüşmeleri sözü verilmesiyle sona erdi. FKÖ, özgürlüğe giden yolu hiçbir zaman sıradan insanların isyanlarından geçtiğini görmemişti ve bu görüşmelerin bir parçası olmaktan mutluluk duyuyordu. 5. Barış süreci Filistin için emperyalist bir tuzaktı Batı'nın aracılık ettiği sözde "barış anlaşmaları" her zaman bir yalandan ibaret olmuştur. Bunlardan biri 1993 yılında imzalanan Oslo Anlaşmalarıydı . Bunun asıl amacı, Filistin'e İsrail'in yanında var olabilecek bir devlet verilmesi bahanesiyle İsrail'in toprak üzerindeki hakimiyetini güvenceye almaktı. Anlaşma, İntifada aracılığıyla halk mücadelesinin kazandığı fırsatları israf eden FKÖ liderleri tarafından kabul edildi. Ancak Filistinli akademisyen Edward Said, Anlaşmaları "Filistinlilerin teslimiyetinin bir aracı" olarak nitelendirdi. FKÖ yetkilileri Batı Şeria ve Gazze Şeridi'nde Filistinlilerin küçük bir alandaki özyönetimine ilişkin zayıf vaatlerden memnundu. Bunlar beş yıl boyunca uygulanacaktı. Bu arada Filistin'in geri kalanı İsrail egemenliği altında tutulacaktı. El Fetih'in hakimiyetindeki yeni kurulan Filistin Yönetimi'ne (PA), işgal altındaki Batı Şeria'nın yüzde 18'i verildi. Yaklaşık yüzde 22'sinin İsrailliler ve Filistinliler tarafından birlikte yönetileceği iddia ediliyordu. İthalat ve ihracatın kontrolü de dahil olmak üzere geri kalan kısım (yüzde 66) İsraillilere bırakılacaktı. Oslo Anlaşmaları Filistin'in İsrail olmadan ayakta kalmasını daha da imkansız hale getirdi. Sınırların kapatılması Filistin ekonomisini boğdu. Anlaşmalardan önce Batı Şeria ve Gazze Şeridi'ndeki Filistinlilerin üçte biri İsrail'de çalışıyordu. 1996'da bu oran yüzde 15'e düşerken, İsrail'de çalışmadaktan elde edilen kazanç Filistin'in GSYİH'sının yüzde 25'inden yüzde 6'sına düştü. Bugün Filistin Yönetimi bir miktar güç sahibi görünebilir. 132 temsilciden oluşan seçilmiş bir organı vardır. Hatta Oslo Anlaşması'nın bir şartı olarak kendi polis teşkilatına da sahip. Ama İsrail hala Filistin'e tahsis edilen bölgelerde istediğini yapıyor. Bir zamanlar İsrail'e karşı silahlı direniş göstermeyi hayal edenlerin kontrolündeki Filistin Yönetimi, sömürgeciliği sürdürmeye yönelik bir mekanizmadır. Hamas çok geçmeden Filistin halkının hayal kırıklığını temsil eden ve Filistin Yönetimi'nden daha radikal ve askeri bir alternatif sunan parti haline geldi. Hamas, İkinci İntifada'nın merkezindeydi. Bu durum, 2000 yılında İsrail Başbakanı Ehud Barak ile Filistin Yönetimi Başkanı Yaser Arafat arasında yapılan Camp David Zirvesi'nin hiçbir şey başaramamasının ardından alevlendi. 6. Yalnızca, Araplar ve Yahudiler için tek devlet bir çözüm sunuyor Filistinliler 100 yılı aşkın süredir Siyonist yerleşimciler ve onların destekçileri tarafından uygulanan şiddete, vahşete ve ırkçı yasalara maruz kalıyor. İsrail daha fazla Filistin topraklarını ele geçirmeye devam ederken, verilen söz üstüne sözler tutulmadı. Filistinliler hiçten daha kötü bir durumda bırakılmışken, İsrailli yerleşimciler cesaretlendi. Sözde iki devletli çözüm başarısız oldu. Başarısız olmaya devam edecek çünkü İsrail devleti hâlâ Yahudi çoğunluğu oluşturmaya ve tüm Filistinlileri yok etmeye kararlı. İsrail hiçbir zaman Filistinlilere çaldığı topraklardan bir devleti isteyerek teslim etmeyecek veya milyonlarca Filistinli mültecinin geri dönmesine izin vermeyecektir. Bugün İsrail devleti kendi tek devlet çözümünü güçlendirmeye devam ediyor. İsrail hükümetinin desteklediği İsrailli yerleşimciler, Filistinlilerin evlerine ve topraklarına el koyuyor. Sosyalistler, Müslümanların, Yahudilerin, Hıristiyanların ve diğerlerinin bir arada yaşadığı laik ve demokratik bir devletin mümkün olduğunu savunmalıdır . Bu tür bir devlet Balfour'un anlaşmasından önce vardı, dolayısıyla yeniden olması mümkün. Oslo Anlaşmaları yaşayabilir bir Filistin devleti yaratmış ve Batı Şeria ile Gazze'deki İsrail yerleşimlerini ortadan kaldırmış olsaydı bile, adalet hâlâ sağlanmayacaktı. Böyle bir çözüm, İsrail'in varlığının dayandığı tarihi suçu görmezden gelecektir. Aynı zamanda ABD emperyalizmi tarafından silahlandırılan ve bölgedeki bekçisi olan ırkçı, sömürgeci bir devleti de yerinde bırakacaktır. Ancak bunu kazanmak, Filistin ve Orta Doğu bölgesinde İsrail devletini ve onun emperyalist destekçilerini altüst edebilecek devrimci ayaklanmaları gerektiriyor. Sophie Squire (Socialist Worker'dan Ali Baydaş çevirdi)

Simon Assaf 2006 yılında Socialist Worker'ın Beyrut'taki muhabiriydi. İsrail saldırısını geri püskürtmek için kullanılan taktikleri hatırlatıyor ve zaferin anahtarının yine halk direnişi olduğunu söylüyor. General Gadi Eizenkot, İsrail'in 2006'da Lübnan'a açtığı savaşın stratejisini ortaya koymuştu. General, "halka zarar vermeyi" İsrail'in savaşlarının ana ilkesi haline getirdi. Planına, Beyrut'un Şii Müslüman nüfusun çoğunlukta olduğu yoksul güney mahallelerine atfen "Dahiya Doktrini" adını verdi. Lübnanlı direniş örgütü Hizbullah burada kurulmuştu. Doktrin basittir: İsrail askerleri çok az ya da hiç can kaybı yaşamadan mümkün olduğunca çok insanı öldürmek ve sakat bırakmak. Eisenkot'a göre halk bir kez terörize edildiğinde, direnişi dizginleyici bir rol oynayacaktır. Dahiya mahallelerinin toplu bombardımanının benzer şekilde "İsrail yönünde ateş açılan her köyde gerçekleşeceğini" söyledi. "Onlara karşı orantısız güç kullanacağız. Büyük hasar ve yıkıma neden olacağız. Bizim bakış açımıza göre bunlar [mahalleler ve köyler] askeri üslerdir. Bu bir öneri değil. Bu zaten onaylanmış bir plan." İsrail'in 2006'da Lübnan'a açtığı savaş, generale doktrinini uygulama fırsatı verdi ve yıkım vahşice oldu. İsrail askerleri sadece evleri vurmakla kalmadı, savaş alanından uzak bir tarım bölgesi olan Bekka Vadisi'ndeki bir süt işleme tesisini de hedef aldı. Köprüleri, Beyrut havaalanını ve diğer hayati altyapıları da. İsrail helikopterleri, Beyrut açıklarındaki tarihi deniz fenerini ve ülkenin kuzeyindeki Hıristiyanların çoğunlukta olduğu Byblos kentindeki eski radyo antenini de vurdu. Dahiya Doktrini kötü niyetli ve acımasızdı. Ancak tüm vahşetine rağmen başarısız oldu. Halkın gözünü korkutmak yerine, eşi benzeri görülmemiş bir kitle hareketi yardımına koştu. İsrailliler Beyrut'un güneyini acımasızca bombaladı ama direnişte hiçbir azalma olmadı. Aksine, direnişin gücü ve popülaritesi arttı. Şii mahalleleri boşaldı, sakinlerinin çoğu Hıristiyan mahallelerine ve köylerine sığındı. Direniş savaşçıları, derin tünellerde ve sığınaklarda saklanıyor, sonra İsrail kara birliklerini pusuya düşürmek için ortaya çıkıyordu. Savaş ve Dahiya Doktrini İsrail'in önemli bir zayıflığını ortaya çıkardı: Kara savaşına girme konusundaki isteksizliği. İsrail askerleri direnişle karşı karşıya geldiklerinde aşağılandılar. Örneğin, güney sınırındaki küçük bir köy olan Aita al-Shabb'ın dışındaki bir çatışmada, Hizbullah ve Komünist Parti partizanları da dahil olmak üzere direniş savaşçıları İsrail askerlerine ağır kayıplar verdirdi. İsrailliler 2006'daki savaşın 1982'deki Lübnan işgalinin bir tekrarı olacağını umuyordu. Ardından, kitlesel bir bombardımanı İsrail birliklerini Beyrut'un sınırlarına getiren bir kara işgali izledi. Aylarca kuşatma altında kalan Filistinliler ve müttefikleri sonunda teslim oldu. Bu işgalin doruk noktası Sabra ve Şatilla mülteci kamplarındaki katliamlardı. Bu katliamlar, silah bıraktıktan sonra bile asla merhamet görmeyecek olan bir halkın tamamen aşağılanmasına işaret ediyordu. İsrailliler sonunda Beyrut'tan geri çekildi ve Güney Lübnan'da 20 yıl sürecek bir işgal düzeni kurdu. Ancak bu işgal İsrail'in aşağılanmasıyla sona erdi. Hizbullah etrafında birleşen direniş, İsrail işgaline karşı düşük yoğunluklu ama etkili gerilla saldırıları düzenledi. Ancak en sonunda kitlesel bir hareketle bunun bedeli ödetildi. İsrail'in kendi kontrol alanının hemen dışındaki bir köye saldırısı, Lübnanlı öğrencilerin hareketini tetikledi. Küçük protestolar daha sonra büyük gösterilere dönüştü. İsrail ordusu kaçarken öğrenciler köyleri geri aldı. Bu geri çekilme, İsrail'in 1982 zaferini toza çevirdi. Ve 2006'da İsrail Lübnan direnişini tekrar ezmeye çalıştığında, silahlı direniş ve halk isyanının benzer bir kombinasyonuyla karşılaştı. Silahlı direniş ile kitlesel hareketin bir araya gelmesi onlar için çok fazla olduğunu kanıtlandı. --- 'Tüm Orta Doğu'da yeni bir kitle hareketine ihtiyacımız var' İsrail'in Lübnan'a açtığı savaş ile bugün Gazze'ye açtığı savaş arasında paralellikler olduğu kadar önemli bir fark da var. Gazze'deki Filistinlilerin evlerinden kaçma seçeneği yok. Gazze'de sığınak yok. Okullar, camiler, hastaneler ve kiliseler İsrail için "meşru hedefler" olarak nitelendiriliyor. Gazze'de Eisenkot'un "halka zarar verme" stratejisi tam olarak uygulanabilir. Filistinliler güneyde Mısır rejiminin Refah sınırı üzerindeki kontrolü ve kuzeyde İsrail'in ateş gücünün yoğunluğu nedeniyle kapana kısılmış durumda. Buna rağmen İsrail devletinin sorunları devam ediyor. Gazze'ye yönelik planlanan kara harekâtı, Filistin'e yönelik etnik temizliğin bir başka aşamasını tamamlamayı amaçlıyor. Ancak bu büyük bir kumar. Filistinli militanlar İsrail'in elindeki silahlardan yoksun, ancak mevzilenmiş durumdalar ve varoluşları için savaşıyor. Bir başka sorun da Arap kitlelerinin tepkisi. 2006 yılında bölge genelinde kitlesel bir devrimci dalga fikri ütopik bulunarak reddedilmişti. Ancak 2011 Arap Baharı bunu değiştirdi. Geçtiğimiz haftalarda Arap rejimlerinin bastırmak için çok uğraştığı Filistin yanlısı hareketler yeniden canlandı. Batı'nın önemli bir müttefiki olan Ürdün tarihindeki en büyük gösteriler yaşandı. Mısır'da 2013'te Abdülfettah el Sisi'yi iktidara getiren darbeden bu yana ilk kez ciddi sokak hareketlerinin yaşandığı kitlesel protestolar patlak veriyor. Bir diğer temel fark ise bu savaşın ABD emperyalizmi için bir dizi yenilginin arka planında gerçekleşiyor olması. Irak'ın gösterişli işgali ve Afganistan'da Talibanı tarafından aşağılanması, Batı'nın "Terörle Savaşı" ile alay edilmesine neden oldu. Çin'in ABD'nin nüfuz alanlarına girmesi de bir başka zayıflık işaretidir. Örneğin, Joe Biden yönetimi kısa bir süre önce Suudi Arabistan ve İran arasında Çin'in aracılık ettiği bir barış anlaşması karşısında gafil avlandı. Batı emperyalizmin etkisinin azaldığına dair başka işaretler de var. Gazze'ye bombalar yağarken Mısır ve Ürdün, ABD Başkanı'nın davetlerini geri çekerek Arap rejimleri arasındaki Batılı müttefik turunu kısa kesti. Bu durum diktatörlerin ABD'nin gazabından çok sokaktan korktuklarını gösterdi. Lübnan'ın İsrail'in askeri gücünü köreltecek bir harekete ihtiyacı varsa, Filistinlilerin de tüm bölgede kitlesel bir harekete ihtiyacı var. Bu hareket ortaya çıkmaya başlıyor, ancak bu kez 2011 devrimlerinin derslerini de beraberinde taşıyor.

Mısır'da mücadele eden Devrimci Sosyalistler, Sisi rejiminin 20 Ekim'de birçok şehirde yapılan Filistin'le dayanışma gösterilerine saldırısı ve tutuklamalar üzerine bir çağrı yaptı. "Filistin dışında hiçbir tarafı desteklemiyoruz ve direniş dışında hiç kimseyi desteklemiyoruz. Filistin halkıyla dayanışma için komiteler ve dernekler kurulması çağrısında bulunuyoruz. Binlerce Mısırlı bugün (20 Ekim) Gazze'ye ve Filistin halkına destek vermek için sokaklara döküldü. Sokaklarda yürüyerek Tahrir Meydanı'na doğru ilerlediler.  Meydana ulaşmalarından kısa bir süre sonra El Sisi'nin güvenlik güçleri, kiraladıkları haydutlarla birlikte kalabalığı dağıtmaya başladı. Çatışmalar patlak verdi ve onlarca protestocu tutuklandı. Aynı senaryo ülkenin çeşitli vilayetlerindeki diğer gösterilerde de tekrarlandı. Binlerce protestocu Filistin'e desteklerini göstermek ve direnişi desteklemek için sokaklara döküldü. Bu durum, baskı ve yoksullaştırma politikaları sayesinde popülaritesinin giderek azaldığının farkına varan El Sisi'nin istediği yetkiyle tam bir tezat oluşturuyor. Bugün ortaya çıkanlar sadece Gazze halkının Sina'ya değil, aynı zamanda El Sisi'nin Siyonist müttefiklerine, rejim ile Siyonist devlet arasındaki "sıcak barışı" bozmamaya hevesli bir danışman pozisyonundan seslenerek önerdiği gibi Negev'e taşınmasını da reddediyor. Bugünkü sloganlarımız otoriter rejim için bir tokat niteliğindeydi ve direniş için daha fazla destek talep ediyordu. Protestocuların karşı karşıya kaldığı baskı, rejimin Filistin'le kendi kontrolüne boyun eğmeyen her türlü dayanışma biçimine karşı düşmanlığını kanıtlamaktan başka bir şey değildir. Rejim bu tür bir dayanışmayı reddetmekte ve Filistin Davası'ndan kendi çıkarları dışında bir şey istememektedir. Bugünkü protestolar, El Sisi'nin engel olarak durduğu yolun sadece başlangıcıdır. Filistin'le dayanışmayı sürdürmek için Devrimci Sosyalistler, bugün sokağa çıkanlara, hükümetin baskıcı uygulamalarının ardından 20 Ekim'de başlattıklarımızın boşa gitmemesi için faaliyetler düzenlemeli ve koordine etmeliyiz. Filistin'le dayanışmak için üniversitelerde, okullarda ve mahallelerde komite ve dernek olarak hareket edebilecek gruplar oluşturma çağrısında bulunuyoruz."

Na'amod*'lu aktivistler, Hamas'ın İsrailli sivillere yönelik saldırısının sonrasında, acılarının daha fazla kan dökülmesini meşrulaştırmak için silah haline getirilmesini istemiyor. Birleşik Krallık'taki Yahudiler olarak dehşet, korku ve öfke içinde yazıyoruz. Hamas'ın korkunç katliamında hayatlarını kaybeden İsrail'in Yahudi, Filistinli, Bedevi vatandaşlarının yanı sıra, göçmen işçiler ve İsrail'in misilleme, refleksif şiddetiyle katledilen Gazzelilerin yasını tutmak için bir anma töreni düzenlememizin üzerinden yalnızca bir hafta geçti. Toplumumuzun tarihsel travmasının hayaletini gündeme getiren 7 Ekim olaylarının korkunç sembolizmine karşı kör değiliz. Ancak bu acının daha fazla kan dökülmesini meşrulaştırmak için silah haline getirilmesine izin vermeyi reddediyoruz. Gazze'de giderek kötüleşen durum bizim susmamızı engelliyor. Bu Perşembe gecesi, İsrail devletinin kitlesel imha, yıkım ve masum sivillerin ölümüyle sonuçlanan saldırısına ve hükümetimizin mutlak desteğine karşı Na'amod'un Yahudi liderliğindeki protestosuna katıldık. Okullar enkaz altında kaldığında ya da çaresizce temiz su kaynaklarına erişmeye çalışan çocuklar, İsrail Savunma Kuvvetleri (IDF)'nin hava saldırılarında öldürüldüğünde, uluslararası hukukun desteklenmesine yönelik muğlak çağrılar boşa çıkıyor. İsrail'in Gazze'ye yönelik 16 yıllık ablukasını yoğunlaştırarak "tam kuşatma"ya dönüştürmesi, sivillerin yaşamsal kaynaklara erişimini engellemesi toplu cezalandırma ve savaş suçu anlamına geliyor. Aktif bir savaş bölgesinde 1 milyondan fazla insanı zorla yerinden etme girişimi, “hasta ve yaralılar için ölüm cezasıdır”. Bu insanlığa karşı suçtur. Geri dönüş garantisi olmayan Filistinliler haklı olarak bunu, 1948'den bu yana maruz kaldıkları etnik temizlik felaketi olan Nakba'nın bir parçası olarak görüyorlar. Bugünkü şiddeti, İsrail'in apartheid rejimi ve yasadışı işgali altında yıllarca süren sistematik baskı bağlamının dışında görmüyoruz. Medyanın gözleri Gazze'deyken, silahlı yerleşimciler işgal altındaki Batı Şeria'daki Filistinlilere yönelik yok edici şiddetlerini cezasız bir şekilde artırmaya devam ediyor. Derin acılarına rağmen hükümetlerinin şiddeti acımasızca artırmasına karşı çıkma cesaretini ve empatisini bulan İsraillilerden ilham alıyoruz. Devlet, öncelikle İsrail'in Filistinli vatandaşlarını hedef alıyor ve kamu kurumlarında McCarthyci bir atmosfer yaratarak, savaşa yönelik her türlü eleştiriyi sert bir şekilde bastırıyor. İsrail'deki sağcı yasa koyucular, "İsrail askerlerinin ve sakinlerinin moralini zayıflatan" her türlü bilginin yayılmasına karşı baskıcı düzenlemeler hazırlamak için bu anı değerlendiriyor. Savaş karşıtı protestolar dağılırken, polis "kendisini Gazze ile özdeşleştiren" herkese, "Gazze otobüslerinde eşlik edilebileceği" tehdidinde bulundu. Muhalifler aynı zamanda, Yahudi üstünlüğü yanlısı siyasi liderlerin yükselişiyle cesaretlenen kanunsuz bir aşırı sağla da karşı karşıya. Bu hafta, sol görüşlü, ultra-ortodoks Yahudi gazeteci Israel Frey, sağcı eylemcilerin işaret fişeği atması, dairesine zorla girerek kendisinin ve ailesinin hayatını tehdit etmesi üzerine saklanmak zorunda kaldı. İsrail, baskıcı bir siyasi projeyi hızlandırmak için olağanüstü hali kullanan ilk ülke değil. Şu anda çarpıcı olan şey, Batılı hükümetlerin kendi vatandaşlarının dayanışma ifadelerini bastırmak için gösterdiği çabadır. Fransa'da mahkemelerde Filistin yanlısı gösterilere genel bir yasak getirilmesi için mücadele ediliyor; Almanya'da Filistin davasına verilen desteğin bastırılması mevcut krizin bile öncesine dayanıyor. Birleşik Krallık'ta, kamu kurumlarının İsrail'i, hatta İşgal Altındaki Toprakları boykot etmesinin yasaklanması, Filistinlilere yönelik muamelesi konusunda İsrail'e baskı uygulayacak demokratik süreçlerin alanını daha da daralttı. Bu yurttaşlar, savaşın belirsizliği ve uluslararası liderlerin kaçamak sözleri arasında, işgalci bir gücün başındaki aşırı sağcı bir hükümetin, işgal altındaki bir nüfusu "bir defada ve sonsuza dek" boyun eğdirme projesini hızlandırdığını açıkça görebiliyorlar. İsrailli siyasetçilerin acımasız, öldürücü söylemleri, belirsizliğe yer bırakmamalıdır. Bu durum dünya çapında 800 akademisyenin İsrailli tarihçi Raz Segal'in tanık olduğumuz şeyin "bir soykırım vakası" olduğu yönündeki uyarısını tekrarlamasına yol açtı. Bu, rahatça kullandığımız bir söylem değil. 7 Ekim dehşetinin bize hatırlattığı gibi, kör ve misillemeci güç, İsraillilerin ve Filistinlilerin kolektif güvenliğini sağlamak için çok az şey yaptı. Pek çok İsrailli, cezalandırıcı askeri harekât hezeyanında Hamas tarafından rehin tutulanların ailelerini neredeyse tamamen terk eden bir hükümete olan güvenini kaybetti. Bunlar, İsrail'in güneyindeki aileleri akıl almaz şiddete maruz bırakan utanç verici öncelikleri olan yozlaşmış bir politikacı tarafından yönetiliyor. Geçmişteki suçların talihsiz bir şekilde tekrarlanması yerine, derhal ateşkes, acil insani yardım ve Gazze ablukasının kaldırılmasına yönelik siyasi çözüm, Hamas tarafından rehin tutulan sivillerin serbest bırakılması için müzakereler ve yakalanan askerlerle, Filistinli mahkumlar için takas anlaşması yapılması yönünde çağrıda bulunuyoruz. Bu yalnızca ilk adım olabilir. Yalnızca İsrail-Filistin'deki herkes için tam hak ve eşitliğin sağlanması, bölge halkının şu anda yaşamakta olduğu yıkıcı yıkıma, korkuya ve acıya gerçek anlamda son verebilir. 20.10.2023 Lia Na’ama ten Brink, Jessica Clark / huckmag.com * Na’amod ”İsrail işgaline ve apartheid'a verilen desteği sona erdirmeyi; topluluğumuzu tüm Filistinliler ve İsrailliler için özgürlük, eşitlik ve adalet mücadelesinde harekete geçirmeyi amaçlayan, Birleşik Krallık'ta bir Yahudi hareketi”