Lübnan: İsrail tankları BM üssüne zorla girdi

Diktatör El Beşir’i deviren ayaklanmayı başlatan eylemlerin üçüncü yılında, on binlerce kişi sokağa çıkarak şu anki darbe rejimini protesto etti. The Guardian’ın haberine göre, 25 Ekim’deki darbeyi gerçekleştiren General Abdülfettah el-Burhan’ın devrilmesi yönünde slogan atan göstericilere, rejimin güvenlik güçleri saldırdı. Birçok eylemci bu saldırılar sonucunda yaralandı. Başkent Hartum’daki başkanlık sarayını kuşatak göstericiler, oturma eylemi yaptı. Darbeciler, ilk başta Başbakan Abdalla Hamdok’u tutuklamış, ancak 21 Kasım’da serbest bırakarak görevine geri getirmişlerdi. Birçok kişi bunun cunta rejimine meşruiyet kazanma hamlesi olduğunu düşünüyor. Hamdok ise ülkenin uçuruma sürüklenmesini gerekçe göstererek göstericilere “sakin olma” çağrısı yapıyor. Göstericiler ise cuntacılara karşı “Pazarlık yok, işbirliği yok, meşruiyet yok” sloganları atıyor. Bağımsız Doktorlar Komitesi’nin verilerine göre darbe karşıtı gösteriler başladığından bu yana en az 45 aktivist devlet tarafından katledildi. 18 Aralık 2018’de Diktatör Ömer El Beşir’e karşı protestolar başlamıştı. Bunlar Beşir’in devrilmesiyle sonuçlandı. 18 Aralık aynı zamanda Sudan halkı için 1955 yılında İngiliz sömürgeciliğinden kurtuluş ilanını simgelemesi açısından da önemli.

Biden, 9-10 Aralık 2021 tarihlerinde bir “Demokrasi Zirvesi” düzenledi ve çevrim içi olarak gerçekleşen zirveye tüm dünyadan 110 ülke liderini davet etti. Çağrı, gerek davet edilen ya da edilmeyen ülkeler gerekse zirvenin amacı ve hedefleri bakımından Amerikan ve dünya kamuoyunda yaygın bir tartışma yarattı. Demokrasi meselesi tüm dünyada oldukça popüler olmasına karşılık, aynı zamanda üzerinde en çok tartışılan konulardan biri. Terim, sosyalist gruplar arasında dahi çoğu kez tartışmalı olabiliyor. Öncelikle şunun altını çizmek gerekiyor ki kapitalist sistemde parlamenter demokrasi, Nazi Almanya’sı veya Stalin Rusya’sı gibi rejimlerle karşılaştırıldığında, vatandaşların hakları bağlamında görece birçok olumlu yana sahip. Bununla birlikte, dünyada birçok ülkede yüzde 1 gibi küçük bir azınlığın ulusal gelirin büyük bir bölümüne sahip olduğu eşitsiz ekonomik koşullarda ve siyasi kurumsal yapılara katılımın sadece seçkin ve ayrıcalıklı ‘profesyonel’ kadrolarla sınırlandığı bir sistemde, kitlelerin tek başına oy verebiliyor olması, ülkenin bütününü ilgilendiren konularda alınan kararlara katılımı veya bu kararları denetleme yeteneği açısından ne kadar anlam taşıyabilir sorusunu akıllara getiriyor. Burada asıl tartışılması gereken, demokrasinin mümkün olup olmadığından ziyade, nasıl bir demokrasi olması gerektiğine ilişkin olmalı. Sıradan insanların kendi kaderlerini kolektif bir şekilde kontrol ettiği, ulusal kaynakların adil bir şekilde dağıtıldığı, toplumsal adalet ve eşitliğe dayalı katılımcı bir demokrasi mümkün olmanın ötesinde, gereklidir de. Demokrasi Zirvesi bize neyi gösteriyor? Biden’ın 2020 yılında gerçekleşen seçim kampanyası sırasında dile getirmeye başladığı, küresel düzeyde demokrasi ve insan haklarına öncelik verme hedefi, yeni yönetimin ABD’yi ‘yeniden güçlü kılma’ hedefiyle yürüttüğü küresel mücadelenin önemli unsurlarından birini oluşturuyor. Nitekim Biden, odağında Çin’in yer aldığı küresel hegemonya mücadelesinde, demokrasi ve insan hakları meselesini siyasi bir kaldıraç olarak kullanıyor. Buna en son örnek, ABD’nin Çin’de düzenlenecek olan Kış Olimpiyatlarına ‘kısmi boykot’ uygulaması oldu. Dünya Uygur halkının temsilcilerinin Çin’e karşı boykot ve yaptırım çağrılarını elverişli bir koz olarak kullanmayı seçen ABD, olimpiyatlara “üst düzey yönetici ve diplomatik katılım” sağlamayacağını açıkladı. Ardından İngiltere, Kanada ve Avustralya gibi ülkeler de bu ‘boykota’ katılacaklarını ilan etti. Bir başka önemli gelişme de geçen hafta ABD Temsilciler Meclisi’nin Çin’in Uygurlara yönelik zulmüne karşı “Uygurları Zorla Çalıştırmayı Önleme Yasası’nı” 1’e karşı 428 oyla kabul etmesi oldu. Yasa çerçevesinde Uygurların zorla çalıştırılarak ürettikleri ürünlerin ABD piyasalarına girmesinin yasaklanması öngörülüyor. Temsilciler Meclisi Başkanı Nancy Patricia D’Alesandro Pelosi, konuya ilişkin görüşlerini şöyle dile getirdi: “Pekin’in Uygurlara karşı işlediği suçlar tam bir soykırımdır ve Çin yönetimi bu soykırıma derhal son vermelidir.” Peki, Biden demokrasi ve insan hakları konusunda ne kadar samimi? Bu konuda ne kadar ciddi? Demokrasi ve insan hakları konusunda karnesi son derece zayıf olan ABD, bu konuda küresel düzeyde gerçek bir ilerleme kaydetmeyi mi hedefliyor? Bu soruların cevabı ne yazık ki olumsuz. Bunun birçok nedeni var. Önde gelen neden ise, Biden’ın politik geçmişi ve ABD’nin bu konudaki sabıkaları. Nitekim, Washington merkezli bir sivil toplum kuruluşu olan Freedom House’un “Dünyada Özgürlükler 2021” raporunda yer alan ülkeler endeksine göre, “demokrasi” başlıklı bu zirveye davet edilen ülkelerin yüzde 3’ünün “özgürlüklerin olmadığı,” yüzde 28’inin ise “kısmen özgür” olan ülkeler kategorisinde yer aldığı görülüyor. Türkiye’nin de yer aldığı davet edilmeyen ülkeler arasında, bizi pek de şaşırtmayacak şekilde Rusya, Çin, İran, Kuzey Kore, Küba ve Venezüella gibi ülkeler var. Türkiye’nin Suriye, Lübnan ve İran dışındaki tüm komşularının davet edilmiş olması da manidar. Türkiye Endekste, son 10 yılda 31 sıra gerileyerek, Mali’den sonra özgürlüklerin en çok gerilediği ikinci ülke oldu ve elde ettiği skorla “özgürlüklerin olmadığı ülkeler” kategorisinde yer aldı. Davetliler arasında yer alan Brezilya, Polonya, Demokratik Kongo Cumhuriyeti, Irak, Kenya, Malezya, Pakistan, Sırbistan ve Zambiya gibi ülkelerin insan hakları ve demokrasi karneleri kırıklarla dolu. Davet edilen Hindistan ve Filipinler’in ise demokrasi ve özgürlükler bağlamında durumları çok daha vahim. Filipinler Cumhurbaşkanı Rodrigo Duterte geçmişte, “insan haklarını takmıyorum” demiş ve polise hukuku takmadan, ‘suçluları’ yargısız öldürme emri vermişti. Nitekim bu nedenle çok sayıda sivil yargısız infaz edildi. Hindistan Cumhurbaşkanı Narendra Modi ise Freedom House tarafından ülkeyi otoriter bir rejime sürüklemekle suçlanıyor. Amerikan demokrasisinin defoları Tarihi bir perspektiften bakıldığında, Amerikan demokrasisinin ilk ortaya çıkışı ve gelişimi, zamanın Avrupalı burjuva rejimleri içinde en ileri düzeyi temsil ediyordu. Ancak yıllar içinde Amerikan demokrasisi giderek özgürlükler ve insan haklarına dayanan demokratik özünden uzaklaştı. Başta finans sermaye olmak üzere, çok uluslu Amerikan şirketlerinin çıkarları öne çıktı. Siyaset, her ikisi de sermayenin çıkarlarını temsil eden iki partili bir sistem içine sıkıştırıldı. Siyasal sistemin bir parçası haline gelen, kapitalistlerin yaptığı yüklü bağışlar ve Washington’da sermaye şirketlerini temsil eden profesyonel kurumlar tarafından yürütülen ‘lobi faaliyetleriyle,’ siyasi partiler ve devlet yönetimi tamamen sermaye sınıfının çıkarları doğrultusunda işleyen bir mekanizmaya dönüştü. Irkçılık, toplumsal kutuplaşma, inançlar ve etnik kimlikler temelinde bölünmeler, kamu hizmetlerine erişim ve gelir dağılımındaki derin eşitsizlikler, kolluk kuvvetlerinin ırkçı ayrımcı pratikleriyle örtüşerek, günümüzde Amerikan demokrasisinin ciddi oranda yozlaşmasıyla sonuçlandı. Ülkenin kuruluş yıllarındaki kölecilik mirası günümüzde hâlâ toplumsal ilişkiler ve kamusal alanlarda güçlü bir şekilde varlığını sürdürüyor. Amerikan demokrasisindeki bu yozlaşma ve gerileme uzun bir zamandır sürüyor. Nitekim, Freedom House’un yukarıda değinilen endeksi de bu gerilemeyi yansıtıyor. Endekse göre ABD’nin skoru 100 üzerinden 83. Bu skor, ABD’nin 10 yıl önce 94 olan skoruyla karşılaştırıldığında, büyük bir gerilemeye işaret ediyor. Ülkenin bir bütün olarak sahip olduğu bu düşük skorun ötesinde, demokratik haklar ve özgürlükler açısından Cumhuriyetçi Parti’nin iktidarda olduğu eyaletler düzeyinde durum çok daha vahim. Peki, ülkede demokrasi bakımından hal böyleyken, Biden niye ülkedeki bu duruma müdahale ederek, Amerikan demokrasisindeki sorunları çözmeye odaklanmak yerine, küresel düzeyde insan hakları ve demokrasi meselelerini öne çıkarıyor? Biden yönetiminin bu konudaki temel hedefi, bir yandan Trump döneminde ABD’nin küresel liderliğine ilişkin yitirilen prestij ve saygıyı yeniden kazanmak, bir yandan da Çin ile olan rekabetinde, bu ülkenin en zaaflı olduğu özgürlükler ve temel insan hakları konusunda diğer ülkeleri Çin’in karşısında, kendi tarafında tutum almaya zorlamak. Kısaca, ABD demokrasiyi kendi hegemonyasını pekiştirmek için bir araç olarak kullanıyor. Ancak, Biden demokrasi kavramı konusunda her ne kadar samimi olmasa da bu konudaki kararlı tutumu, demokrasi ve insan hakları meselelerinin önümüzdeki dönem diğer ülkelerle ilişkilerini belirleyecek kritik unsurlardan bir olacağı açık. Bu, ABD ve Türkiye ilişkilerinde yeni bir gerilim odağı olacak gibi görünüyor. Nitekim, Biden’ın düzenlediği zirveye davet ettiği ülkeleri seçerken başvurduğu kriterler de bunun göstergesi niteliğinde. Son dönemde Ortadoğu’da Suudi Arabistan, Katar, Birleşik Arap Emirlikleri, Mısır, Türkiye ve İran ekseninde, aralarındaki gerilimleri bir kenara bırakarak siyasi ve ekonomik yakınlaşma çabaları içinde olmaları ve Arap ülkelerinde son dönemde duymaya başladığımız toplumsal reform adımları da Biden’ın bu stratejisinin doğrudan bir sonucu.

Geçen ay yaptıkları askeri darbe ile kontrolü ellerine almış olan Sudan’ın askeri liderleri geçtiğimiz hafta sonu demokrasi protestolarına karşı saldırılarını artırdılar.  Buna rağmen hala kendilerini devirebilecek olan protesto, sokak işgalleri ve grevler devam ediyor.  Geçtiğimiz Pazar günü aktivistler büyük şehirlerin bazı bölümlerinde kontrolü geri aldılar. Buralara barikatlar inşa ettiler ve otorite temsilcilerini dışarıda bıraktılar.  Çoğunlukla yolu açan ve ordu gelip saldırmaya başladığında bile geri çekilmeyi cesaretle reddedenler genç aktivistler.  Okullar, eczaneler, üniversiteler ve diğer sektörleri vuran yeni bir grev dalgası daha ortaya çıktı. Ordu ve polis buna da karşılık veriyor. Öğretmenler sendikası güvenlik güçlerinin geçtiğimiz Pazar günü Hartum’daki eğitim bakanlığı binasında göz yaşartıcı gaz kullandıklarını bildirdi.  Karşı koymak Bunu askeriye tarafından atanmış olan herhangi birinin devralmasına karşı çıkmak için yapılan oturma eylemini kırmak için yaptılar. Eylemde 54’ü öğretmen olmak üzere, toplam 119 kişiyi tutuklandı.  Coğrafya öğretmeni Mohamed al-Amin AFP’ye şöyle dedi: “al-Buhan’ın kararlarını protesto etmek için Eğitim Bakanlığı binasının dışında sessiz bir eylem organize ettik. Caddede pankartlarımızla yalnızca dururken, polisler geldi ve bize göz yaşartıcı gaz atmaya başladı.” Başkent Khantoum’un Burri bölgesinde ve nehrin karşısındaki Omdurman’ın Ombrada bölgesinde de polisin protestoları dağıtmak için göz yaşartıcı gaz kullandığı biliniyor.  Buna rağmen, başta kadınlar olmak üzere, halk hâlâ sokaklara çıkıyor.  Medani, Nyala ve Atbara şehirlerinde de protestolar var. Önceki Omar al-Bashir rejimini destekleyen yerel hükümetin yeniden atanması yüzlerce kişi tarafından protesto edildi.  Bashir 2019’da grevler ve protestolar nedeniyle koltuğunu kaybetmişti.  Merkezi hükümetin kontrolüne karşı çıkan birçok yerel grup darbeyi kınadı.  Sudan Devrimci Cephesi de orduyu kınadığını bildirdi.  Buna Darfur ve Güney Kordofan’dan önemli liderler de dahil.  Yiyecek dağıtımı, sağlık hizmetleri ve daha birçoğunun organizasyonu için yerel direniş komiteleri kuruldu; bazı bölgelerde hala aktifler. Aktivistler “pazarlık yok, ortaklık yok, taviz yok” sloganı altında yapılacak büyük miting dalgasının ilk halkası için Cumartesi gününü hedeflediler.  Protestocuların kararlılığından şüphe yok.  Ama orduya direnmek konusunda ciddi sorular var.  Geçen hafta sonu yapılan gösterilerin boyutu bir önceki hafta olduğundan daha küçüktü.  Sokaklarda bir milyon insan yoktu, öfkeli çıkışın durmasıyla daha az katılım vardı. Aktivistler barikatlar kurdu ve sonra bunlar güvenlik güçlerince yıkıldı.  Grevler bir veya iki gün devam etti ve sonra işçiler işlerine döndü.  Bütün bunlar bir uzlaşma anlaşmasına yönelik baskıları güçlendiriyor. Orduyu geri göndermenin tek garantili yolu, tüm generaller görevden alınana kadar devam edecek bir genel grev için bastırmaktır. Kitlesel gösterilerle ve aynı zamanda mahalle direniş komitelerinin güçlendirilmesi ve yaygınlaştırılmasıyla birleştiğinde, bu tür eylemler ordunun kontrolünü kırabilir.

TN, Etiyopya’da yaşanan iç gerilimi tartışıyor.

Son bir haftadır Belarus-Polonya sınırında bir insanlık dramı yaşanıyor. Binlerce göçmen Belarus-Polonya sınırı arasında adeta ölüme terk edilmiş durumda. Çeşitli yollarla Belarus’a gelen ve buradan Avrupa Birliği ülkelerine gitmeye çalışan göçmenler, Belarus-Polonya sınırında sıkışmış durumdalar. Polonya ordusu sınırdaki tel örgüleri keserek ülkelerine girmek isteyen göçmenlere karşı şiddet uyguluyor, biber gazı kullanıyor. Bir hafta içinde basına yansıyan bilgilere göre 20’den fazla göçmen açlıktan ve aşırı soğuktan hayatını kaybetti. Göçmenlik bir tercih değil zorunluluktur Hiçbir insan zorunlu kalmadıkça yaşadığı toprakları terk etmez. Ortadoğu ve Afganistan’ı savaş alanına çeviren, Afrika’yı yaşanmaz hale getiren emperyalist ülkeler, ülkelerini terk etmek zorunda kalan göçmenlere karşı insanlık dışı bir tutum içindeler. Yemek ve su ihtiyacını karşılayacak koşulların olmadığı sınır hattında göçmenlerin yaşadığı dram devletler tarafından perdeleniyor, ölümler gizleniyor. Çeşitli kaynaklardan gelen haberlere göre Polonya topraklarında 7 göçmenin cesedi bulundu, Belarus sınırları içinde ölen göçmen sayısının ise bundan daha fazla olduğu tahmin ediliyor. Avrupa Birliği göçmen düşmanı politikalarına devam ediyor AB yetkilileri, göçmenler için insani koşulları sağlamaya çalışmak yerine, onları nasıl engelleyeceklerinin hikâyelerini anlatıyorlar. Belarus diktatörü Lukaşenkoyu, göçmenleri sınıra yığmakla suçluyorlar. Avrupa devletleri son yıllarda göçmen karşıtı politikalara yönelmiş durumda. Devletler kendi çıkarlarını esas alıp, göçmenleri ölüme sürüklüyorlar. Oysa göçmenlik gelişmiş kapitalist ülkeleri yöneten iktidarların yaratmış olduğu bir sonuçtur.  Bu insanlık dışı uygulama karşısında sessiz kalınmamalıdır.  Göçmenleri sahiplenmek, insanlığı sahiplenmektir.  İnsani yardım kuruluşları bir an önce harekete geçmeli.

Son 500 yılın hikayesi kabaca şöyle özetlenebilir. Hem şiddet sanatında hem de  denizcilik teknolojisinde ustalaşan bir avuç Avrupa ülkesi, diğer bölgeleri işgal etmek ve  topraklarını, işgücünü ve kaynaklarını ele geçirmek için bu yeteneklerini kullandılar. Başka  insanların topraklarının kontrolü için yaşanılan rekabet, sömürgeleştiren uluslar arasında tekrarlanan savaşlara yol açtı. Şiddeti haklı çıkarmak için yeni doktrinler - ırksal kategorizasyon, etnik üstünlük ve diğer insanları “barbarlıklarından” ve “ahlaksızlıklarından” kurtarmak“ için ahlaki bir görev - geliştirildi. Bu doktrinler de soykırıma yol açtı. Buralardan çalınan emek, toprak ve mallar bazı Avrupa ülkeleri tarafından sanayi devrimlerini körüklemek için kullanıldı. Büyük ölçüde artan işlemlerin kapsamını ve ölçeğini yönetebilmek için, sonunda kendi ekonomilerine hakim olan yeni finansal sistemler kuruldu. Avrupalı ​​seçkinler, devrimi geçici olarak savuşturmak  için yağmalanan servetin sadece yetecek kadarının emek güçlerine geçmesine  izin verdi - İngiltere'de başarılı olurken, başka yerlerde başarılamadı.  Uzun zaman sonra, tekrarlanan savaşların etkisi, sömürgeleştirilmiş halkların ayaklanmalarıyla birleştiğinde, zengin ülkeleri en azından resmi olarak ele geçirdikleri toprakların büyük bir kısmını  terk etmeye zorladı. Bu bölgeler kendilerini bağımsız uluslar olarak kurmaya çalıştılar. Ancak bağımsızlıkları hiçbir zaman kısmi olmaktan öteye geçemedi. Uluslararası borç, yapısal uyum, darbeler, yolsuzluk (offshore vergi cennetleri ve gizlilik rejimleri tarafından desteklenen), transfer fiyatlandırması ve diğer akıllı araçları kullanan zengin ülkeler, genellikle kurdurdukları ve silahlandırdıkları vekil hükümetler aracılığıyla yoksulları yağmalamaya devam ettiler. Sanayi devrimleri, ilk başta farkında olmadan, daha sonra ise sorumlularının tam bilgisi ile, atık ürünleri Dünya sistemine saldı. İlk başta en aşırı etkiler, şehirlerinin havası kirlenen ve nehirleri zehirlenen zengin uluslarda hissedildi ve yoksulların yaşamları kısaldı. Zenginler kendilerinin kirletmedikleri yerlere taşındılar. Daha sonra, zengin ülkeler artık bacalı üretim yapan  endüstrilere ihtiyaç duymadıklarını keşfettiler: finans ve iştirakler aracılığıyla, denizaşırı yerlerde üretim yapan kirli işletmeler tarafından üretilen serveti toplayabilirlerdi.  Kirleticilerin bazıları hem görünmez hem de küreseldi. Bunlar arasında dağılmayan ancak atmosferde biriken karbondioksit vardı. Kısmen zengin ulusların çoğunun ılıman olması ve kısmen de yüzyıllarca süren yağmaların neden olduğu eski kolonilerdeki aşırı yoksulluk nedeniyle, karbondioksit ve diğer sera gazlarının etkileri, en çok üretimlerinden en az fayda sağlayanlar tarafından hissedilmektedir. Glasgow'daki görüşmeler başka bir baskı çeşidi olarak yaşanmayacaksa, iklim adaleti onların özlerinde olmalı. Kendilerini her zaman kurtarıcı olarak konumlandırmaya hevesli olan zengin uluslar, eski kolonilerine neden oldukları  kaosa   uyum sağlamaları konusunda yardım sözü verdi. Bu zengin ülkeler 2009'dan bu yana iklim finansmanı şeklinde yoksul ülkelere yılda 100 milyar verme taahhütünde  bulundular. Bu taahhüt gerçekleşmiş olsaydı bile, çok düşük  bir miktar olurdu. Buna karşılık  2015'ten bu yana G20 ülkeleri, fosil yakıt endüstrilerini sübvanse etmek için 3,3 trilyon dolar harcadılar. Söylemeye gerek yok, verdikleri sefil sözü tutmadılar.  Rakamlarını bildiğimiz son yıl olan 2019'da, 80 milyar dolar verildi. Bunun  20 milyarı sadece "adaptasyon" için ayrılmıştı: insanların, bizim onlara yaşattığımız kaosa  uyum sağlamasına yardımcı olmak. Ve bu pinti sadakaların sadece yüzde 7'si en çok paraya ihtiyaç duyan en fakir ülkelere gitti.  Bunun yerine en zengin ülkeler, iklim çöküşünden ve diğer felaketlerden kaçan insanları uzakta tutmak için para saçtılar. 2013 ve 2018 yılları arasında Birleşik Krallık, sınırlarını kapatmak için iklim finansmanına harcadığının neredeyse iki katı kadar harcama yaptı. ABD 11, Avustralya 13 ve Kanada 15 kat daha fazla para harcadı. Toplu olarak zengin uluslar, kendi atık ürünlerinin kurbanlarını dışlamak için kendilerini bir iklim duvarı ile çevreliyorlar. Ancak iklim finansmanı saçmalığı burada bitmiyor. Zengin ulusların sağladıklarını iddia ettikleri paranın çoğu borç şeklindedir. Oxfam -İngiliz yardım kuruluşu-  çoğunun faizle geri ödenmesi gerekeceğinden, sağlanan paranın gerçek değerinin nominal tutarın yaklaşık üçte biri olduğunu tahmin ediyor. Borçları zaten çok yüksek olan bu ülkeler, neden olduğumuz felaketlere uyumlarını finanse etmeleri için daha fazla borçlanmaya teşvik ediliyor. Bu inanılamayacak derecede adaletsiz.  Yardımı boşver, krediyi boşver; zengin ulusların fakirlere borçlu olduğu şey tazminattır. İklim değişikliğinin neden olduğu zararların büyük bir kısmı uyum fikrinin boşuna olduğunu gösteriyor. İnsanlar vücudunun dayanabileceğinden daha yüksek sıcaklıklara ; evleri inşa edilir edilmez yeniden yıkıp geçen süregelen kasırgalara; tüm takım adaların sular altında kalmasına; geniş arazilerin kurumasına ve sonuç olarak da tarımın imkansız hale gelmesine nasıl adapte olabilirler? Ancak Paris anlaşmasında telafisi mümkün olmayan “kayıp ve hasar” kavramı kabul edilirken, zengin ülkeler bunun “herhangi bir sorumluluk veya tazminat içermediği veya bir dayanak sağlamadığı” konusunda direndiler. Bu felakete en çok neden olan devletler, sundukları bu önemsiz miktardaki parayı tazminat olarak değil de bir hediye olarak çerçeveleyerek,  gerçek bir sömürgeci tarzında,  kendilerini dünyayı kurtaracak kahramanlar olarak konumlandırabilirler: Bu, Boris Johnson'ın Glasgow'da James Bond'u çağrıştıran açılış konuşmasının itici gücüydü: “Fikirlerimiz var. Teknolojiye sahibiz. Bankacılar elimizde." Fakat zengin dünyanın sömürüsünün kurbanlarının James Bond'a ya da diğer beyaz kurtarıcılara ihtiyacı yok. Johnson'ın duruşuna ihtiyaçları yok. Onların pinti hayır kurumuna ya da partisini finanse eden bankacıların ölümcül kucaklarına ihtiyaçları yok. Duyulmaları gerek. Ve adalete ihtiyaçları var. George Monbiot (The Guardian, çeviri: TN.)