6. Kıraathane Kitap Şenliği 18 Ekim’de başlıyor

60. Antalya Altın Portakal Film Festivali’ne sansürcülük damgasını vurdu. Nejla Demirci tarafından çekilen ve KHK ile ihraç edilen Doktor Yasemin Demirci ile öğretmen Engin Karataş’ın hikâyesinin anlatıldığı “Kanun Hükmü”  isimli film, festival tarafından “belgeseldeki kişi hakkında süren bir dava” olduğu gerekçesiyle programdan çıkarıldı.  Öncelikle KHK ile üniversitedeki görevinden uzaklaştırılmış biri olarak yönetmen Demirci’ye 7 yıldan uzun süredir devam eden bu hukuksuz uygulamayı gündeme getirdiği için teşekkür etmek isterim. Altın Portakal Film Festivali Yönetmeni Ahmet Boyacıoğlu, sansürü “yargı sürecini etkilememek için” uyguladıklarını söyleyerek meşrulaştırmaya çalışıyor. Bu sansür ağır bir ifade özgürlüğü ihlalidir, hakkında hiçbir yasal gerekçe olmadan bir gecede işten çıkarılan, işsizliğe ve toplumsal dışlanmaya maruz bırakılan yüzbinlerce KHK’lının hedef gösterilmesine ortak olmaktır.  Kendisini gazeteci olarak adlandıran iktidar yanlısı Cem Küçük, KHK’lıların “medeni ölü” hâline getirilmesi gerektiğini yazmıştı. Yedi yıldır uygulanmakta olan tam olarak budur. KHK’lıların yargıya başvurması öncelikle OHAL Komisyonu adı verilen uydurma bir ara kurum tarafından yıllarca engellendi. 22 Mayıs 2017’de göreve başlayan OHAL Komisyonu çalışmalarını ancak 22 Ocak 2023’te tamamlayabildi. İşsiz kalan ve başka bir işe girmesi de üzerlerine yapıştırılan “terörist” damgasıyla büyük oranda engellenen KHK’lılar tam altı yıl boyunca OHAL Komisyonu tarafından oyalandı. Yıllar boyu pasaportlarımız da engellendiği için yurt dışında iş bulma imkanımız da elimizden alındı. Hâlen süren idare davalarında bir kısım KHK’lı işine dönebilirken, pek çok kişi aynı koşullarla boğuşmaya devam ediyor.  KHK ile işinden edilenler, yedi yılı aşkın bir süredir mücadeleyi bırakmadı. Bir yandan geçimlerini sağlamaya çalışırken bir yandan da KHK ile yapılan hukuksuzluğa dikkat çekmeye çalıştılar. Gazete Duvar’da yer alan habere göre sansür sadece hükümet eliyle de işlemiyor. Kültür ve Turizm Bakanlığı yasaklama talimatını CHP’li Antalya Büyükşehir Belediyesi’ne ve Antalya Valiliği’ne iletiyor. Festival yönetimi ise Türkiye’nin en eski sinema festivallerinden birini, tepeden inme bir yasağı uyguladıkları bir alan hâline dönüştürüyor. “Yargı bağımsızlığı” gibi argümanlarla sansürü meşrulaştırma çabaları ise acıklı, hem sinemaya hem de gerçeklere ihanet ediyorlar.  Altın Portakal’ın sansürü açıkça “Medeni ölüm” politikasının devamıdır. Sansür, bize şunu söylüyor: Yedi yıl sonra dahi, sizin adınızı anmanıza, mücadelenizi göstermenize izin vermeyeceğiz! Ancak baltayı yanlış yere vurdular.  Altın Portakal’ın sansürüne karşı pek çok yerden tepkiler yükseldi. Belgesel Sinemacılar Birliği, Türk Tabipleri Birliği, Sinema Yazarları Derneği, KHK’lılar Platformu gibi pek çok kurum sansürü kınayan açıklamalar yaptı. Dayanışmanın en büyüğü ise sinema sektörünün kendisinden geldi. Festival jürisinde yer alan Demet Akbağ, Ayşegül Aldinç, Onur Saylak,Özcan Alper, Mehmet Günsür, Ali Aga, Sema Kaygusuz, Behiç Ak, Zeynep Dadak, Deniz Tortum, Elif Refiğ, Hazar Ergülü, Paolo Bertolin, Ali Ercivan, Hakan Bıçakçı, Anna Maria Aslanoğlu, Ezel Akay, Engin Palabıyık, Senem Erdine ve Ahmet Gürata meslektaşlarının yanında olduğunu açıkladı ve “Filmlerde suç unsuru arayan bu bakışı ve sansür yaptırımının normalleşmesini kabul etmiyoruz” diyerek filmin festivale geri alınmaması durumunda görevlerini yerine getirmeyeceklerini söyledi. Ardındansa festivale katılan yönetmenler filmlerini festivalden çekme kararı aldı.  İktidarın her alanda uyguladığı baskı ve sindirme politikası bir kez daha ters tepiyor. KHK’lıların hikâyelerinin gizlenmesi için uygulanan sansür, KHK’lıların sesinin çok daha gür bir şekilde duyulması sonucunu verdi.  Bu süreçte çok büyük zorluklar yaşandı, sağlığını ve hayatını kaybedenler oldu ancak KHK’lara karşı mücadele bitmedi. “Medeni ölüm” politikası, uygulayıcıları ve alkış tutanlarıyla birlikte mutlaka tarihin çöplüğüne gidecek.  Can Irmak Özinanır 

Yönetmen Ken Loach ve yazar Paul Laverty’nin Socialist Worker gazetesi için Nick Grant ile yaptıkları söyleşiyi Ali Baydaş çevirdi. Yönetmen Ken Loach ve yazar Paul Laverty, birlikte çektikleri 15. filmde (“The Old Oak”) bundan daha güncel olamayacak bir konuyla yüzleşiyorlar. Bizi hem terk edilmiş bir İngiliz topluluğunun hem de yorgun mültecilerin hissettiği dramatik acının içine sokuyorlar. Kuzeydoğu İngiltere'de geçen filmde izleyiciler, bir grup Suriyelinin terk edilmiş eski bir maden alanına gelişini izliyor. Daha en başından itibaren Newcastle United futbol forması giyen bir adamın otobüsten inen bir gruba hakaretler yağdırdığını görüyoruz: Durumu yatıştırmaya çalışan bar sahibi ise TJ Ballantyne'dır.  Muhafazakar ve İşçi Partisi hükümetleri ve konseyleri yaşlı ve genç işçilerin işlerini, eğitimlerini, mesleki eğitimlerini ve emekli maaşlarını ellerinden aldı. Loach ve Laverty bu duruma yakalananların acı gerçeklerini basite indirgeme hatasına düşmüyor. Mültecilerin ailelerinde de zihinsel ve fiziksel sağlığa kadar çeşitli kayıplar yaşadı. Her iki grup da paradan ve özsaygıdan yoksun, en temel insani ihtiyaçların yükü altında yaşıyor.  Dave Turner, TJ rolünde, “The Old Oak” pub'ın endişeli, pragmatik yöneticisi olarak son derece ikna edici. Yeni gelenlere bir fırsat verme isteğiyle, onlar hakkında mızmızlanan müdavimlerin taleplerine karşı çıkıyor. TJ'in karısı ondan boşanmıştır ve görüşmediği oğlu da onu terk etmiştir, dolayısıyla köpeği onun tek arkadaşıdır. Hayatta kalmak için ince bir kişisel ve politik çizgide yürümek zorundadır. Loach, Socialist Worker'a bu karakterin filmin kalbi olduğunu söylüyor; "Etrafındaki her şey umutsuzluğu haykırıyor. Topluluğun başına gelenlerden işin doğasına, savunmasız insanlara yönelik bilinçli zulümden açlığın nasıl kullanıldığına kadar…” “İklim felaketinin yaklaşmasıyla birlikte, bize karşı çalışan güçlerin ne kadar büyük olduğunu gördük. Her şey umutsuzluk çığlıkları atıyor.”  Ebla Mari'nin canlandırdığı kıvrak zekalı mülteci ve fotoğrafçı Yara karakteri, TJ'nin ana müttefiki haline geliyor. Yara, Old Oak'ta kullanılmayan bir arka odayı açıp duvarlarda 1984-85 madenci grevinin çerçeveli siyah beyaz fotoğraflarını gördüğünde büyülenmiş gibi kalıyor. Bu, ona bölgenin neler yaşadığı ve kendi toplumuyla bütünleşmesine nelerin yardımcı olabileceği hakkında da bir fikir veriyor.  Yara ayrıca, TJ'nin daha sonra bir ziyaret düzenlediği Durham Katedrali'nin de büyüsüne kapılır. Laverty’nin Socialist Worker'a aktardığı şekliyle; “Karakterlere ve ele aldığımız konuya sadık olmalıyız. Her türlü hikayeyi deneyebileceğiniz bir zaman ve yer vardır”. "Fakat 'Ben Daniel Blake' (I, Daniel Blake, 2016) veya 'Üzgünüz, Size Ulaşamadık' (Sorry, We Missed You, 2019) gibi filmlere birer mutlu son ekleyivermek, anlattığımız her şeye ihanet olurdu."  Topluluk içinde çalışan veya yaşayan bazı karakterler mültecilere destek ve bakım sağlıyor, onları bilgilendiriyor ya da eğlence düzenliyor. Bu, Suriyelilere güven veriyor, ancak yerel halkın mülteci komşuları hakkında ifade ettiği ve gerilimin nasıl sonuçlanacağı konusunda bizi şüpheye düşüren çeşitli görüşleri de var. Loach, amatör oyuncuları seçen bir yönetmen olarak bir kez daha bu konudaki becerisini gözler önüne seriyor. Genel hal ve tavırların ses tonları ve mimiklerine kadar her konuda onları inceleyip rollerine uygun olup olmadıklarını anlamak için aylar harcıyor. Bu gilm aynı zamanda Loach'un göçmen oyunculuk camiasıyla olan derin ilişkisinin de bir temsili niteliğinde. Burada da oyuncu kadrosunun önemli bir kısmı yine amatörlerden ibaret. Loach, oyuncularına yalnızca o günün çekimlerine dair ana hatları verdiği için, kendi sezgilerine güvenmek zorundalar. Sahneler doğaçlama çekiliyor ve oyuncular kendilerinden ne yapmaları veya ne söylemelerinin istendiğini tam olarak bilmiyor. Bu da onların spontane hareket etmelerini ve gerçekçi tepkiler vermelerini sağlıyor. Loach'un filmlerinde anlatısal geri dönüşler, geleceğe dair kişiselleştirilmiş vizyonlar, iç monologlar veya zaman kaymaları nadiren görülür. Tipik olarak hikayeleri, gerçekte yaşandığı haline benzer şekilde, yani sırayla ilerler. Karakterlerin bireyselleştirilip öne çekiliyor olmamaları da içsel öznellikten ziyade nesnel, kolektif koşulları vurgulamanın önemli bir yolu olarak rol oynar. Loach bu son filmiyle ilgili niyetini şöyle özetliyor; "Umut mücadelesi politiktir çünkü insanlar umutları varsa ve kendilerine güveniyorlarsa, korkunç bir geleceği değiştirebilecekleri uygulanabilir bir yolun olduğuna inanırlar."  “Umut sadece bir hüsnükuruntu değildir. Olasılık duygusuna dayanmalıdır. İnsanlar aptal değil. Paul'un senaryosunda büyük bir incelikle yer alan şey umutsuzluk ile umut arasındaki mücadeledir. Umudu bulmak kolay değildir.” “Aşırı sağ devreye girecek ve size ihtiyacınız olan şeyin, nasıl nefret edeceğinizi gösterecek güçlü bir lider olduğunu söyleyecektir. Ancak sonunda, her zaman direnecek insanlar arasında doğuştan gelen bir dayanışma vardır.”  2023'te Barbie gibi bireyselleştirilmiş nostaljik hatta yer alan pek çok popüler sinematik umut filmiyle karşılaştık. Sinemada James Bond, Harry Potter ya da Batman gibi imtiyazlı maceralar da mevcut. Eğlence sektörü gişe yaptıracak yıldızlar, derinliksiz senaryolar ve PR fişeklemeleriyle kârı garanti altına alıyor. Loach'un Hollywood Akademisi tarafından hiçbir zaman tanınmamış olmasına da şaşmamalı. Bu film bulunduğunuz bölgeye ulaştığında grup gösterimleri organize etmek, Loach, Laverty ve meslektaşlarına büyük bir saygı duruşu olacaktır. İngiltere’de ırkçı muhafazakar hükümete karşı mücadele edenler ve resmi İşçi Partisi muhalefetinin iğrenç uyuşuk tavrı hakkındaki tartışmaları nasıl alevlendireceğini görmek için filmi mutlaka izleyin.  Bazı okurlarımız Ken Loach'un Britanya ve Avrupa kültüründe son 58 yıldır ne kadar eşsiz bir figür olduğunu bilmiyor olabilir. Başka hiçbir sinema ya da televizyon film yapımcısı yoktur ki böylesi bir sınıf bilinciyle çalışıp bu kadar çok eseri bir araya getirmiş olsun. O, her bir filminin yapımı için kendini adamış yazarların, yapımcıların, görüntü yönetmenlerinin, aktörlerin, editörlerin, müzisyenlerin ve emek veren tüm zanaatkârların yeteneklerine güvenmiştir. 2018 yılına gelindiğinde Loach 98 uluslararası film ödülüne sahip bir yönetmendi ve 76 kez daha aday gösterilmişti. O zamandan beri daha fazlası da oldu. Ve bunların bir tanesi bile ABD'den gelmemişti. Günümüzün kaba saba İşçi Partisi onu istenmeyen bir Yahudi düşmanı olarak nitelendirip partiden attı. Yıllar boyunca partiye olan bağlılığı ne olursa olsun, Loach'un sanatsal ve toplumsal açıdan neyi temsil ettiğini unutmamalıyız.  “Yaşadığımız büyük sorun Sosyalist İşçi okurlarına tanıdık gelecektir. Büyük bir gücümüz var,” diyor Loach; “Her şey işçi sınıfı tarafından yaratılıyor. Ancak mevcut İşçi Partisi liderliği alaycı, ilkesiz, oportünist ve haindir. Keir Starmer'ın kendisi de bunun somut bir örneğidir." (Sosyalist İşçi)

Uluslararası Hrant Dink Ödülü bu yıl da Hrant Dink’in doğum günü olan 15 Eylül’de verildi. Ödülün Türkiye'den sahibi Açık Radyo oldu. Ödülün Türkiye dışından sahibi Kolombiya'dan José Alvear Restrepo Avukatlar Kolektifi.

Marvel filmleri izleyicileri, ABD yapımı birçok dizinin izleyicileri gibi size (başta) kötü gibi gözükebilecek bir haberimiz var. Hollywood gazetelerinin yazdığına göre 6 yeni Marvel projesi ertelenecek. Sebep nedir? Grev. Önce senaristler greve başladı. Zaten güvencesiz bir şekilde, düşük ücretlerle, uzun saatlerde çalıştırıyorlardı. Üstüne üslük AI (Yapay Zeka) teknolojisi geldi. Yapım şirketleri senaryoları ChatGPT gibi AI'lere yazdırmayı başlayıp, senaristleri kovmaya başladı ki bu bardağı taşıran son damla oldu.  Senaristleri, düşük ücretle çalıştırılan set ve ofis işçileri izledi. Ardından birçok oyuncu, sendikalarının kararıyla greve katıldı. Son olarak grev furyasına video oyun oyuncuları da katılacaklarını duyurdu. Düşük ücretler hepimizin derdi. Bize popüler eğlence ve düşünce kaynaklarını yaratan Hollywood gibi kötü şöhretli bir merkezin emekçilerin mücadelesiyle değişmesi sadece onların haklarını almasıyla sonuçlanmayacak. Bunlar bize yaratıcılık olarak geri dönecek. Disney Plus'ta grev var, bunlar gecikecek:  - Hawkeye yan dizisi Echo. (2024 Ocak'ta gösterime girecekti) - X-Men '97 animasyon filmi.  (2024 Ocak'ta gösterime girecekti) - Agatha: Darkhold Günlükleri dizi. (2024 sonbaharında gösterime girecekti) - Ironheart adlı dizi çekimleri tamamlandı, ancak grevler nedeniyle bitirilemeyecek.  - Daredevil: Born Again ve Wonder Man dizileri de grevler sırasında prodüksiyon aşamasındaydı.

Kara delikler bilimin olduğu kadar popüler kültürün de bir konusu. Hakkında filmler, belgeseller çekilen bu gizemi Tuna Emren açıklıyor. Teoride, bizimki kadar engin olmasa, evrenin kendisini bile yutabilir.  Kara deliklerin, kendilerine çok yaklaşan her cismi içlerine çektikleri yutulma sınırı, yani ‘olay ufku’ ışığın bile kurtulamadığı bir girdap yaratıyor. Onlara kara delik denmesinin sebebi de bu; ışığı dahi yuttukları için görünmez olabiliyorlar.  Evren hızlanarak genişliyor. Diğer bir deyişle, genleşme hızı arttıkça artıyor. Bu senaryoda bir kara delik tarafından yutulması mümkün değil. Fakat teoride, bu kadar engin olmayan durağan bir evrenin süper kütleli bir kara deliğin olay ufkuna yakalanması durumunda – bu kara deliğin boyutsal olarak evrenden çok daha küçük olması durumunda bile – kaçınılmaz bir facia yaşanırdı. Peki, olay ufkunu geçen her cismi yutarken evrenin dokusunu tahrip edemezler mi? Edebilirler ve ediyorlar da. Hatta ışığın da onlardan kaçamamasının sebebi bu. Kara delikler muazzam kütleleriyle çevrelerindeki uzay-zaman geometrisini büktükleri için ışık da bu bükülmüş uzay-zamanda hareket etmeye mahkum oluyor.  Bir kara delik büyük miktarda madde yutarsa kendisi de büyümeye başlar ama bu onun aralıksız yaptığı bir şey değildir. Yani yuttukça büyüyen ve büyüdükçe daha fazla, daha büyük cisimleri de yutan, sonunda hızla olağanüstü miktarlarda madde yutabilecek duruma erişen obur bir kara delik canlandırması pek doğru olmaz.  Şu ana dek keşfedilmiş en aktif kara deliklerden biri, Samanyolu’nun merkezindeki süper kütleli kara deliğin 4 bin katı boyutlara erişmeyi başarmış olan (Güneş’in de 17 milyar katı) NGC 1277.  NGC 1277, zamanın başları sayılabilecek bir evrede bile (Büyük Patlamadan 1 milyon yıl sonra) 5.000 Güneş’e eşdeğer büyüklükteydi. Şu anda, bulunduğu galakside toplam kütlenin yüzde 14’ünü oluşturuyor.  Günde ortalama bir Güneş kütlesinin yarısına eşdeğer gökcismi - ya da madde - yutabiliyor. Ancak o zamandan bugüne yaşadığı bu şaşırtıcı değişim, her 1 milyon yılda yaklaşık %1’lik bir büyüme hızıyla gerçekleşti. 

2005 yılında Hasnun Galip Sokak’taki yere taşındıktan sonra kimi zaman sabaha kadar süren sohbetler oluyordu Bitap Sahaf’ta… İşte öyle gecelerden birisinde, gece yarısından sonra, oturduğu meyhaneden sigara içmek için dışarı çıkan Roni ışığı görüp içeri girmişti: “Bu saatte açık bir sahaf nasıl oluyor?” diye sorarak… Sigara yasaklarının ilk günleri olduğuna göre, 2009’un Ağustos ya da Eylül’ü olmalı… O ilk gece birkaç saat kalmıştı yanımızda da meyhanedeki arkadaşları merakla sokakta aramaya başlayınca o kadar zaman geçtiğini anlamıştık… İlk baskı şiir kitapları topladığını söylemişti, eh bende de çokça vardı.. Ne ki Roni’nin ilgilendikleriyle benim ilgilendiklerim çoğunlukla çakışıyordu da kitabı gösteriyor ama, satmıyordum… Kitapla ilgili bir hikaye anlatınca, alamamaktan kaçan keyfi yerine geliyordu..  Oktay Rifat’ın Yaşayıp Ölmek Aşk ve Avarelik Üstüne Şiirler‘inin ilk baskısını gösterdiğim zaman çok şaşırmıştı, kendisinde de ilk baskısı vardı ama, bu o değildi.. Hikayesini anlatınca “harika yahu!” diye bağırmıştı… R’leri tam telaffuz edemeyişi ve gür sesi unutulmaz… Bir başka gün Sait Faik’in Medar-ı Maişet Motoru‘nun imzalı, ilk baskısını gösterirken: “Kitap ilgini çekmez ama hikayesini anlatayım istersen” demiştim… Kitap da ilgisini çekiyordu elbette ama hikayesinin daha hoşuna gideceğini biliyordum…  Sık sık uğrardı Bitap’a ki uzun bir süre sonra özellikle çarşambaları geldiğini fark ettim… Meğer Robert Kolej’den arkadaşı Osman Tümay ile buluşurmuş her çarşamba… Sanırım o çarşambalardan birisiydi, Bitap’ın merdivenlerinden çıkarken konuşmaya başlamış “bana bu hikayeleri yazsana” deyivermişti de aval aval bakışım karşısında açıklamıştı: “Anlattığın kitap hikayelerini yaz da Altüst dergisinde yayımlayayım.” Hikayeler genelde kısaydı, o yüzden farklı hikayelerle birleştirip yazıyordum zaten… Dosyamın ismi Kahraman Okur Süper Editöre Karşı’ydı… Roni’nin isteği karşısında dosyayı ayırarak hikayeleri tekrardan yazmaya başladım, böylece 2012 yılında yazılmaya başlandı Kitap Hikayeleri… Bir kısmı Altüst‘te yayımlandı ama, benim savrukluğumla ancak bu yıl tamamladı… Her yazıyı ilk Roni’ye gönderiyordum ki kitap halini de ilk Roni inceledi, düzeltti, ekledi, çıkarttı…  Bir tek “kitabın adı başka bir şey olmalı” önerisini kabul etmedim, “Kitabın adı, içeriğini en iyi şekilde tarif etmeli, alengirli bir isme gerek yok” diye yanıtlayarak… “Mantıklı” dedi ama, birkaç ay sonra yayımlanacak Kitap Hikayeleri’ni göremeyecek Roni… Bir başka gün, gene merdivenlerden çıkarken konuşmaya başlayıp “Hadi hemen çekelim” diye girmişti Bitap’tan içeri.. Bu sefer ne olduğunu biliyordum, şiirlerini seslendirecekti.. Şair dostlarıma, şiirlerini seslendirmeleri ve onları kurmayı düşlediğim Şiir Televizyonu’nda yayımlamayı öneren e-postalar göndermiştim… Birkaç kişiden yanıt gelmişti sadece ama, Roni’nin çok hoşuna gitmişti proje, yanıt vermek yerine koşarak gelmişti… Ne ki henüz akıllı telefonlar hayatımıza girmemişti, teknoloji cahili bizler için o kadar kolay değildi bu çekimler… Sonrasında ise ihmalkarlık, unutuldu gitti Şiir TV… Pandemi sırasında Burgazada’da kalmayı tercih etmişti Roni, ben de online imza günleri yaparak pandemide Bitap’ı ayakta tutmaya çalışıyordum.. İlk imza günlerinden birisini de Roni ile yaptık, kitapları Burgazada’da bir öğlen rakısı eşliğinde imzaladı ki gün bitti, muhabbet bitmedi, son vapuru yakalamak için koşarken öğlen rakılarını tekrarlamayı konuştuysak da sadece bir kere daha gidebildim… İmza gününe fazladan kitaplar götürmüştüm, ithafsız imzalar attı onlara… Akşam olmuş, ay çıkmıştı, “bak bu kitabın son iki dizesine” dedi ve Vay Vay’lı bu imzayı attı… Kitabın son iki dizesi şöyleydi: ve bir şeyler anlatırmış gibi hararetle Doğan’a, farkında bile olmadan, öleceğim heyecanla. Önce Sait’e gidelim demiştik rakılı imzaya oturmadan; yol üstünde annesine de uğradık.. Bahçedeki bir çiçeği gösterdi, “bak telgraf çiçeği bu.” dedi.. O günden sonra her yerde karşıma çıktı telgraf çiçeği, annemin balkonunda bile varmış… Kısa kısa Bilim Şiirleri yazıyordu bir süredir ve bir kitap bütünlüğüne ulaşmak üzereydi.. Bir sayfada şiir olsun istiyordu bir sayfada da grafik çizimler… Arkadaşım Turgut Yüksel’in çalışmalarını gösterdim, hoşuna gitti… İkisini tanıştırmak için buluştuk Burgaz’da öğle rakısında… Yayınevi telif öder miydi bilmiyordu ama, çizimleri o kadar beğenmişti ki kendi telifinden vazgeçmeyi bile düşünmüştü… Behçet Hastalığı Garip adammış Behçet Bey! Allah’ın belası bir hastalığa Kendi adını takar mı insan? Düşmanının adını taksana!