Lübnan: İsrail tankları BM üssüne zorla girdi

Hollywood oyuncuları ve yazarları, 1960’dan bu yana ilk kez daha iyi ücret ve çalışma koşulları için ortak grev kararı aldı. Yüzlerce oyuncu ve yazar, herhangi bir düzenleme olmaksızın eserlerinin yapay zekayı eğitmek için kullanılmasından, kendi eserleriyle eğitilmiş yapay zekaya senaryo yazdırılmasından rahatsız ve mesleki varlıklarına tehdit olarak gördükleri yapay zekâ kullanımına ilişkin kısıtlama talep ediyorlar.  Bir işçi sendikası olan Amerika Yazarlar Birliği - Writers Guild of America (WGA), işçilerin yerine yapay zeka kullanımının yasaklaması için ilk ciddi adımı attı ve Sinema ve Televizyon Yapımcıları Birliği'nden (Alliance of Motion Picture and Television Producers - AMPTP) yapay zekanın kendilerine ait kaynaklardan/eserlerden faydalanarak hazırladığı eserlerle ilgili düzenleme talep etti. WGA’nın önerisinde, yapay zeka tarafından üretilen eserlerin "edebi malzeme(hikayeler, senaryolar, diyaloglar, eskizler vb." veya "kaynak malzeme(senaryonun dayandırılabileceği romanlar, oyunlar, makaleler vb." olarak kabul edilmemesi gerektiği belirtiliyor. Bu sayede bir yapay zeka programı "edebi malzeme" üretemeyecek ve projede "yazar" olarak kabul edilmeyecek.  Oyuncular Sendikası SAG-AFTRA yapay zekanın, oyuncuların ses ve görüntülerini birebir taklit etmesine ilişkin çekincelerini de dile getiriyor. SAG-AFTRA sendikasından Duncan Crabtree-Ireland, stüdyoların sanatçıların yüzlerini tarayıp "sonsuza kadar, istedikleri herhangi bir projede, rıza ve tazminat olmaksızın" kullanmak istediklerini belirtti. "Performans klonlama" konusunda benzer endişelerini dile getiren bir diğer isim de İngiliz oyuncular sendikası Equity'den Liam Budd oldu.  İngiltere yazarlar sendikası Writers' Guild of Great Britain – WGGB de yapay zeka geliştiricilerinin yazarların çalışmalarını onların izni olmadan kullanmasından ve yazarların telif haklarını ihlal ediyor olmasından şikayetçi. Konuya ilişkin yapmış oldukları açıklamada yapay zeka kullanımının artmasının yazarların iş imkanlarını azaltacağına ve yazarların ücretlerini düşüreceğine vurgu yapılıyor. WGGB, yazarların korunmasına amacıyla, yapay zeka geliştiricilerinin yazarların çalışmalarını yalnızca kendilerine açık izin verildiği takdirde kullanmaları ve hangi verilerin kullanıldığı konusunda şeffaf olmaları konularında tavsiyede bulunuyor.  Yapay zekanın bu denli hızlı gelişmesi kanuni düzenlemelerdeki eksiklikleri gün yüzüne çıkardı. DrawAnyone, DALL-E ve Snapchat gibi yapay zeka uygulamaları aracılığıyla üretilen portreler kamu malı sayılıyor ve herkes tarafından ücretsiz olarak kullanılabiliyor. Bu görüntüler telif hakkı koruması altında değil, tüm bu tartışmalar telif hakkı yasalarında önümüzdeki günlerde kaçınılmaz değişikliklerin olacağına işaret ediyor.   Duru H. Ozaner

Litvanya’nın başkenti Vilnius’ta gerçekleşen NATO liderler Zirvesi Bildirisi, bu suç makinesinin yayılmasından memnuniyeti dile getiren bir metin.  Bildiri esas olarak Ukrayna-Rusya konusuna odaklanmış durumda. “Rusya bu savaşı derhal durdurmalı, Ukrayna’ya yönelik güç kullanımına son vermeli ve Ukrayna topraklarından tüm kuvvet ve teçhizatını tamamen ve koşulsuz çekmelidir. Ülkeleri Rusya’nın saldırganlığına herhangi bir şekilde yardım etmemeye çağırıyor ve Rusya’nın savaşını aktif olarak kolaylaştıran herkesi kınıyoruz”  diyen NATO kendisinin Rusya için bir tehdit oluşturmadığını savunuyor. Durumun böyle olmadığını biliyoruz. Ukrayna’yı işgal eden Rusya ne kadar saldırgan bir güçse, Ukrayna’yı Rusya ve Doğu’ya karşı bir kalkan olarak kullanan ve sürekli olarak yeni katılımlarla gelişmeyi hedefleyen NATO kat be kat saldırgan bir güçtür. Rusya’nın saldırgan tutkunu durdurmasını isteyen NATO, ilişkilerin normalleşmesinin bu adımın atılması şartına bağlı olduğunu açıklıyor. Öte yandan Çin’i de tehdit eden NATO bildirisi “Çin Halk Cumhuriyeti'nin (ÇHC) belirtilen hırsları ve zorlayıcı politikaları çıkarlarımıza, güvenliğimize ve değerlerimize meydan okuyor” diyerek gezegende sadece kendisinin iyi niyetli bir örgüt olduğunu dile getirmiş oluyor. Bildiri NATO liderlerinin Erdoğan’la NATO arasında varılan anlaşmayı da memnuniyetle karşıladığını gösteriyor. Erdoğan ve İsveç Başbakanı arasında NATO Genel Sekreteri'nin katılımıyla geçen görüşmede Türkiye’nin, İsveç’in NATO’ya katılımının önündeki engellemeye son verdiği açıklandı. TBMM’nin İsveç’in üyeliğine bir an önce onay vermesine yönelik bir girişimin başlayacağı Erdoğan tarafından açıklandı. Türkiye İsveç’ten bir çok sığınmacının iadesini istiyordu.  NATO, genişleme çabalarına ara vermeyen haydut bir kuruluştur. Savaşların sonlanmasına hiçbir katkısı olamaz. tersine, NATO bir savaş örgütüdür. NATO dağıtılmalıdır. her hangi barışçıl bir adımın ilk şartlarından birisi budur. Türkiye ise NATO’dan derhal ayrılmalıdır.

Polis şiddeti, ırkçılık ve sosyal eşitsizlik Fransa’da yeniden gündemde. Fransa’da neler olup bittiğini anlamak için en önemli kavramlar bunlar.  Ekonomik durgunluk, devlet yatırımlarının geri çekilmesi, azaltılması, işsizlik oranlarındaki tırmanış, artık sistematik hale gelmiş olan polis şiddeti halihazırda ırkçılık karşıtı öfkenin güçlenmesine neden oluyordu. Fakat Fransa’da başka bir olgu daha var: 15 yıldan uzun bir süreden beri devam eden ırkçılık karşıtı aktivizm, ırkçıların işlediği suçlara ve ırkçı polis şiddetine karşı bir siyasi seferberlik halindeydi.  Fransa’da ırkçı şiddet üzerinde biraz durulup geçilecek bir öğe değil. Yerel topluluklara nüfuz eden ve nesiller boyunca aktarılan ırkçı şiddetin hatıralarıyla birleştiğinde toplumsal öfkenin ırkçılık karşıtı bir bağlamda patlaması için derin kökler sağlamış oluyordu. Fransa’da 1990’lar ve 2000’lerin genç kuşakları ırkçı suçlara sürekli olarak maruz kaldılar. Polisten nefretin kesin bir tarihsel bağlamı var. Fransız polisi gösterileri bastırırken bile uyguladığı bir toplu şiddet eğilimi içinde. Bunun arkasında Fransız sömürgeciliğinin kibri, kurumsal ırkçılığın azınlıkları hedef alan geleceği yatıyor. Bu yüzden, Fransa’da polis şiddetine karşı toplumsal patlamalar sık sık yaşanıyor. 2005’te yaşanan huzursuzluk 20 güden fazla sürdü. Fransa’nın birçok farklı bölgesini etkiledi. Avrupa’daki en büyük sosyal patlama haline geldi.  Kentsel dönüşüm politikaları, polis ve devletin kurumsal ırkçılığı ve sürekli hale gelen şiddeti, karşı şiddetin neden devletin birçok sembolünü hedef aldığını da açıklıyor.  Şimdi yaşanan isyanda, bu etkenlerin yanı sıra polisin şiddet kullanmada elini rahat hissetmesinin de bir etkisi var. 2017’de sürücülerin “işbirliği yapmayı reddetmesi durumunda” müdahale etmek için polise daha güçlü yetkiler veren mevzuat değişikliği polis şiddetini güçlendirirken şiddete karşı ezilenlerin isyanını da sertleştiren bir faktör oldu. Polis bu yetkiyi sık sık kullandı. Trafikte araçları durdurdular ve yaralama ile ölümlerde kesin bir artış yaşandı. Yoldan geçenler ve sürücüler öldürülmeye başlandı. Bu mevzuat değişikliği polis sendikaları tarafından talep edilmişti ve Fransız polisi kentsel ve kırsal alanlardaki mücadeleleri şiddetle bastırmasıyla ünlüydü zaten. Fransa’dan bir akademisyenin vurgulamış olduğu gibi, sivil toplum kuruluşları yıllardır ülkedeki yapısal ırkçılığın altını çiziyor.  Katili aklıyorlar Polisler içlerindeki katilleri aklamak için ellerinden geleni yapıyor.  İşçi sınıfının düşmanları sadece polisler değil. Onları soruşturması gereken kurumlar da kesin bir şekilde polislerin yanındalar. Görevdeki ya da emekli Fransız polis memurlarıyla dolu bir kurum, Nahel M'yi infaz eden polisi aklamak için yapmadığını bırakmıyor. Üstelik cinayeti kanıtlayan bir videoya rağmen yapıyorlar bunu. Polis geçtiğimiz hafta Salı günü Paris'in dış mahallelerinden Nanterre'de genç Nahel'i vurdu.  Twitter'da yayınlanan bir videoda, bir polis silahını sürücüye doğrultuyor. Araba uzaklaşırken Nahel'i kalbinden vuruyor. Katil polisin ateş etmeden önce "Kafana bir kurşun sıkacağım" dediği duyuluyor. İkinci bir polis memuru "Vur onu" diyor. Ancak bir gazeteciye sızan bilgilere göre IPGN (Polis suçlarını örtmeye çalışan kurum) farklı bir diyalog duyuyor. Görünüşe göre ikinci polis "Vur onu" yerine "Ellerini başının arkasına koy" diyor ve kimsenin "Kafana bir kurşun sıkacağım" demediği düşünülüyor. Fransa’da ırkçılığa maruz kalanların söyledi gibi:  "Adalet sistemi bir adaletsizlik sistemidir. Beyaz zenginleri kayırıyor ve Arapların ve siyahların hayatlarını mahvediyor. Sonunda bu polis memurunu hapse göndermek zorunda kalsalar bile, bahse girerim erken çıkacaktır. Kuzey Afrikalı bir aileden gelen bir adamın suçlu bulunması gibi olmayacaktır." Fransız sosyalist ve ırkçılık karşıtı Denis Godard ise yaşananları şöyle yorumluyordu:  "Ayaklanmalar, Fransa'da bu yıl yaşanan kitlesel grev ve gösterilerin, emeklilik saldırılarından çok daha fazlası tarafından körüklendiğini gösteriyor. Solun ilk görevi sokağa çıkmak ve polisle mücadele edenleri desteklemektir. Herhangi bir işyeri aktivistinin sınavı, artık insanları polise karşı öfke duyanlara destek vermeye ikna edip edemeyeceğidir. Sendika liderleri emeklilik eylemlerini sonlandırırken mücadelenin devam edeceğini söylediler. Şimdi harekete geçme zamanı, eğer sendikalar milyonları harekete geçirirse Macron'un işi biter. Ancak, emeklilik grevlerini nasıl geri çektilerse, şimdi de büyük bir sosyal kriz Fransa'yı kasıp kavururken pasif kalıyorlar."

Liberal ırkçılık karşıtları kelime dağarcığı üzerinde tartışırken, radikaller doğrudan eyleme geçiyor - ki sistemi değiştirmenin tek yolu da bu. Her yerdeki ırkçılık karşıtı kampanyacıları memnun etmesi gereken bir haberde, son zamanlarda herkes ırkçılık karşıtlığı hakkında konuşuyor gibi görünüyor. Dünyanın en güçlü finans şirketlerinden biri olan BlackRock'ın Larry Fink gibi üst düzey yöneticileri "sistemik" ırkçılığın ele alınması çağrısında bulunuyor. Çocuklara ırkçılık karşıtlığını öğreten kitaplar en çok satanlar arasına giriyor. Muhafazakârlar tüm bunları "uyanık" - vaaz veren, elitist ve gereksiz - olarak reddediyor, ancak bu konuda konuşmayı bırakamıyorlar gibi görünüyor. Ancak her zaman, tartışmanın her iki tarafı da yanlışlıkla tek bir tür ırkçılık karşıtlığı olduğunu varsayıyor. Biri liberal, diğeri radikal olmak üzere birbirinden oldukça farklı iki ırkçılık karşıtı gelenek arasında ayrım yapmakta başarısız oluyorlar. Liberal gelenek ırkçılığı esasen irrasyonel inançlar ve tutumlar meselesi olarak görmektedir. Antropolog Ruth Benedict ve eşcinsel hakları öncüsü Magnus Hirschfeld gibi kurucuları, 1930'larda nazizmin yükselişini anlamakla ilgilenmişlerdir. Irksal önyargıların yaygın olduğu toplumlarda liberal demokrasinin, siyasi aşırılık yanlılarının güç kazanmak için ırkçı nefreti körüklemesiyle baltalanabileceği sonucuna vardılar. Bu tehlikeyi ortadan kaldırmak için liberal kurumlara, kitleleri, özellikle de yoksul ve eğitimsiz olanları ırkçı görüşlerin meşru bir temeli olmadığına ikna etmeleri çağrısında bulundular. Bu yaklaşım, ABD'de 4,3 milyar dolarlık bir iş kolu olan ve Suella Braverman'ın İçişleri Bakanlığı çalışanlarının bile benimsediği çeşitlilik eğitimine duyulan hevesten, Hollywood filmlerinde daha iyi temsil edilmenin bizi önyargılarımızdan kurtaracağı umuduna kadar, bugün de liberal ırkçılık karşıtlığının merkezinde yer almaktadır. Şimdi aradaki fark, liberallerin bilinçli zihin kadar bilinçaltındaki ırkçı tutumları da ortadan kaldırmaya çalışmasıdır. Radikal gelenek ise ırkçılığı, ekonomik kaynakların ırk grupları arasında nasıl farklı dağıtıldığıyla ilgili bir mesele olarak görmektedir. Örneğin Trinidadlı yazar CLR James, 1938 yılında "Afrika'da ırkçılık" üzerine yazdığı bir makalede, İngiliz sömürge ırkçılığının bir dizi inanç ya da tutum değil, ekonomik sömürüyü mümkün kılan, genel olarak gözlemlenen sosyal kurallar ve politikalardan oluşan bir yapı olduğunu savunmuştur. Bireysel ırkçı tutumlar şüphesiz mevcuttu ancak belirleyici faktör değildi. Benzer şekilde, Martinikli psikiyatrist Frantz Fanon da 1956 yılında "ırkçılığı zihnin bir eğilimi, psikolojik bir kusur olarak görme" alışkanlığından vazgeçmemiz gerektiğini savunmuştur. Aksine, "askeri ve ekonomik baskı çoğu zaman ırkçı inançlardan önce gelir, onları mümkün kılar ve meşrulaştırır". Ve bu "bir halka yönelik sistematik baskı", vatandaşların çoğunluğu bilinçsizce ya da başka bir şekilde ırkçı önyargılara sahip olmasa bile devam edebilir. Radikal ırkçılık karşıtları, bu baskıyla mücadele etmenin tek yolunun mevcut toplumsal sistemleri yıkma ve yenilerini inşa etme gücüne sahip özerk örgütler kurmak olduğunu savunmaktadır. Onlara göre ırkçılık kapitalizmle yakından bağlantılıdır. Bunun nedeni kısmen ırkçılığın beyaz işçileri dünyadaki emekçilerin çoğundan ayırarak sınıf mücadelesini zayıflatmasıdır. Daha da temelde ırkçılık, kapitalizmin belirli işçi kategorilerini - köleleştirilmiş, sözleşmeli, sömürgeleştirilmiş köylüler, göçmen işçiler - daha yoğun bir şekilde sömürebilmesi ve ekonomi için gereksiz görülen halkların bir kenara atılmasını meşrulaştırabilmesi için bir araç sağlamaktadır. Liberal ve radikal ayrımını yapmak ırkçılık karşıtlığı tartışmasını dönüştürmektedir. Irkçılık karşıtlarının elitizmine yönelik muhafazakâr saldırılar pek çok kişiye doğru geliyor çünkü liberal ırkçılık karşıtları gerçekten de işçi sınıfı insanlarını irrasyonel inançlarından vazgeçirmenin elitlerin görevi olduğunu düşünüyor. Ancak radikal ırkçılık karşıtları için bu durum daha az geçerlidir: beyaz işçilerin diğer sömürülen sınıflarla birleşme konusundaki tarihsel isteksizliği karşısında umutsuzluğa kapılabilirler ancak asıl düşmanlarının varlıklı elitler olduğu konusunda nettirler. Onlara göre ırkçılık karşıtlığı, farklı konumlardaki emekçi gruplar arasında kolektif güç inşa etmenin yollarını bulmakla ilgilidir. Liberal ırkçılık karşıtları son yarım yüzyılda kişiler arası ilişkilerde ırksal önyargıları azaltmayı başarmışlardır. Ve popüler kültürü dönüştürdüler: beyaz olmayan insanlar artık Hollywood filmlerinde ABD nüfusundaki varlıklarıyla orantılı seviyelerde temsil ediliyor. Ancak önyargıların azaltılması ve temsilin iyileştirilmesinde kaydedilen ilerlemeler, hukukta, politikada ve daha geniş ekonomik ve kurumsal uygulamalarda var olan ırkçılığı azaltmamıştır. Örneğin, 2021 yılında çoğunluğu Meksikalı olmak üzere bir milyondan fazla insanın ABD'den sınır dışı edilmesini ele alalım. Bunun arkasındaki politika, dünya çapında ırksal bir iş bölümünü sürdürme ihtiyacından kaynaklanmaktadır. Bunu gerçekleştiren göçmenlik memurunun ve bundan kazanç sağlayan işverenin çeşitlilik farkındalığı eğitiminde gerçekten çok çalışmış olması fark etmez. ABD ve Avrupa'daki egemen sınıflar, zenginliğin yeniden dağıtılması yönündeki kitlesel hareketleri yenilgiye uğratmak için neoliberal bir piyasa güçleri anlayışını harekete geçirdiklerinden, 1970'lerden bu yana ırkçılık kendini yapısal düzeyde yeniden üretmiştir. Bu yenilgilerle birlikte, Siyahlara ve küresel güneye hükmetmenin yeni yolları mümkün hale geldi. Mesele sadece ırkçılığın açık biçimleri yenilgiye uğratıldıktan sonra daha incelikli ya da bilinçsiz hale gelmesi değildi. Daha da ötesi, artık ırksal üstünlüğün rutin olarak açıkça iddia edilmesine gerek kalmamıştı. Irksal eşitsizlikler, suç, göç ve terörizmle ilgili görünüşte ırktan bağımsız kaygılar adına yürütülen ve yeni yoğunlaşan hükümet şiddeti altyapılarının yanı sıra piyasa sistemleri aracılığıyla yeniden üretildi. İngiltere'nin göç politikasının aynı zamanda ırksal bir ayrıştırma politikası olduğu, geçen yıl hükümetin beyaz Ukraynalılara 238,562 vize verirken, Suriye ve Afganistan'daki savaşlardan kaçanlardan sadece 5 binine İngiltere'ye güvenli geçiş imkanı sağlamasıyla bir kez daha gözler önüne serildi. Dünya genelinde neoliberal kapitalizmin gerekliliklerinden fazlalık olarak değerlendirilen ve piyasa sistemlerine karşıt kültürel değerlerin taşıyıcısı olarak çerçevelenen milyonlarca insan bu şiddet biçiminin hedefidir. Ülkelerinin yıkımından kaçan 40.000'den fazla kişi 1993'ten bu yana Avrupa'ya girmeye çalışırken, çoğu Akdeniz'de boğularak öldü. Aynı tek kullanımlık insanlık, terör ve uyuşturucuya karşı yürütülen küresel savaşlarda da katledilmiştir - Brown Üniversitesi tarafından yapılan bir araştırmaya göre, 11 Eylül sonrası savaş bölgeleri olan Afganistan, Pakistan, Irak, Suriye ve Yemen'de tahmini 3,6 milyon dolaylı ölüm gerçekleşmiştir. İngiltere'de polis şiddeti en çok kendi terk edilmiş - orantısız bir şekilde Siyah - nüfusumuza yönelmektedir. Liberal ırkçılık karşıtları bu yeni yapısal ırkçılığa karşı güçsüzdür. Doğru ırkçı kelimeleri kullanmamızı talep ediyorlar, aşağılayıcı terimler kullandıklarında Muhafazakar milletvekillerini ya da spor yorumcularını ayıplıyorlar; ancak bir kelimeyi ortadan kaldırmak onun ifade ettiği sosyal güçleri ortadan kaldırmıyor. Çeşitlilik eğitim programları uyguluyorlar, ancak ırkçılığın artık esas olarak bilinçaltında bulunduğu şeklindeki yanlış önermeden dolayı bunlar başarısız oluyor. Ve baskıcı zulmün nefret dolu bir eğilimin davranışsal ifadesi olduğu varsayımıyla "nefret söylemi" ve "nefret suçlarından" bahsediyorlar - nefret tutumları olmaksızın, güvenlik ve kâr adına ırkçı şiddet altyapılarını rutin ve sakin bir şekilde işleten şirket yöneticilerini, varlık yöneticilerini, kanun yapıcıları, hükümet yetkililerini, yargıçları, polis memurlarını, hapishane gardiyanlarını, askeri personeli ve göçmenlik memurlarını görmezden geliyorlar. Liberal ırkçılık karşıtları, ırkçılığı bilinçaltına, uygunsuz sözcüklerin kullanımına ve aşırılık yanlısı uçlara yerleştirerek, ırkçı uygulamalardan en çok sorumlu olan kurumları temize çıkarmaktadırlar. Polis güçlerinde, sınır ajanslarında ve orduda daha fazla siyahi insanın üst düzey görevlere getirilmesinde etkili olsalar da, aynı kurumlar tarafından öldürülen siyahi insanların sayısını azaltmayı başaramıyorlar. Bu nedenlerle, liberal ırkçılık karşıtlığını çözüm olarak görmek - ne kadar iyi niyetli olursa olsun - yapısal ırkçılığın sürdürülmesine yardımcı olmak demektir. Beyaz liberaller kendi bilinçdışı önyargılarıyla istedikleri kadar kahramanca yüzleşsinler, yine de bu yapılar varlığını sürdürecektir. Bugün ırkçılık karşıtı olmak demek, ırkçı sınır, polis, karkeral ve askeri altyapıları ortadan kaldırmak için örgütlerle birlikte kolektif olarak çalışmak demektir. Polisi okullarımızdan çıkarmak için toplum içinde örgütlenmek; sınır dışı edilmelere karşı doğrudan eyleme geçmek ve şiddet ticareti yapan şirketlerle yüzleşmek anlamına gelir. Küresel güneyin yoksullarının da en az kuzeyin varlıklı sakinleri kadar dünya kaynakları üzerinde eşit haklara sahip olduğunu anlamak demektir. Nihayetinde, hangi renkten olursa olsun tüm emekçi sınıfları yücelten bir öldürme değil bakım ekonomisi inşa etmemizi gerektirir. Radikal gelenek, antikapitalist itkisiyle bir zamanlar pratik görünmeyebilirdi. Şimdi ise uygulanabilir tek ırkçılık karşıtı siyasettir.

Göçmen düşmanı ve ırkçı AfD Partisi (Almanya İçin Alternatif) üyesi bir siyasetçinin Almanya’da döner ve pizza yasağı getirilmesine dair önerisi tepki toplamaya devam ediyor. Benzer uygulamalar Nazi Almanya’sında da yapılmış, “Ari” olmadıkları gerekçesiyle portakal vb. egzotik meyvelerin Almanya’ya ithali ve yenmesi yasaklanmıştı. Almanya'da ırkçı ve yabancı düşmanı parti Almanya İçin Alternatif'in (AfD) 2024 yılında yapılacak Avrupa Parlamentosu seçimlerinde Rheinland-Pfalz eyaletinin liste başı adayı olan Alexander Jungbluth, medyaya verdiği bir demeçte "Parti programımızda da belirtildiği gibi çeşitlilik içinde birliği savunacağız. Bu, Avrupa'nın her yerinde kebap tezgâhları ve nargile barları istemediğimiz anlamına geliyor. Almanya’da bir Alman kültürü var. Fransa'da bir Fransız kültürü ve İtalya'da bir İtalyan kültürü. İhtiyacımız olan şey, çok kültürlü birlik bulamacı değil.” demişti.  Son kamuoyu araştırmalarına göre, 26 Eylül 2021 tarihinde yapılan genel seçimlerde toplam oyların yüzde 10,3’ünü alan AfD’nin şu anki oy oranı yüzde 18’e yükselmiş durumda. Almanya’nın doğusundaki eyaletlerde AfD şimdiden en güçlü parti konumuna geldi. Söz konusu eyaletlerde AfD’nin yüzde 26, Birlik Partileri CDU/CSU’nun yüzde 23 ve SPD’nin yüzde 20 oy alması bekleniyor. AfD’nin Saksonya ve Thüringen'deki oy oranın yüzde 30’un üzerinde olduğu belirlendi. Geçtiğimiz günlerde Thüringen’de bir ilçenin en üst yöneticiliğine bir AfD’li seçilmiş ve böylece bir ilk yaşanmıştı. AfD, Almanya da dahil olmak üzere, dünyanın içinde bulunduğu ve giderek derinleşen sosyoekonomik krize sağ ve ırkçı politikalar üreterek cevap veren, göçmenleri hedef gösteren, homofobik ve kadın düşmanı bir parti. İçinde bilinen Nazilerin de bulunduğu parti, özellikle krizin etkisiyle giderek umutsuzluğa kapılan orta sınıfların oyunu alıyor ve hegemonyasını her geçen gün güçlendiriyor.

Fransız hükümeti ülke nüfusunun büyük bir bölümüyle savaş halinde. Ancak baskı işe yaramıyor. Nanterre'de 17 yaşındaki Fransız-Cezayirli Nahel M'nin polis tarafından infaz edilmesinin ardından başlayan ayaklanmalar ve öfkeli protestolar yayılıyor. Neredeyse hiçbir şehir polis karakollarına, yüksek profilli şirket mağazalarına ve devlet kurumlarına yapılan saldırılardan muaf değil. Bazı kırsal kasabalarda direniş görüldü ve Güney Amerika'daki Fransız Guyanası kolonisinde bile protestolar var. Solcu Liberation gazetesinin haberine göre, "Son günlerde patlak veren kentsel şiddet karşısında ön saflarda yer alan polis, ülke genelindeki isyancıların sayısı ve kararlılığı karşısında şaşkına dönmüş görünüyor. Sosyal ağlarda sayısız hasar ve yağma videosu dolaşıyor. Parisli bir polis memuru durumu özetliyor: 'Onları durdurmak imkansız'." Ve pek çok durumda isyancılar, donanımlı polisleri geri çekilmek zorunda bıraktı. Polise duyulan nefret, on yıllardır süren ırkçı baskı ve cinayetlerin sistematik yoksulluk ve ayrımcılıkla birleşmesinden kaynaklanıyor. Ancak öfke daha da genişliyor. Pek çok insan Nahel'i öldüren polisin Sarı Yelekliler hareketine şiddet uygulayan, emeklilik protestolarına saldıran ve çevre aktivistlerine saldıran polisle aynı polis olduğunu biliyor. Cayenne, Guyana'da protestolar sırasında bir adam serseri bir kurşunla hayatını kaybetti. Fransa'nın kuzey doğusundaki Mont-Saint-Martin'de bir özel tim polisi isyancılara bir el bombası attı ve bir kişiyi ölümle yaşam arasında asılı bıraktı. Fransız sosyalist ve ırkçılık karşıtı Denis Godard şunları söyledi: "Ayaklanmalar, Fransa'da bu yıl yaşanan kitlesel grev ve gösterilerin, emeklilik saldırılarından çok daha fazlası tarafından körüklendiğini gösteriyor. Solun ilk görevi sokağa çıkmak ve polisle mücadele edenleri desteklemektir. Herhangi bir işyeri aktivistinin sınavı, artık insanları polise karşı öfke duyanlara destek vermeye ikna edip edemeyeceğidir. Sendika liderleri emeklilik eylemlerini sonlandırırken mücadelenin devam edeceğini söylediler. Şimdi harekete geçme zamanı, eğer sendikalar milyonları harekete geçirirse Macron'un işi biter. Ancak, emeklilik grevlerini nasıl geri çektilerse, şimdi de büyük bir sosyal kriz Fransa'yı kasıp kavururken pasif kalıyorlar." Cuma akşamı Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron'un hükümeti 45,000 polisi ve özel askeri ve polis birliklerini sokaklarda savaşmak üzere harekete geçirdi. Ayrıca bazıları 30 mermilik bomba atar, göz yaşartıcı gaz bombası ve dakikada 1.000 mermi atan FN MAG 58 makineli tüfekle donatılmış zırhlı araçlar da kullanıyorlar. Ülke çapında tüm toplu taşıma araçları akşam 9'da durmaktadır. Kuzey Fransa'daki Beauvais ve orta Fransa'daki Châtauroux şehirlerinde 18 yaşın altındaki refakatsiz gençler akşam 10 ile sabah 6 arasında dışarı çıkamayacak. Paris'in banliyölerinden Clamart'ta ise akşam 9'dan sabah 6'ya kadar genel sokağa çıkma yasağı uygulanmaktadır. Devlet, kolluk güçlerini daha şiddetli olmaya çağırıyor. İçişleri Bakanı Gérald Darmanin tüm polislerin "cesaretini, soğukkanlılığını ve profesyonelliğini" övdü. Onlara şu güvenceyi verdi: "Cumhurbaşkanı ve Başbakan ile birlikte hepimiz tamamen sizin yanınızdayız" Alliance Police Nationale "sendikası" buna çok sevindi. "Bugün polis savaşta çünkü biz savaştayız" şeklinde bir basın açıklaması yayınladı. Darmanin, polislerin Perşembe akşamı en az 917 kişiyi tutukladığını ve tutuklananların yaş ortalamasının 17 olduğunu söyledi. Ancak daha fazla isyan, protesto ve grev hükümeti yıkabilir. --- Polis Nahel'i nasıl infaz etti? Polisler 17 yaşındaki Nahel M'yi vurarak öldürdü ve ardından bu konuda yalan söyledi. Polis onu Salı günü Paris'in dış mahallelerinden Nanterre'de vurdu. Fransız-Cezayirli bir aileden gelen Nahel'in bir aracı durdurmaya çalışan polis memurlarının üzerine sürdüğü belirtildi. Ancak Twitter'da yayınlanan bir video, polisin trafikte durma noktasına gelen aracın yanında olduğunu gösterdi. Polislerden biri silahını sürücüye doğrultur ve araç uzaklaşırken Nahel'i kalbinden vurur. Videoda silahlı polisin "Kafana bir kurşun sıkacağım" dediği duyuluyor. İkinci bir polis memuru "Vur onu" diyor. Cinayet, polislerin sıradan insanları hor görmesiyle ilgiliydi ve ırkçılıkla daha da şiddetlenmişti. İşçi Partili Francois Hollande'ın cumhurbaşkanı olduğu 2017 yılında yapılan ve "meşru müdafaa" aracı olarak ateş etme kurallarını gevşeten yasa değişikliğinden bu yana polis tarafından işlenen cinayetler arttı. Yasadan bu yana "itaat etmeyi reddetme" nedeniyle meydana gelen ölümlerin sayısı (geçen yıl en az 13 olmak üzere) artış gösterdi.