1917 Devrimi: Kapitalizme en büyük meydan okuma

Amy Leather temel Marksist fikirler üzerine kaleme aldığı yazı dizimizde, Karl Marx'ın dünyayı değiştirmek isteyen herkes için geçerliliğini korumaya devam ettiğini savunuyor. Karl Marx bugün hayatta olsaydı, dünya için epey öfkelenirdi. Derin ve çok yönlü varoluşsal krizlerle karşı karşıyayız. Covid pandemisi, felaket boyutuna varan küresel ısınma, savaş ve emperyalizm şimdiden milyonlarca insana ölüm ve yıkım getirdi, gezegenin geleceğini de tehdit etmekte. Bu krizler, ırkçılık ve insanların yaşamlarını acımasızca etkileyen daha geniş çaplı baskıcı sorunlarla iç içe geçmiş durumda. Ve şimdi, hükümetler ve patronlar dünya genelindeki milyonlarca insanın yaşam standartlarına darbe vurmakta, insanlar sosyal bir acil durumla karşı karşıya kalmış halde. Bu bağlamda Marx'ın fikirleri, kapitalist sistemin işleyişine dair bir kavrayış ile beraber değişim için de bir strateji sunmaktadır.  Elbette, 1818'de doğan Marx, dünyanın oldukça farklı olduğu bir dönemde yazıyordu. Sanayi kapitalizmi İngiltere ve Kuzey Avrupa'nın diğer bölgeleri gibi yerlerde yeni yeni gelişmekteydi. Ancak Marx'ın analiz ettiği toplum özelliklerinin çoğu bugün hala bizimle birlikte, hatta daha da belirginleşmiş durumdalar.  Marx bazen British Library’e kapanıp soyut teoriler yazan yaşlı ve sakallı bir adam olarak karikatürize edilir. Ancak Marx’ı yazmaya motive eden durum, çevresindeki dünyada gördüğü eşitsizlik ve vahşetti. Marx kapitalizmi "kan damlayan" bir sistem olarak tanımlamaktaydı. Bu yeni sistemin hem muazzam bir zenginlik hem de büyük bir insan sefaleti yarattığını, kazanımlarının insanların büyük çoğunluğundan esirgenişini görebiliyordu.  Marx’ın kapitalizmi bir sistem olarak analiz etme ve anlama gayretinin sebebi, ondan kurtulmak istemesiydi. Dediği gibi, "Filozoflar dünyayı sadece yorumlamışlardır. Ancak asıl mesele onu değiştirmektir." En büyük ve en tanınmış eseri olan nitelenebilecek Kapital'i de, "yıkımına ivme kazandırabilme niyetiyle", kapitalizmi daha iyi anlayabilmek için yazdı. Marx’ın teorisi, sadece Marx'ın zihninin mahsulü değildi. O aktif bir devrimciydi ve fikirlerini devamlı şekilde çevresindeki dünyada patlak veren olaylarla, mücadelelerle ilgilenerek ve onlardan dersler alarak geliştirdi. Marx'ın bir dizi eşsiz iç görüşü vardı. Bunun yanında hayatı boyunca ekonomi, siyaset, felsefe, tarih ve daha pek çok konuyla haşır neşirdi. Bunun sebebi toplumu bir bütün olarak görüyor oluşuydu, bu konular birbirinden ayrı ve bağlantısız değildiler. Marx'ın fikirlerini incelerken, Marksist teorinin ezbere öğrenilecek bir şey olmadığını hatırlamakta fayda var. Marx, iyi bir ifade ediş biçimine sahipti. Ancak bir Marksist olabilmek için Marx'ı okumak, ezberlemek ve kelimesi kelimesine tekrar etmek yeterli değildir. Bilakis Marksizm, dünyayı anlamamıza yardımcı olabilmek için kullandığımız bir yöntemdir. Zaten bu sebeple de Marx'ın zamanından beri ilerleme halindedir. Marksizm bir düşünceler bütünüdür. Döneminde Marx, çalışma arkadaşı Frederick Engels ile yakın işbirliği içerisinde bir üretim faaliyeti içindeydi.  Ancak Vladimir Lenin, Leon Troçki ve Rosa Luxemburg gibi diğer devrimciler, karşılaştıkları yeni durumları anlamlandırmak amacıyla Marx'ın dünyayı anlamlandırışını ve bu anlamlandırma yöntemini kullanarak, Marx’ın fikirleri üzerinden yeni bir inşa faaliyetine giriştiler. Marx'ın yönteminin başlangıç noktası, kapitalizmin dinamiklerini anlamaya çalışmak amacıyla görünenin altına bakmaktır. Yalnızca kapitalizmin görünüşünü tarif etmek yeterli değildir. İşlerin nasıl göründüğü ile asıl gerçeklik arasında genellikle büyük bir zıtlık bulunmaktadır. Kritik anlamda belirtilmelidir ki Marx bir materyalistti. Tarihin fikirler tarafından idare edildiğini düşünen bazı filozofların aksine Marx, işe maddi gerçeklikle başlamanız gerektiği konusunda oldukça netti. İnsanlar ve fikirleri, içinde bulundukları hayat şartları tarafından şekillendirilmektedir. Dolayısıyla herhangi bir toplumu anlayabilmek, o toplumda yaşayan insanların hayatta kalabilmeleri için ihtiyaçları olan şeylerin nasıl üretildiğine bakmamızla mümkündür. En basit şekliyle insanlar, başka bir işe girişmeden önce yiyecek, barınak ve giysiye ihtiyaç duyar. Temel ihtiyaçlarımızı karşılayana kadar müzik ya da sanat üretemeyiz, bilimsel bilgi geliştiremeyiz, boş zamanlarımızı değerlendiremeyiz, hatta başka hiçbir bir şey yapamayız. Dolayısıyla evvela bir toplumun bu şeyleri üretebilmek için nasıl örgütlendiğine bakmamız gerekir. Bu süreçte insanların doğayla her zaman bir ilişkisi olmuştu. Bazen Marx'ın sadece ekonomiye odaklandığı ve çevre hakkında söylediği pek az şeyi olduğu varsayılır. Ancak Engels ile birlikte o, doğal dünya hakkında birçok şey yazdı ve aynı zamanda bu konuda büyük bir içgörüye sahipti. İnsanların, doğa üzerinde "bir fatih gibi" durmak yerine doğanın bir parçası oldukları hakkında nettiler. İhtiyacımız olan şeyleri üretebilmek amacıyla doğal dünya üzerinde bir etkimiz var ve bu üretim doğayı etkiliyor. İnsanlar bunu tarih boyunca yapmıştır. Ancak Marx ve Engels, önceki toplumsal yapıların aksine kapitalizmin, insanın doğayla ilişkisini bozduğunu ileri sürdüler ve buna "metabolik çatlak" adını verdiler. Bu sebeple de kapitalizmin doğası gereği anti-ekolojik olduğunu saptamışlardır. İnsanların dünyayı dönüştürebilmek için emek gücünü kullanıyor oluşu bizi hayvanlardan ayırır. Hayvanlar içgüdüleriyle hareket ederken insanlar bilinçli olarak çevreleri üzerine çalışırlar. Hayvanların hareket ediş ve hayatta kalış biçimleri on binlerce yıl boyunca değişmeden kalır. Buna karşılık insanlar doğa üzerinde bilinçli bir şekilde hareket eder; bu da başarılarımızın üzerine yeni inşa faaliyetlerine girişiyoruz ve ihtiyaç duyduğumuz şeyleri üretmek için yeni yollar geliştiriyoruz demektir. Sonuç olarak bu durum, bizlerin bir tarihi olduğu fakat hayvanların bir tarihinin olmadığı anlamına gelmektedir. Marx, bilinçli emek kapasitemizi "türsel varoluşumuz" olarak adlandırmıştır. Marx insanların sosyal varlıklar olduğu konusunda da netti. Hiçbirimiz hayatta kalabilmek için ihtiyaç duyduğumuz şeyleri tek başımıza elde edemeyiz. Ev, yiyecek, giyecek ya da toplumdaki herhangi bir şeyi üretmek için diğer insanlarla işbirliği yapmak zorundayız. Tarih boyunca insanlar avcı toplayıcıların hayvanları öldürmesi, yiyecek toplaması ve ateş yakabilmesi için beraber çalışmasından milyonlarca insanın emeğinin pazar aracılığıyla birbirine bağlandığı günümüze kadar sayısız şekilde birlikte çalıştı. İhtiyacımız olan şeyi üretmenin farklı yolları, çok çeşitli fikirlere sahip çok çeşitli toplumsal yapıların ortaya çıkmasına neden olmuştur. Bu önemli çünkü bize genellikle kapitalizmin doğal bir düzen olduğu izlenimi veriliyor. Fakat aslında kapitalizm çok yeni bir sistemdir.  Daha da önemlisi, eğer toplum geçmişte farklı bir şekilde örgütlenmişse, gelecekte de yine farklı şekilde örgütlenebilir. Tarihsel değişimi anlamak Marx için çok önemliydi. Geçmiş sadece bugünü anlamamıza yardımcı olmakla kalmaz, aynı zamanda değişimin nasıl ve neden gerçekleştiğini de anlamamızı sağlar. O, tarihsel materyalizm olarak da bilinen bir yaklaşım geliştirdi. Marx tarihsel dönüşümü fikirlerin yönlendirdiğini düşünmediği gibi, krallar ya da imparatorlar gibi önemli şahsiyetlerin de yönlendirdiğini düşünmemekteydi. Chris Harman, How Marxism Works isimli çalışmasında şöyle demektedir: "İnsan hayatının anlamı olarak zenginliğin üretimine yönelik yeni tekniklerin geliştirilişi, her zaman insanlar arasında yeni işbirliği biçimlerinin -yeni toplumsal ilişkilerin- doğmasına yol açmıştır.” "İnsanların kendilerini besleyen, giydiren ve barındıran şeyleri üretmek için beraber çalışma biçimlerinde meydana gelen değişiklikler, toplumun örgütlenme biçiminde ve bu örgütlenmelerin içindeki insanların tutumlarında da değişikliklere sebep olur. Bu durum, tarihin ve toplumsal dönüşümün gizemidir." Ancak bu, Marksistlerin teknolojik gelişmelerin otomatik olarak daha iyi bir toplum yaratacağına veya yeni icatların otomatik olarak toplumda değişikliklere yol açacağına inandıkları anlamına gelmez. Tarih boyunca gıda, barınak ve giyecek üretimini geliştirmenin yolları, halihazırda var olan tutumlar veya toplum biçimleriyle çatıştığı zamanlar reddedilmiştir. Marksist terminolojiyle ifade edecek olursak, üretim güçleri geliştikçe, eski üretim güçleri temelinde büyüyen önceki fikirlerle ve toplumsal ilişkilerle çatışmaya girerler. Dolayısıyla Marx için tarih, sokaktaki insanın değişimin öznesi olarak yer aldığı bir sınıf mücadelesi tarihidir. Ya yeni üretim güçleriyle özdeşleşen insanlar ya da eski sistemle özdeşleşenler bu çatışmanın galibi olurlar. Bu, toplumun sadece otomatik olarak ileriye doğru gitmediği, geriye doğru da gidebileceği anlamına gelir. Marx'ın tarihsel yaklaşımı yalnızca toplumdaki değişimin nedenini anlamakla kalmayıp kapitalizme özgü olanın ne olduğunun da analiz edilmesi anlamına geliyordu. Marx'ın temel fikirlerinden biri de, ekonomik krizlerin kapitalizme içkin olduğudur. Bu görüş, krizi bir sapma ya da dış faktörlerin neden olduğu bir sorun olarak gören çoğu ana akım iktisatçının tam tersi bir düşüncedir. Dolayısıyla bu iktisatçıların vardıkları sonuç, krizin sistem dışında düzeltilebileceğidir. Marx bunun yerine krizin, sistemin bizzat kendinden kaynaklandığını savunmuştur. Böylece o, kapitalizmin özünde bir çelişki tespit etmiştir. Sistemi ileriye götüren dinamik, aynı zamanda onu son derece krize eğilimli ve yıkıcı hale de getirir. Kapitalizm tamamıyla kaotik ve plansız bir sistemdir. Sistemin temelinde kâr için amansız bir rekabet yatmaktadır. Kâr güdüsü sağlıktan eğitime, barınmadan çevreye kadar hayatın tüm yönlerini çarpıtmakla kalmaz, rekabetçi sürecin doğası ayrıca krize de yol açar. Dolayısıyla kapitalizmin gerçek tarihi, bizi sürekli ileriye götüren kesintisiz bir gelişme çizgisi olmaktan çok patlamaların ve çöküşlerin tarihi olmuştur. Üretimin hızla genişlediği dönemlerin aralarına, ekonominin tüm bölümlerinin durma noktasına geldiği ani çöküşler serpiştirilmiş durumdadır. Marx, krizin neden kapitalizme içkin olduğunu anlayabilmek amacıyla tüm sistemi analiz etti ve kapitalist toplumda iki temel bölünme tespit etti. Patronlar ve işçiler -ya da onun deyimiyle burjuvazi ve proletarya- arasında merkezi bir ayrım vardır. Aynı zamanda  rakip kapitalistler arasında da bir ayrım vardır. Birinci ve en temel ayrım, patronlar ile işçiler arasındadır. Marx burada sınıflardan ve kapitalizmin sınıflı bir toplum olduğundan bahsetmektedir. O, sınıfı çok spesifik olarak anlamıştır. Bu durum operaya veya bara gitmenizle, nasıl konuştuğunuzla ya da ne yediğinizle tanımlanan bir şey değildir, her ne kadar sınıf bunları şekillendirse de. Birçoklarının yapmaya çalıştığı gibi insanları mesleklerine göre sınıflandırarak da anlaşılamaz. Sınıf, nesnel bir toplumsal ilişkiler bütünüdür ve sizin üretim araçlarıyla olan ilişkinize bağlıdır. Marx üretim araçlarıyla, insan olarak hayatta kalmak için ihtiyaç duyduğumuz şeyleri -en temel düzeyde yiyecek, barınak ve giyecek- üretebilmek amacıyla gerekli olan şeyleri kastetmiştir. Toprak, hammaddeler, mineraller, aletler, makineler ve teknoloji, herhangi bir toplumda üretimin gerçekleşebilmesi için olmazsa olmaz şeylerdir. Marx'ın tespit ettiği, tüm bu şeylerin küçük bir azınlık tarafından sahiplenildiği ve kontrol edildiğidir. O, bu grubu burjuvazi olarak adlandırdı ancak bugün buna kapitalist veya yöneten sınıf dememiz daha doğru olur. Öte taraftan insanların büyük bir kısmı bu şeylerin hiçbirine sahip değildir. "Emek güçlerini"-çalışma kabiliyetlerini- kapitalistlerden birine veya ötekine satmadıkları sürece geçimlerini sağlayabilmelerinin hiçbir yolu yoktur. Marx, kapitalizm altındaki işçilerin kelimenin iki anlamıyla "özgür" olduğunu belirtmiştir. Kapitalistlerden herhangi biri için çalışmakta özgürdürler, tıpkı bizim kimin için çalışacağımızı bir dereceye kadar seçebilmemiz gibi. Ancak işçiler üretim araçlarına erişimden "azade" oldukları için emeklerini satmak zorundadırlar. Şu ya da bu şirket için çalışmak zorundadırlar, aksi takdirde açlıktan ölebilme "özgürlüğüne" sahiptirler. Elbette bugünün İngiltere’sinde insanların yaptığı işler Marx'ın zamanından çok farklı görünüyor ama bu temel ayrım hala devam etmekte. Sınıfınız, hangi tarafta olduğunuza bağlıdır. Üretim araçlarına sahip misiniz veya onları kontrol edebiliyor musunuz yoksa bir ücret karşılığında çalışma yeteneğinizi satmak zorunda mısınız? Eğer emeğinizi satıyorsanız işçi sınıfındasınız demektir, posta işçisi, tren veya otobüs şoförü, hastane taşıyıcısı, araba işçisi, teslimat şoförü, çağrı merkezi çalışanı, konut işçisi, öğretmen, hemşire ya da liman işçisi olun veya olmayın. Bu ilişkinin temelinde işçilerin kapitalistler tarafından sömürülmesi yatmaktadır. Bu da bir başka çok önemli Marksist kavrayıştır. Sömürü kapitalizmde bir anomali ya da sadece çalışma şartları kötü işyerlerinde gerçekleşen bir olay değildir. Aksine sistemin merkezinde yer alır ve kârın elde edildiği sürecin ta kendisidir. Kâr, kapitalizmin merkezinde yer alır. Çoğu ekonomist kâr kavramını sorgulamaz. Genellikle kapitalist için bir ödül veya onun zeki, yenilikçi ve hatta sadece yatırım yaptığı için meşru bir getirisi olarak okunur. Ancak Marx tüm kârın işçilerden geldiği konusunda gayet açıktı. Bunu anlamak için de emek değer teorisi adını verdiği bir teori geliştirmiştir. Bu teorinin temelinde değerin işçiler tarafından yaratıldığı anlayışı yatmaktadır. İşçiler işe gidip bir değer yarattıklarında bu değerin gerçek miktarı, ücretler aracılığıyla onlara geri dönenden çok daha fazladır. İşçilere ödenen ücret ile işçilerin yarattıkları değer arasındaki bu fark, kârın kaynağıdır. Marx bu bağlamda kârın kaynağına "artı değer" adını vermiştir. Örneğin araba üreten bir işçiyi ele alalım, kapitalist bu arabaları sattığında işçiye ödediğinden çok daha fazlasını kazandığı çok açıktır. İşçiye, emeğiyle ürettiği arabaların değerinden çok daha az ödeme yapılacaktır. Görünüşte kapitalist ve işçi arasında eşit bir alışveriş gerçekleşmiş diyebiliriz. Hatta "adil bir iş günü için adil bir ücret" sloganı bile vardır. Ancak hakikatte bu asla adil değildir. İşçi sömürülmüştür. Çalışırken yarattığı değerden çok daha az bir ücret almıştır. Böylece görülebileceği üzere sömürü, kapitalizmin kalbinde, bizzat merkezinde yer alır. Patronlar sürekli bir biçimde insanları daha az ücret karşılığında daha uzun süre ve daha yoğun çalıştırarak işçilerden daha fazla artı değer elde etmeye çalışırlar.  Kapitalistler bunu sadece kötü oldukları için yapmazlar. Evet, çoğu zaman kötü olsalar da onlar bunu, sistemin mantığı onları buna zorladığı için yaparlar. Bu da bizi Marx'ın kapitalizmde tanımladığı ikinci ayrıma, yani kapitalistlerin kendi aralarındaki ayrıma götürür. Kapitalistler işçilere karşı, ayrı bir sınıf olarak birleşmiş olsalar da birbirleriyle sürekli bir rekabet halindedirler. Bunun nedeni, kapitalizmde üretimin ayrı rakip firmalar tarafından örgütlenmesidir. Bunlar küçük bir şirketten daha büyük bir şirkete, bir finans kuruluşundan çok uluslu bir şirkete kadar her tür yapı olabilir. En önemlisi, hepsi de kar elde etmek için birbirleriyle rekabet halindedirler. Ne kadar çok kar elde ederlerse yeni ve daha ileri teknoloji ve makinelere yatırım yaparak rakiplerinin önüne o kadar geçebilirler. Elbette kapitalistler, elde ettiği kârın bir kısmını da kendilerini zenginleştirme yolunda kullanılmakta. Bill Gates, Jeff Bezos ve diğerlerinin malikaneleri ve yatları ile çok lüks bir hayat sürdüklerine şahit olmaktayız. Ancak tek istedikleri kâr bu olsaydı, o zaman ihtiyaç duydukları kârın bir sınırı da bulunacaktı. Bunun yerine, üretime geri dönebilmek için giderek daha fazla kâra ihtiyaç duyarlar. Rakiplerinin önünde kalabilmek için her firma kârını en üst düzeye çıkarmak ister. Bunlar sonraları daha üretken makine, teknoloji veya ekipmana yeniden yatırım yapabilmek için kullanılabilir. Bu da daha verimli üretim yapmalarını, fiyatları düşürmelerini ve rakiplerini alt edebilmelerini sağlar. Marx bu sürece rekabetçi birikim adını vermiş ve bunu kapitalizmin itici gücü olarak tanımlamıştır. Şirketlerin, rakiplerinin önüne geçebilmek amacıyla yeniden yatırım yapmak üzere kâr elde etmek için rekabetten başka seçenekleri yoktur.  Ve bunun bir sınırı ya da sonu da bulunmamaktadır-rekabet süreci amansızdır. Bu, kapitalizmin neden krize girdiğini anlamlandırabilmek için bir başlangıç noktasıdır. Kapitalizm, genel bir koordinasyonun olmadığı, tamamen plansız ve kaotik bir sistemdir. Tüm üretim süreci, toplumdaki insanların neye ihtiyaç duyduğuna dair rasyonel kararlardan ziyade kâr elde etmek için verilen amansız bir mücadeleden doğmaktadır. Bu süreç hızlı artışlara yol açabilir. Bir firma, belirli bir piyasada kâr elde edebileceğini görürse bundan yararlanmak ve o sektöre girmek için acele edecektir. Mümkün olduğunca fazla pazar payı kapmak için üretimlerini olabildiğince hızlı bir şekilde artırırlar. Yeni tesislere, makinelere ve işçilere yatırım yaparlar. Bu da diğer sektörlerin ürünleri için talep yaratarak zincirleme bir etki yaratır. Ancak sorun şu ki, kapitalizmin plansız doğası ve her bir firma arasındaki rekabet, bir koordinasyon olmadığı anlamına geliyor. Kârlı bir sektöre giren her firma, pazarın tamamını ele geçirmeyi planlamaktadır. Fakat diğer bütün firmalar da yine bunu yapmaya çalışmaktadır. Sonuç olarak bu şekilde aşırı bir üretim söz konusu olur. Çok fazla üretilir ve artık bu üretim kârla satılamaz. Aynı zamanda kâr elde etme telaşıyla mevcut hammadde, bileşenler, kalifiye işgücü ve finansman kaynakları da tükenebilir. Kıtlıklar firmaları vurmaya başlar, fiyatlar ve maliyetler yükselir. Firmanın bundan kendini koruyabilmesinin yegâne yolu üretimi kısmak, işçileri işten çıkarmak, tesisleri ve fabrikaları kapatmak ve böylece diğer firmaların malları için oluşacak pazarı yok etmektir. Hızlı artışları ve ani düşüşleri tanımlamak sadece Marx'a özgü bir durum değildi. Ekonomistler sıklıkla "iş döngüsünden" bahsederler.  Marx'ın tanımladığı şey, birkaç döngü boyunca ani düşüşlerin daha derin ve daha uzun, hızlı artışların ise daha sığ ve daha kısa olması yönünde uzun vadeli bir eğilimin söz konusu olduğudur. Kapitalist sistemdeki uzun vadeli süreçler nedeniyle daha kötü ve daha derin krizlere doğru bir gidişat söz konusudur. Marx'ın krizi anlamlandırmasının merkezinde, kâr oranının düşme eğilimi yasası olarak adlandırdığı şey vardır. O, bunun "modern politik ekonominin en önemli yasası" olduğunu düşünmekteydi. Bu durum, sistemin özünde yatan çelişkiden kaynaklanmaktadır. Kısa vadede her bir kapitalist için en mantıklı olan, kârlarını sürekli olarak daha üretken tekniklere yatırmaktır. Bu, onlara kısa vadeli bir avantaj sağlar. Ancak uzun vadede bu durum aslında kâr oranını düşürerek tüm sistem için sorunlara yol açacaktır. Her kapitalist için önemli olan elde ettikleri mutlak kâr miktarı değil, bu kâr miktarının ilk yatırımlarına kıyasla nasıl olduğudur, buna da kâr oranı denir. Kapitalistler işçileri çalıştırmak için yatırım yaptıkları gibi makine, tesis ve teknolojiye de yatırım yaparlar.  Ancak sadece işçiler yeni değeri yaratırlar. Dolayısıyla bir kapitalist emek tasarrufu sağlayan teknolojiye yatırım yaptıkça rakiplerini alt edebilir ve büyük miktarlarda kâr elde edebilir. Ancak bu durum, kapitalistlerin makine, tesis ve teknolojiye, değerin kaynağı olan emeği istihdam etmekten daha büyük oranda yatırım yaptığı anlamına gelmektedir. Bu da uzun vadede kâr oranının düşmesi anlamına gelecektir.  Marx, kâr oranının yere hızla düşen bir taş gibi düşmeyeceği konusunda netti. Gerçekten de bu durumu telafi edici etkiler bulunmaktadır. Özellikle işçileri sıkıştırmak ve sömürü oranını artırmak, sistemin bir süreliğine kâr oranlarını eski haline getirmesini sağlayabilir. Kârlı olmayan şirketleri yok etmek de -örneğin bir kriz anında iflaslar yoluyla- kârlılığı yeniden mümkün kılabilir. Ancak kapitalizm altındaki üretimin doğası, ekonomik krizin yerleşik olduğu ve çöküşlerin zaman içinde daha da derinleştiği anlamına gelmektedir. Rekabetçi birikim sürecinin, krizin etkisini daha da kötüleştiren başka neticeleri de bulunmaktadır. Kapitalizm yaşlandıkça dönüşüme uğrar. Rekabet eden firmaların sayısı azalır ve sermaye üniteleri büyür. Marx'ın zamanında bir firma, örneğin Manchester'da tekstil fabrikası işleten tek bir kapitalist olarak faaliyet gösterirdi. Artık devasa çokuluslu şirketlerimiz var ve bir avuç dev firma tüm endüstrilere hakim hale geldi. Bu asla bir tesadüf değildir. Şirketler kısmen rekabet süreci içinde, yapılan yeni yatırımların bir sonucu olarak büyümüşlerdir, aynı zamanda birleşmeler ve devirler yoluyla da büyümüşlerdir.  Marx buna sermayenin yoğunlaşması ve merkezileşmesi adını vermektedir. Günümüzde bu şirketlerin boyutu, iflas etmeleri durumunda ekonomi üzerinde yaratılacak daha da büyük bir yıkımın göstergesidir. Rekabet süreci, kapitalistlerin hammadde ve yeni pazarlar aramaları sonucu, kapitalizmin dünya çapında genişlemesine de yol açmıştır. Rekabetin doğası gereği savaş, kapitalizme içkindir. Lenin emperyalizmi "kapitalizmin en yüksek aşaması" olarak adlandırmaktadır. Artık egemenlik için mücadele eden rakip devletlerden oluşan bir sisteme sahibiz. Sadece belirli bir ulus devletle bağı olan "kendi" şirketleri için yeni pazarlar elde etmek değil, aynı zamanda rakiplerini oyunun dışında tutabilmek için dünyanın bazı bölgelerindeki kontrolü de ele geçirmek istiyorlar.  Marx'ın vardığı temel sonuç ise şuydu: Eğer kriz sisteme içkinse, o zaman sistem dönüştürülemez. Bunun yerine devrimci değişimi göz önüne alıp kapitalizmden tamamen kurtulmalıyız. Bu da bizi Marx'ın en eşsiz ve orijinal fikrine, “işçi sınıfının kurtuluşunun kendi eseri” olacağı konusuna getiriyor. Marx, işçilerin en çok sömürülen sınıf olduğunu tespit ederken onları sadece sistemin kurbanları olarak görmemekteydi. O bunun yerine işçilerin potansiyel ve özel bir güce sahip olduklarını tespit etti. Marx onları potansiyel olarak sistemi yıkabilecek bir güç olarak gördü ve bu yüzden de işçi sınıfını "kapitalizmin mezar kazıcıları" olarak isimlendirdi. Marx bunları yazarken diğer insanlar da işçilerin içinde yaşadığı ve çalıştığı korkunç koşullar karşısında dehşete düşmüş durumdalardı. Buna rağmen çoğu için çözüm, kapitalistlere işçilerine daha iyi davranmaları için çağrıda bulunmak veya hayırsever çabalar yoluyla işçilere yardım etmekti.   Marx ise bambaşka bir bakış açısına sahipti. İşçilerin "kendilerini kurtarabilecekleri" gerekliliğinden bahsederken, iyi niyetli bir kişinin onlar adına müdahalesini beklemek yerine işçilerin kendi eylemleriyle değişimi sağlayabileceklerini kastetmekteydi. Yöneten sınıf tüm işyerlerine, kaynaklara, zenginliğe sahip olsa ve toplumla ilgili kararlar alıyor olsa da aslında bütün işi yapanlar işçilerdir. Evler inşa eden, mahsul yetiştiren, gıda üreten, tren kullanan, giysi yapan, çocuklara öğretmenlik yapan, ofisleri temizleyen, posta dağıtan, elektrik santrallerinde çalışan, insanları sağlığına kavuşturan ve toplumda ihtiyaç duyulan diğer tüm işleri yapanlar işçilerdir. Belirli bir iş toplum için yararlı görünmese bile, kapitalist için yine de çok önemlidir çünkü kâr böyle oluşur. Yani işçiler çalışmayı bırakırsa hiçbir şey işlemez ve sistemi ayakta tutan kârlarını elde edilemez hale gelir. Demiryolu işçileri ve diğerlerinin greve gittiği geçtiğimiz haftalarda bunu gayet net bir biçimde gördük. Sadece 40.000 demiryolu işçisi İngiltere'deki tüm tren ağlarını durma noktasına getirebildi. Bu, işçilerin kolektif olarak hareket ettiklerinde sahip oldukları özel ve eşsiz bir güçtür. Tüm zenginliği yaratanlar işçilerdir ve bu işçiler, ortak sömürü deneyimine sahip oldukları işyerlerinde bir arada bulunurlar. Bu da onların sadece kapitalizm içinde değişimler elde etmek için değil, nihayetinde kendi kolektif mücadeleleri yoluyla toplumu altüst edip tamamen dönüştürmek için de potansiyel bir güce sahip oldukları anlamına gelir. Dolayısıyla işçi sınıfının kendisini kurtaracağı Marksizmin tam merkezinde yer alır. Ve bundan Marx'ın çok açık olduğu başka bir şey doğar: devrim ihtiyacı. Marx devrim derken, küçük bir azınlık tarafından gerçekleştirilen bir darbe ya da fiili kastetmemekteydi. Bunun yerine Marx, devrimi aylar, hatta belki de yıllar boyunca gerçekleşen, toplumu tamamen dönüştürmenin bir parçası olacak milyonlarca insanı içine çeken kitlesel bir olay olarak anlamaktaydı. Marx gelecekteki sosyalist toplumun neye benzeyeceğine dair bir plan ortaya koymamıştı. İşçi sınıfının kendisini kurtaracak güç olma kavramı tamamıyla, bu milyonlarca insan tarafından devrim neticesinde yeni bir toplumun meydana geleceği anlamına gelir. Sosyalizm, bir plan neticesinde yukarıdan dayatılacak bir şey değildir. Ancak Marx sosyalizmin bazı temel özellikleri konusunda netti, sınıflı toplum ortadan kaldırılacaktı. Topraktan işyerlerine, kaynaklara ve teknolojiye kadar tüm üretim araçları herkesin ortak mülkiyetinde ve kontrolünde olacaktı. Ve daha fazla demokrasi olacaktı-herkesin toplumda neyin üretildiğine ve toplumun nasıl yönetildiğine dair kararlara katılabileceği gerçek ve daha derin bir demokrasi. Neyin üretildiğine ilişkin bu kararlar artık neyin daha kârlı olduğuna göre değil, toplumdaki insanların neye ihtiyaç duyduğuna göre belirlenecektir. Bu, sosyalizmin kesinlikle Stalinist Rusya veya İkinci Dünya Savaşından sonraki Doğu Avrupa'da yaşananlar olmadığı anlamına gelmektedir. Bunlar eşitsizlik, sömürü ve baskı ile karakterize edilen acımasız ve sınıflı toplumlardı-bunların hiçbirinin sosyalizmle ilgisi yoktur. Bugün Küba, Venezuela ya da Çin gibi ülkeler de sosyalizmi temsil etmemektedir. Bunların hepsi de kapitalizmden kopamamış sınıflı toplumlardır. Aynı zamanda sosyalizm farklı bir partinin hükümete seçilmesi veya parlamentoda yeni bir yasanın kabul edilmesiyle de sınırlı değildir. Elbette çalışma haftasını kısaltacak, asgari ücreti arttıracak ya da enerji şirketlerini kamulaştıracak herhangi bir yeni yasa memnuniyetle karşılanacaktır, sosyalistler böyle şeyleri desteklerler. Ancak bu tür yasalar bazı muhafazakârları (Tories) ya da patronları kızdırsa bile İngiltere’yi sosyalist bir ülke haline getirmeyecektir. Sosyalizm toplumun bütün olarak dönüşmesiyle ilgilidir. Kapitalizmden tamamen kurtulmakla ilgilidir ve yoksulluğun, ırkçılığın, baskının ya da savaşın olmadığı bir dünya vizyonuyla ilgilidir. Sosyalizm, sokaktaki insanın toplumu doğrudan yönetebilmesiyle ilgilidir. Dünyadaki tüm işi yapanların-insanların büyük bir kısmının-toplumun nasıl örgütleneceği konusunda fiilen söz sahibi olabilmesiyle ilgilidir. Bu da sınıf ayrımından ve kâr güdüsünden kurtulmak anlamına gelir. Marx bunu başarmanın yegâne yolunun devrimden geçtiğini anlamıştı. Görüldüğü üzere kapitalizm reforma uğrayamaz çünkü kriz sisteme içkindir ve toplumun tepesindekiler servetlerinden, güçlerinden ve ayrıcalıklarından, bunlar için savaşmadan vazgeçmeyecekler. Onların bunu yapmaya zorlanmaları gerekiyor. Bu da bizi Marx'ın devrimi neden bu kadar gerekli görüyor oluşunun bir başka sebebine getiriyor- devrim esas devleti devirebilmek için gereklidir. Devlet bazen neredeyse toplumun üstünde konumlanan tarafsız bir varlık olarak sunulur. Ancak Marx, devletin farklı sınıf çıkarlarının uzlaşmazlığından doğduğu hususunda netti. Esasen devlet, kapitalist bir devlettir. Kapitalistlerin iktidardaki konumlarında kalabilmek için devlete ihtiyaçları vardır. Ne de olsa onlar, diğer herkesin emeğiyle geçinen küçük bir azınlıktırlar. Bu yüzden de yasaları, kurumları, orduyu ve polisi -ki Lenin bunların hepsini "silahlı adamların özel birlikleri" olarak adlandırır-kendi idarelerini uygulayabilmek için icat ettiler. Her gün devletin ve bu "özel birliklerin" şiddetine şahit oluyoruz-siyahların polis tarafından öldürülmesinden protestoculara karşı kullanılan güce kadar. Bu egemen sınıf,  grevdeki işçiler aleyhine, özel mülkiyeti ve iktidarlarını koruyabilmek için devleti kullanmakta. Dolayısıyla devlet, egemen sınıfın bir aracıdır. Onu ele geçirip öylece kullanamayız. Bunun yerine devletin parçalanması ve ortadan kaldırılması gerekir. Marx bununla bazılarımızın gidip yerel polis karakolumuzun birkaç camını kırmasını değil, devleti, yasalarını, kurumlarını ve "silahlı adamlardan müteşekkil özel birlikleri" gerçekten parçalayabilecek kitlesel kolektif eylemi kastetmektedir. Gerçek kapitalist devletten kurtulmak için yapılacak bu ayaklanma eylemi, Lenin'in deyimiyle "kitlesel bir devrimin taçlanan devrimidir". Bununla birlikte Marx'ın devrimi gerekli görmesinin başka bir sebebi daha bulunmaktadır. Devrim, Marx’ın "çağların pisliği" olarak adlandırdığı şeyden kurtulmak için de gereklidir. Kapitalizm ırkçılık, cinsiyetçilik, homofobi, transfobi ve daha birçok bölücü fikri kasıtlı olarak körüklemektedir. Bu fikirler tarihin her devresinde var olmamıştı. Örneğin, kadınların ezilmesi sınıflı toplumda kök salmıştır ve kapitalizmin aileye duyduğu ihtiyaç altında özel bir şekil alır. Irkçılık, kapitalizmin doğduğu zamanlarda köleliği meşrulaştırabilmek için kasıtlı olarak yaratılmış bir ideolojidir. Marx baskıyı çok ciddiye almıştı. Baskı yalnızca ekonomiden ibaret bir şey değildir. Kendi döneminde yaygın anti-İrlandalı ırkçılığa açıkça karşı çıktı ve köleliğe kökten karşıydı. O aynı zamanda insanların kapitalist sistem tarafından nasıl şekillendirildiğini de çözdü. Bu, bazı durumlarda işçi sınıfının, sözü edilen bölücü fikirlerin bir kısmını ve hatta bazen de tamamını kabul edebileceği anlamına gelmekte. Bu konular tartışılmalıdır. Marx aynı zamanda kitlesel kolektif mücadele ile insanların, müttefik ve düşmanlarının kim olduklarını görmesi sonucunda bu fikirlerin büyük ölçüde nasıl zayıflatılabileceğini de gördü. İşçi sınıfının çoğuna toplumu yönetmek için yeterince iyi olmadıklarının söylendiği de doğrudur. Bunun yerine bu iş daha eğitimli olanlara, belki de Eton veya Oxbridgelilere bırakılmalıdır. Ancak mücadele ve devrim süreci, sürece dâhil olan insanlar için dönüştürücü olacaktır, çünkü böylece onlar kendi güçlerinin farkına varırlar. İnsanların yeni bir toplum yaratmasını mümkün kılan da işte bu süreçtir. Devrim kavramının soyut bir fikir olmadığı konusunda açık olmalıyız. Devrimci değişimin en yüksek noktası, işçilerin kapitalist devletten kurtulduğu ve sovyetler (işçi konseyleri) aracılığıyla toplumdaki kararları doğrudan kontrol edebildiği 1917 Rusya'sıydı. Yine o tarihten bu yana geçen yüzyılda da, daha pek çok devrim ve devrimci durum vuku buldu. Belki bu durumlar sosyalist devrime doğru ilerlememiş olabilirler. Ancak çok sayıda insanın sokaklarda protestolar yaptığı, kitlesel ve uzun süren grevlerin yaşandığı, demokrasi ve sosyal adalet için birlikte mücadele eden büyük hareketlerin ortaya çıktığı pek çok durum yaşandı. Böylece insanlar hem işyerlerinde hem de yerel topluluklarda işçiler tarafından yaratılan yeni öz-örgütlenme biçimlerine tanık oldular. Marx mekanik değildi. Kapitalizmi çökertecek büyük bir krizi veya kapitalizmin kendi çelişkilerinin ağırlığı altında çökebileceğini öngörmedi. Sosyalist devrimin kaçınılmaz olduğunu da düşünmüyordu. Kriz kapitalizme içkin olsa da, eğer işçiler kapitalistler için gerekli bedeli ödemeye hazırsa egemen sınıf krizden çıkabilir. Marx'ın tespit ettiği şey, kapitalizm altında mücadelenin kaçınılmaz olduğudur. Bunun nedeni, kapitalistlerin sömürü oranını arttırarak işçiler üzerinden giderek daha fazla kâr elde etmeye çalışması yani sistemin özündeki çelişkidir. İşte durum işçileri karşılık vermeye zorlayabilir. Ancak herhangi bir mücadelenin sonucu önceden belirlenmiş değildir, sonuç üretilecek stratejiye bağlıdır. Bu nedenle Marx sadece teori geliştirmekle kalmayıp aynı zamanda bir aktivist ve her zaman bir örgütün parçası olmuştur. Nitekim Komünist Manifesto'yu, insanları Komünist Birlik'in fikirlerine kazanabilmek için yazmıştır. Marx fikirlerini devrimcilerin mücadelelere daha iyi müdahale edebilmeleri ve onları en radikal sonuca yani işçilerin kapitalist sınıf karşısındaki zaferine ulaştırabilmek amacıyla geliştirmiştir. Marksizm her şeyden önce işçi sınıfının öz-kurtuluşuna dayanan devrimci bir değişim teorisidir. Derin bir varoluşsal krizin yaşandığı bu dönemde de her zamankinden daha fazla önem taşımaktadır. Amy Leather Çeviren: A. Deniz Sorucu

Marksist fikirler üzerine dizimizde Sky Harrison, devletin demokratik kontrolümüz altında tarafsız bir organ olduğu yönündeki liberal iddiaları ele alıyor. Bugün, sınıf mücadelesine giriştiğimizde, sisteme karşı mücadele ettiğimizde veya kapitalist düzeni tehdit ettiğimizde devletin gücüyle karşı karşıya kalmaktayız. Eylemlerimizi yakından izleyen, bizden isteneni yapmadığımızda ya da fazla militanlaştığımızda bizi tutuklayan polistir. İklim aktivistlerini hapse mahkûm eden mahkemelerdir. Küçük dozajda uyuşturucu bulundurmak gibi uydurma suçlamalarla çok sayıda genç siyah insanı tutan hapishanelerdir. Ve maruz kaldığımız bu yasaları yöneten, hükümet bürokrasileridir. Temel mesele, devletin doğasını ve kökenini anlamaktır. Kapitalizm altındaki yaşamlarımız sınıf ve sınıf ayrımları tarafından şekillendirilmektedir. Karl Marx ve Frederick Engels'in Komünist Manifesto'daki ünlü satırları şöyleydi: "Şimdiye kadar var olan bütün toplumların tarihi, sınıf mücadelelerinin tarihidir." İster Roma İmparatorluğu'ndaki köle isyanları, ister ortaçağ İngiltere’sindeki köylü ayaklanmaları, isterse de bugün greve çıkan işçiler olsun hepsi sömürülen sınıfların karşı çıkma mücadelesidir. Bununla birlikte egemen sınıfların sömürülen sınıfları baskı altında tutma mücadelesi de sınıflı toplumlarda değişmez bir olgudur. Tarih boyunca bunu başarabilmek için değişik araçları kullandılar. Bugün insanları bölebilmek için medya aracılığıyla propagandaya güvenebilirler. Ancak egemen sınıf, işçi sınıfını kendi yerinde tutmayı başarmak için cebir ve baskıyı kullanmaya devam etmektedir. Devlet bu sınıf karşıtlıkların bir ürünüdür. Devrimci Frederick Engels'in ilk defa saptadığı gibi, devlet "silahlı adamlardan teşekkül eden özel birliklerden" oluşur. Bunlar devletin güçleridir - hapishaneler, polis, ordu ve mahkemeler gibi seçilmemiş bürokrasiler. Devlet "meşru güç" tekelini elinde tutmaktadır. Polis, Suç, Hüküm ve Mahkemeler Yasası, eylemlerin etkisini ve boyutunu azaltmaya çalışan devletin bu tekeli güçlendirişinin bir örneğidir. Muhafazakârların (The Tories) yeni Kamu Düzeni Yasa Tasarısı, şimdi otoriter baskıyı daha da güçlendirmeyi amaçlıyor. İngiltere ve ABD gibi liberal demokrasilerde dahi devlet gerekli gördüğü durumlarda şiddeti kullanmaktadır. Bu şiddetin İngiltere devletinden geldiğini, Mart 2022'de Londra'nın güneyindeki Clapham Common'da Sarah Everard için tutulan gece nöbetinde gördük. Everard’ın katiliyle aynı üniformayı giyen polis, barışçıl yas tutanların üzerine salındı. Kalabalığı dağıtırken coplar ve kelepçeler kullanmaktan geri durmadılar. Bir sapma olarak nitelenmekten çok uzak olan bu olay, İngiltere polisinin ve devletinin sıradan insanlara karşı uyguladığı uzun süreli şiddetin bir parçasıydı. Anti-faşistler 1970'lerde İngiltere’de Nazi National Front (NF) ile mücadele ederken devlet yine acımasızdı. Polisin özel bir birimi ırkçılık karşıtı sosyalist öğretmen Blair Peach'i öldürdü. Ve bu gibi olaylardan sonra devletin bürokrasileri olayları gizlemeye ve anlatıyı değiştirmeye uğraşmaktadır. Dünyanın dört bir yanında egemen sınıflar, emperyalist çıkarlarını arttırabilmek için devlet gücünü kullanmaktadır. Devlet, İsrailli yerleşimci kolonyal güçlerin Filistinlileri ezmek için tepeden tırnağa silahlandırdığı ve ABD emperyalist devletinin çıkarları için bir bekçi köpeği gibi hareket ettiği Filistin'de özel bir vahşete bürünmektedir.  Devlet hep var mıydı? Birçokları için devletin her zaman var olduğunu söylemek mantıklı görünür. Ne de olsa insanlık tarihi boyunca insanlar, ister ilkel aile biçimlerinde ister klanlar halinde olsun, kendilerini örgütlemişlerdir. Bu bir devlet değil midir? Karl Marx ve Engels Komünist Manifesto'da "Şimdiye kadar var olan bütün toplumların tarihi, sınıf mücadelelerinin tarihidir" demişlerdi. Bu, bir sınıfın diğerine tahakkümü için her zaman bir devletin olduğu anlamına gelmiyor mu? "Varolan toplum" derken, sınıflı toplumlardan bahsediyorlardı-"yazılı tarih"i kastettiklerini açıklayan bir de dipnot var. Sınıflar ortaya çıkmadan önce de toplumlar vardı. Marx buna “primitif (öncül) komünizm" diyordu, gelgelelim bunlara "sınıf öncesi toplum" demek çok daha kolay. Bu toplumları putlaştırmamalıyız, ancak bize sınıfsız, sömürüsüz ve baskısız daha eşitlikçi bir toplumun mümkün olabileceğini gösteriyorlar. Kadınlara baskı yoktu, bunu destekleyen hiçbir antropolojik kanıt yok ve cinsellik ve cinsiyet kimliği bastırılmamıştı. Temelde, sınıflar bulunmadığı için bir sınıfın diğeri üzerinde baskısından da söz edilemez. Devrimci Vladimir Lenin'in ifadesiyle, hiçbir noktada "başkalarını yönetebilmek için, yönetebilmek uğruna ve bu amaca tahsis edilmiş özel bir insan kategorisi" bulamamaktayız. Dolayısıyla, bir sınıfın başka bir sınıf tarafından bastırılmasına gerek yoktu ve bu sebeple bir devlet de mevcut değildi. Alt sınıf olmadığı için hapishaneler, polis ya da alt sınıfı itaat altında tutabilmek için kullanılan diğer araçlar da yoktu. Özel bir kontrol ve baskı aygıtı olarak devlet, ancak sınıfsal bölünmeler ortaya çıkmaya başladıktan sonra ortaya çıkmıştır. Engels, Ailenin, Özel Mülkiyetin ve Devletin Kökeni isimli çalışmasında devletin gelişiminin bir haritasını çıkarır. Yerleşik tarımın gelişiminin toplumda nasıl bir "üretim fazlası" ortaya çıkmasına olanak sağladığını anlatır. Yeni üretim metotları daha büyük bir planlama gerektirmekteydi, bu ise bazı insanların yıpratıcı işlerden ayrışması anlamına geliyordu. Zaman içinde, üretim fazlasını kontrol edenler bir sınıf oluşturdu. Ancak başkalarının emeğiyle yaşayabilen ve "silahlı adamlardan oluşan özel birliklere ihtiyaç duyan" küçük bir toplum kesimi ya da basitçe ifade etmek gerekirse bir devlet görüyoruz. Lenin'in tanımladığı gibi, devlet "sınıf karşıtlığının bağdaşmazlığının bir ürünü ve tezahürüdür". Sınıflar değiştiği gibi devlet de çağlar boyunca şekil değiştirmiştir. Yunan site devletleri ve Roma İmparatorluğu gibi köleci toplumlarda temel ayrım köleler ve köle sahipleri arasındaydı. Feodal toplumlarda, serfler ve derebeyleri arasındaydı-evvela savaşçı derebeyleriyle, daha sonra ise merkezî mutlakiyetçi devletlerle. Yapı ne olursa olsun, yöneten sınıf devleti sınıf egemenliğini sürdürebilmek için bir araç olarak kullanmıştır. Kapitalist devlet Feodalizm yerini, sınıf sömürüsüne dayanan ve her zamankinden daha güçlü bir devlete sahip başka bir sınıflı toplum şekli olan kapitalizme bırakmaya başladı. Marksistlerin "burjuva devrimi" olarak adlandırdıkları 1789 Fransız Devrimi, kapitalist gelişmenin önünde bir engel teşkil eden eski mutlakiyetçi devleti süpürüp attı. Kapitalizmin büyümesinin ve tüm Avrupa'yı etkisi altına almasının önü böylece açılmış oldu. Sanayi Devrimi, muazzam ticaret genişlemesi ve emperyal çabalar yeni bir sınıfın belirginleşmesine vesile oldu. Bu gruba şimdi "burjuvazi" ya da kısaca kapitalist sınıf demekteyiz. Ancak, Marx ve Engels'in yazdıkları gibi, kapitalizm kendi potansiyel "mezar kazıcısını" da yaratmaktaydı. Patronların kârlarının kaynağı olan işçi sınıfı, büyük kent merkezlerinde bir araya gelmiş ve mücadele etmeye başlamışlardı. Burjuvazi, içeride ve dışarıda egemenliğini sürdürebilmek için güçlü bir devlete ihtiyaç duymaktaydı. Örneğin, 19. yüzyılın başından itibaren İngiltere'de, yeni bir baskı ve kontrol aracı olarak daimi bir polis gücünün geliştirildiğini görmekteyiz.  Bugün dünya üzerinde kapitalizm tarafından dokunulmamış hiçbir yer kalmadı. Devletler, liberal demokrasiler ve otoriter devletler gibi farklı biçimler almış olsa da aslında hepsi bir sınıfın ötekine hükmedebilmesi içindir. İngiltere’de 20. yüzyıldan itibaren kapitalist devlet kendisini demokratik ilan etmiştir; genel oy hakkı, hükümetin "halk için ve halktan" olduğu anlamına gelmektedir. Ancak her beş yılda bir, bir kutuya X işareti koymak için 15 dakika harcamak son derece sınırlı bir demokrasi biçimidir. Parlamenter demokrasi, büyük ekonomik kararları işçi sınıfına değil, büyük şirketlerin kontrolüne bırakmaktadır. İngiltere parlamentosunun seçmenlere pek az hesap verme sorumluluğu bulunur. Milletvekilleri bir yana, yargıçlardan generallere ve polis şeflerine kadar devlet içindeki pozisyonların çoğu, seçilmemiş ve güçlü, geniş bürokrasinin bir parçasıdır. Zaman zaman büyük şirketlerle el ele veren kamu hizmetlerindeki pozisyonlar için de oy kullanmıyoruz. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra devlet, sosyal yardımları büyük ölçüde genişletmek durumunda kaldı. Aşağıdan gelen hareketler ve savaşın dehşeti, devletin sağlık, refah ve eğitim rolünde genişlemeye sebep oldu. Kıdemli bir Muhafazakar 1943'te şu uyarıda bulunmuştu: "Eğer insanlara sosyal reform yapmazsanız onlar size sosyal devrim yapacaklar.” Bunun yanında devletin bu fonksiyonları yine de sermaye birikimine hizmet edebilir. Evrensel sağlık hizmetleri işçilerin daha sağlıklı, dolayısıyla daha üretken ve verimli olması anlamına gelir. Eğitim sistemi, modern kapitalizmin ihtiyaç duyduğu vasıflı ve eğitimli işgücünün sağlanmasına yardımcı olur. Aynı zamanda yöneticilerimiz için ideolojik bir rol oynayarak kapitalist ideolojiyi, İngiltere tarihi ve sözde "İngiliz değerleri" hakkındaki anlatıları güçlendirir. İşçiler bu reformlardan faydalanırken, kapitalist devletin sınıfsal doğasını değiştirmekle uğraşmıyorlar. Bazı devletler daha liberal bir cilaya bürünmüştür. "Silahlı erkeklerin özel birlikleri", silahlı erkek ve kadınların özel birlikleri haline geldi. Eyaletlerimiz daha ilerici görünebilir, ancak onların gücüne meydan okumaya kalkıştığımız anda, devlet aygıtları bizi kıskacına alacaktır. ABD Başkanı "Siyahların Hayatı Önemlidir" diyebilir, aynı zamanda dışarıdaki siyahların bombalanmasını onaylayan da odur. Devlet, bir sınıfın öteki sınıf üzerinde egemenliği için bir araç olmaya hala devam ediyor. Marx'ın devlet hakkında değişen görüşleri Birçok kişi, toplumun sosyal düzeni korumak için bir devlete ihtiyacı olduğunu savunmaktadır. 17. ve 18. yüzyılların ilk burjuva filozofları bunu "insan doğasına" bağlıyorlardı. Bu, Karl Marx'ın yaşadığı dönemde yaygın bir argümandı ve bugün hala popülerdir. Marx 1830'larda yazmaya başladığında, devleti "sivil toplumdaki" çatışmaların üzerinde duran ve vatandaşların "ortak çıkarlarını" temsil eden bir yapı olarak görmekteydi. Hegel'in fikirlerinden etkilenmiş ve onun Genç Hegelciler olarak da bilinen daha radikal takipçilerinden biri olmuştur. Marx, mutlakiyetçi monarşiler tarafından kontrol edilen feodal bir Almanya'da yaşıyordu. Fransız Devrimine baktı ve onun gölgesinde Almanya'da demokratik bir cumhuriyet yaratmayı arzuladı. Ancak Marx'ın devlet anlayışı, toplum üzerine sınıfsal analizleri derinleştikçe değişmeye başladı. 1830'larda liberal kapitalistlerle ittifak halindeydi ve demokratik reformlar için onları zorluyordu. Ancak kısa süre sonra eski toprak sahiplerinin ve yeni sanayicilerin özel mülkiyetin korunmasında bir sınıfsal çıkarları olduğunu fark etti. Bu durum, işçi sınıfının toplumda sosyalist bir dönüşümünü gerçekleştirebilmek için devleti basitçe kullanamayacağı anlamına geliyordu.  Marx'ın devlet hakkındaki görüşleri, işçilerin kısa süreliğine iktidarı ele geçirdiği ve ilk işçi hükümetini kurdukları 1871 Paris Komününden etkilenmişti. Komünün "işçi sınıfının hazır bir devlet mekanizmasını kolayca ele geçirip kendi amaçları için kullanamayacağını" gösterdiğini söyledi. Ona göre "Fransız Devriminin bir sonraki girişimi artık eskisi gibi bürokratik-askeri makineyi bir elden diğerine aktarmak olmayacaktır, onu parçalamak olacaktır”. Devrimlerde, işçi sınıfından insanlar siyasi yönetimin alternatif birlikleri haline gelebilecek kendi demokratik birliklerini kurmuşlardır. Rusya'da bu, devrim sırasında kurulan sovyetlerdi (işçi konseyleri). Aynı şey 1970'lerde İran devrimi esnasında işçi "şûraları" ile bir anlığına görüldü. Bunlar işçilerin işyerlerini demokratik bir şekilde kontrol etmelerine dayanmaktaydı. Aynı şeyi bugün Sudan'daki direniş komitelerinde de görmeye başlıyoruz. Bu konseyler, işçilerin işyerlerinin kontrolünü ele geçirmelerinin ya da Marx'ın deyimiyle "üretim araçlarını ele geçirebilmelerinin" ilk adımıdır. Daha iyi bir toplum yaratmanın ilk adımlarıdır. Ve Rusya'da olduğu gibi birleşip iktidarı ele geçirirlerse, bir işçi devletinin temelini teşkil edebilirler. Neden bir işçi devletine ihtiyacımız var? "Kapitalizmin ötesinde devletin rolü nedir?" diye sormalıyız. Sosyalist bir devrimin hemen sonrasında sınıfsız komünist bir topluma geçmeyiz. İşçiler üretim araçlarını kapitalistlerin ellerinden aldıktan sonra bir devrim onları toplumsal güçlerinden yoksun bırakacaktır. Ancak yine de kontrolü yeniden ele geçirmek için yanıp tutuşan hoşnutsuz kapitalistlerle ve devrimin henüz başarıya ulaşmadığı diğer ülkelerdeki kapitalist sınıflarla uğraşmak zorunda kalacağız. Buna 1917 Rus Devriminden sonraki "iç savaşta" acı bir şekilde şahit olduk. İngiltere ve ABD de dâhil dünyanın dört bir yanından on dört emperyalist ordunun istilasıyla kontrolü yeniden ele geçirmek için "Beyazlar" ile birlikte savaştığını gördük. Yani, basitçe söyleyecek olursak bu karşı-devrimci güçle savaşmanın bir yoluna ihtiyacımız olacak. Bir sınıfın diğeri üzerindeki egemenliği devam edecektir ancak bu egemenlik, işçilerin geri kalan kapitalist sınıf üzerindeki egemenliği olacaktır. Kapitalist bir devlette cebir ve şiddet, profesyonel katillerden oluşan bir azınlık tarafından çoğunluğa uygulanır. Örneğin polisler kapitalist devletin emirlerine itaat etmek üzere eğitilir, ırkçılık gibi egemen sınıf fikirleriyle yoğrulurlar ve işçi sınıfı topluluklarını "şüpheli" olarak görmeleri onlara öğretilir. Bir işçi devletinde, işçi kitlesinden ayrılmış silahlı gruplar olmayacaktır. Ve herhangi bir işçi milisi, hesap vermeyen bir subay birliği tarafından değil, işçi kitlesinin doğrudan seçilmiş temsilcileri tarafından idare edilecektir. Bu yeni devlet, devrimden önce gördüğümüz işçi gücü birliklerini kullanan bir işçi demokrasisine dayanacaktır. Bu durum, işçi demokrasisi olmadan, bir işçi devleti anlamına gelemez. Bunu Rusya'da işçi denetimini ortadan kaldıran ve Rusya'yı devlet kapitalisti bir cemiyete dönüştüren Stalinist karşı-devrimde gördük. Vurgulamamız gereken şey, işçi devletinin kalıcı olarak var olması gerekmediğidir, bunun yerine o zaten kendiliğinden "sönüp gidecektir". Sosyalizm fikri dünyada hâkim oldukça eski egemen sınıflar ortadan kalkacak, enternasyonalizm ve işçilerin idaresi önceki düzenin yerini alacaktır. İşçi devletinin karşı-devrimci güçleri bastırmak için kullanacağı araçlar, eninde sonunda bastırılacak karşı-devrimci güçler kalmayacağı için kendiliğinden önemsiz hale gelecektir. Bu, Marx ve Engels'in "devletin sönümlenmesi" olarak adlandırdıkları durumdur. Engels şöyle yazmıştı: "Devletin toplumsal ilişkilere müdahalesi, bir alandan diğerine gereksiz hale gelir ve sonra kendiliğinden yok olur; kişilerin idaresinin yerini şeylerin idaresi alır.". Baskıya gerek kalmayacak, sadece işçi konseylerinin insan ihtiyaçlarını karşılamak için nasıl üretim ve bölüşüm yapılacağına karar verebilmesi amacıyla kurulacak mekanizmalar var olacaktır. Sosyalizmde insanların ihtiyaçları karşılandıkça suç oranı da hızla düşecektir. Tam istihdam ve temel ihtiyaçların karşılanması sayesinde hırsızlık ya da soygun yapmaya gerek kalmayacaktır. Dikkatsiz araç kullanma ve vandalizm gibi diğer suçlarda da azalma olacaktır çünkü insanların masrafsızca keyif alabilecekleri daha tatmin edici faaliyetler bulunacaktır. Sosyalist bir toplum diğer saldırgan ve zalim suçların toplumsal kökünü kazıyacaktır. Ziyadesiyle bolluk ve eşit dağıtımla birlikte paranın kendisi de ortadan kalkacak, ancak Karl Marx'ın dediği gibi büyük olasılıkla bu, ortadan kalkan son şey olacaktır. Esasen paraya ihtiyacımız olmayacak çünkü her şey anında ve erişilebilecek noktalarda elimizin altında olabilecek. Marx sosyalist bir toplumun "herkesten yeteneğine göre, herkese ihtiyacına göre" olacağını yazmıştı. Bizim amacımız da budur; adalet ve özgürlüğe dayanan, aramaları ortadan kaldıran ve baskının kökünü kazıyan bir toplum. Bununla birlikte Marx bize "hazır ütopyalar olmadığını" da söylüyor – bu, aşağıdan kendimizin oluşturması gereken bir şey. Bunların hiçbiri hemen gerçekleşmeyecek ancak devlet ortadan kalktıkça ve sosyalizmin koşulları geliştikçe bir gerçeklik halini alacaktır. Devlet binlerce yıl önce doğdu, güç kazandı ve bugün o, kapitalizmin sırtındaki tüfektir. İşçilerin iktidarı almasını engellemek için dişe diş mücadele edecektir. Bu devleti parçalayacağız, o zaman sınıflı toplumun ihtilafları çözülecek, işçi devleti de kuruyacak ve ölecektir. Vladimir Lenin bunu en iyi şekilde ifade etmişti: "Devlet olduğu sürece özgürlük olmayacaktır. Özgürlük olduğu zaman, devlet de olmayacaktır.". Sky Harrison Çeviren: A. Deniz Sorucu

Jess Walsh sosyalistlerin işçi sınıfının neden toplumu değiştirecek güç olarak gördüğü üzerine yazdı.  2022 yazında başlayan grev dalgası işçi sınıfı mücadelesini on yıllardan sonra tekrar İngiltere siyasi gündemine oturttu. Demiryolu, posta ve telekomünikasyon işçilerinin organize ettiği grev nöbetleri grev yapmayı tekrar popüler bir direniş biçimine getirdi. Liverpool liman işçilerinin zaferle biten grevlerinde olduğu gibi kimi mücadeleler bize gösteriyor ki işçi sınıfının ruh hali anlaşmazlık çizgisinin çok ötesinde.  İşçi sınıfının muhafazakarlara ve patronlara karşı eyleme geçecek güveni kazanıyor olduğunu görmek mutluluk verici. Grevler bize işçi sınıfının dünyayı değiştirecek anahtarı elinde tuttuğuna dair küçük de olsa bir fikir veriyor.  Marksizmin büyük iddiası işçi sınıfının kendi kolektif eylemliliği ile içinde yaşadığımız kapitalist toplumdan kendini özgürleştirebileceğini ve aynı sınıfın insanlarının iş birliğine dayalı yeni bir sosyalist toplumu birlikte inşa edebileceğini öneriyor. Yine Marksizm, işçi sınıfının bu süreçte toplumun geri kalanını da sömürü ve baskıdan kurtarabileceğini iddia ediyor. Kapitalizmin insanlığı felakete doğru sürüklediği bu dönemde, yeni bir sisteme duyduğumuz ihtiyaç daha acil olamaz. O yüzden bu tartışma çok önemli.  Sınıf, sosyalist bir toplum için verdiğimiz mücadelenin temelini oluşturduğu için sınıftan ne anladığımız konusunda net olmamız gerekiyor. İşçi sınıfı ile neyi kastediyoruz? Bu konuda ana akım medyada yazılan ya da okullarda öğretilenler kafaları kasıtlı olarak daha da karıştırıyor. Sınıf, hakkında sıkça yazıldığının aksine, kişisel bir kimlik değil – giydiğimiz kıyafetlerle ilgili değil, evimizde kaç bitki olduğu ile ilgili değil, nerde okula gittiğimizle ilgili değil, hangi yörenin aksanı ile konuştuğunla ilgili değil ve hatta mesleğinle ilgili değil. Bunların bazıları sınıfla ilgili ama hiçbiri sınıfı belirleyen şeyler değil.  Sadece gelir miktarınıza bakmak da iyi bir başlangıç noktası olmayabilir – geliriniz sömürülüp sömürülmediğinizi ya da buna karşı mücadele edip etmeyeceğinizi belirlemiyor. Düşük ücretli işçiler tarafından verilen kahramanca bir sürü mücadele yaşandı, ama kimi çok önemli mücadeleler de daha yüksek ücretli işçilerin önderlik ettiği mücadeleler oldu.  Sınıf derken ne kastettiğimiz anlamak için, Karl Marks’ın yazdıklarına tekrar bir dönmemiz lazım. Marks sınıfı esasen insan grupları arasında sömürüye dayalı sosyal bir ilişki olarak tanımladı. Bu sizin kendinizi nasıl tanımladığınızla ilgili olmaktan çok, bir grup insanın toplumdaki diğer insan grupları arasındaki nesnel ilişkiyle ve bir grup insanın diğer insan grubu üzerindeki gücüyle ilgili.  Kapitalizmde, Marks’ın “üretim araçları” dediği şeylere sahip olan ve onları kontrol eden bir grup insan var. Üretim araçları yeni bir mal ya da hizmeti yaratma sürecine dahil olan araçları ve hammaddeleri içeriyor. Amazon depolarını, ofisleri, arama merkezleri ve bilgisayarları, çiftlikleri ve çiftçilik ekipmanlarını ya da süpermarketleri düşünebilirsiniz. Bunlara sahip olan ve bunları kontrol eden insan grubuna kapitalist sınıf diyoruz.  Diğer grup ise üretim araçlarından koparılmış olan grup olup “emek gücünü”, yani çalışma kabiliyetini, hayatını geçindirebilecek bir ücret kazanmak için satmak sorunda. Bu gruba işçi sınıfı diyoruz ve bu grup toplumun çoğunluğunu oluşturuyor. Kapitalistler kar elde edebilmek ve kar akışını sürdürebilmek için işçi sınıfının emeğine ihtiyaç duyuyorlar.  Peki bu ilişki günümüzde değişmiş durumda mı? Şüphesiz dünya Marks’ın kapitalizm üzerine yazdığı döneme kıyasla farklı. Ama bu iki sınıf arasındaki temel ilişki hala değişmiş değil – toplumdaki diğer her şeye bu anahtar “dalış hattından” bir akış olmakta.  Pandemi süresince işçi sınıfının emeğinin toplumun işleyişi için ne kadar temel olduğu bir kez daha açığa çıktı. “Anahtar” ya da “temel” işçilerin genelde en az ücret verilen işlerde olduğunu gördük. Sınıf tekrar görünür hale geldi. Uzun kapanma dönemlerinde hayatın akışını sağlayanları yatırım bankacıları değil bakıcılar, süpermarket çalışanları, hemşireler, doktorlar, liman işçileri, taşıma işçileri, imalat işçileri ve lojistik sektöründe çalışan işçilerdi.  Kapitalizm dünyaya bir ahtapot gibi kollarını savurdukça, küresel bir işçi sınıfının oluşmasına katkıda bulundu. Marks ve Frederick Engels işçi sınıfının kapitalizmi alaşağı edecek yegâne güce sahip olduğunu tespit ettiklerinde işçi sınıfı dünya nüfusunun küçük bir azınlığını oluşturuyordu. İşçilerin sayısı 10 veya 20 milyondu ve esas olarak Batı Avrupa’nın yeni sanayi şehirlerinde yoğunlaşmışlardı. Dünya nüfusunun o dönemde çoğunluğunu işçiler değil köylüler oluşturuyordu. Bugün işçi sınıfı iki milyarın üzerinde bir nüfusa sahip. Marksizmin sınıf analizi güncelliğini yitirmiş olmak bir yana, adeta Marks’ın ne kadar ileri görüşlü olduğunun kanıtı.  İşçi sınıfına odaklanmak bir dogma değil. Sosyalistler işçi sınıfından onu fetişleştirdikleri için habire bahsetmiyorlar. İşçi sınıfının toplumdaki nesnel ilişkisellikten kaynaklanan potansiyel gücü sebebiyle işçi sınıfı merkezli düşünüyorlar. İşçi sınıfı karları üreten ve bu sistemin işlemesini sağlayan sınıf. Ama işçiler yarattıkları şeyin tam değerine karşılık gelecek bir ücret almıyorlar. Marks aradaki bu farka “artık değer” ismini koydu. Kapitalizmde hem karın hem de sömürünün temelini oluşturan şey artık değer.  Bundan dolayı işçiler kolektif olarak örgütlendiklerinde güçlü hale geliyorlar. İşçiler greve gittiğinde, kar akışlarını durdurma ve kapitalist sisteme diz çöktürme gücüne sahipler.  Peki ya orta sınıf? İşçiler ve kapitalistler arasındaki sömürü ilişkisi toplumun çekirdeğinde yer alan merkezi önemde bir ilişki. Ama bu kapitalistler ve işçiler arasında başka sınıfların olmadığı anlamına gelmiyor. Örneğin çok az işçi çalıştıran küçük işletme sahipleri var, dükkanlar var, kendi işini kurmuş profesyoneller var. Bu grup, Marks’ın “küçük burjuvazi” ya da küçük kapitalist olarak adlandırdığı grup olup, Britanya toplumunun azınlığını oluşturuyor.  Buna ek olarak da “yeni orta sınıf” dediğimiz menajerler, süpervizörler gibi beyaz yakalı profesyoneller var. Bu sınıf genelde kapitalist sınıfın idari kontrolünden büyük düzeyde muaf olup Britanya toplumunun yaklaşık yüzde 15’ini oluşturuyor – azınlık olmakla birlikte ciddi bir rakam. Bu grup toplumun ortasındaki insan katmanlarından oluşurken kapitalistlerin işçi sınıfını disipline etmek ve üretimi organize etmek gibi işlerini onlar adına yapıyor.  Bu sınıf her iki tarafa da çekilebilir. Sıradan işçilerden daha yüksek alan ve kapitalistlerin rutin işlerini yürüten bu sınıf, güçlü bir sınıf hareketi tarafından kimi noktalarda mücadeleye çekilebilir.  Kolektif ve evrensel bir sınıf Muhtemelen kapitalizmin bir sınıfın diğer bir sınıf tarafından sömürüsü üzerine kurulu ve sınıf mücadelesinin damga vurduğu ilk toplum olmadığının farkındasınızdır. Ama Marks işçi sınıfını daha önceki ezilen sınıflardan ayıran özelliğinin “evrensel bir sınıf” olmasında yattığını söylüyor. Yetenek ve çıkarları sadece kendileri için kapitalist sömürüyü sonlandırmakla sınırlı olmayan toplumsal sömürü ve baskıyı sonsuzu kadar yok edebilecek evrensellikte bir sınıf.  İşçi sınıfını özel yapan şey nedir? Örneğin, köylülerin feodalizmde sahip olmadığı neye sahip bugün işçi sınıfı? Köylüler şüphesiz sömürülmeyi yaşadılar. Hatta sömürü Antik Yunan gibi çok eski köle toplumlarının odağında yer alıyordu. İşçi sınıfını bunlardan farklı kılan ne peki? İşçi sınıfı kolektif bir sınıf. Kapitalizm geliştikçe işçileri daha büyük işyerlerine doğru teşvik eder. Daha büyük işyerlerinde işçilerin örgütlenme kapasitesi de artar. Genellikle, kapitalizm işçilerin büyük şehirlerde büyük işgücü olarak toplu halde bulunmasına ihtiyaç duyar. Bu işçileri işbirliği yapmaya doğru iter. Bir tren sistemini işletebilmek için, örneğin, diğer insanlarla çalışmak zorundasındır. Bir montaj hattı, süpermarket ya da hastane bir sürü insanın birlikte koordineli çalışmasını gerektirir.  Köylüler ayaklandığında, toprak sahibini öldürür ve araziyi aralarında bölüşürdü. Fakat, işçi sınıfı mücadeleye atıldığında, kendi öz-örgütlenme biçimlerini geliştirmeye başlıyor. En küçük bir mücadelede bile iş birliği yapmak üzerine kurulu yeni bir toplumun nüvelerini görmemizi sağlıyor. Örneğin, bir grev esnasında işçiler öz-örgütlenmeleri ile patronlara karşı direnip diğer işçi gruplarından dayanışma talep ediyorlar.  Tarihte birçok kez devrimci mücadele dönemlerinde işçiler aşağıdan yeni demokratik organlar yarattılar. Grev, protesto ve direniş örgütlenmeleri kapitalist devlete alternatif olabilecek alternatif politik iktidar organlarına dönüşebilirler. Bunu 1871 Paris Komünü’nde ve 1905 ve 1917 devrimlerinde Rusya’da Sovyetler (işçi konseyleri) biçiminde gördük. Şili’de 1970’lerin başında “Kordonlar” vardı; ya da 1979 İran devriminde “Şuralar” vardı; 1980-81 Polonya’sında grev komiteleri vardı.  Ve çok yakın zamanda, Sudan’da “direniş komiteleri” generallere karşı mücadeleyi örgütlediler ve insanların gündelik ihtiyaçlarını karşılamak için devreye girdiler.  İşçiler hala tarihte sahip oldukları güce sahip mi? Şu yorumu sık sık duyarız, “Yani, bu dediğiniz 20. yüzyılın başında ya da 1960’lar ve 70’lerde işçi sınıfı daha güçlü ve örgütlüyken doğru olabilirdi. Günümüzde bu fikirler gerçekçi değil ve işçi sınıfı artık o gücünü kaybetti”. Bu doğru değil.  Kapitalizm, rekabetçi doğasından ötürü, sürekli üretimi yeniden yapılandırır ve yeni sömürülecek işçi havuzları yaratır. Geçtiğimiz dönemde Britanya kapitalizminin büyük bir yeniden yapılanmaya gittiği doğru. Bu dönüşümle egemen sınıf eski ve yerleşik sanayi sektörlerini parçaladı ve 1980’lerde işçi sınıfına karşı bir dizi önemli zafer kazandı.  Ama bu yeniden yapılanma aynı zamanda yeni grupların öneminde bir büyümeye yol açtı. Bu yeni işçi gruplarının daha az mücadele deneyimi olabilir ya da örgütsüz olabilirler. Ama kapitalist sömürü onları mücadele etmeye doğru itmeye devam ediyor. Ağustosta iş bırakan binlerce düşük ücretli Amazon işçisini düşünün.  İmalat işgücü Britanya’da azalmış olmasına rağmen, imalat işçileri hala önemli bir güce sahip ve küresel tedarik zincirlerinin parçaları. Örneğin, Ford Dagenham artık doğu Londra’da araba üretmiyor. 1953’te 40.000 olan işçi sayısı bugün 2.000’den az. Ama bu fabrika hala en gelişmiş dizel motorlardan birini ihracat amaçlı üretiyor. İhraç ettiği yerlerden biri Ford’un Türkiye’de araba imalatı yapacak olan yan kuruluşu. Dünya genelinde, imalat sanayii işgücü 2000’de 393 milyonken 2019’da 460 milyona yükseldi. Eğer buna madencilik, inşaat, ulaşım ve iletişim işçilerini de eklerseniz, “endüstriyel” işgücünün bir milyarın üzerinde olduğunu görürsünüz. Sanayi işçileri kaybolmak şöyle dursun, dünya genelinde işçi sınıfının cüsseli çekirdeği olmaya devam ediyor. Bu işçilerin dağılımı değişmiş olsa da hala hayati önem taşıyorlar.  Üretimin gittikçe küresel bir boyut kazanması bazı işçilere eskiden sahip olduklarından daha fazla güç veriyor. Bu özellikle şehirlerin çeperinde lojistik merkezlerde çalışan işçiler için geçerli. Bu merkezler ürün dağıtım zinciri içinde bulunan birçok şirketi bir araya getiriyor. Bu ise işçilere stratejik bir güç veriyor.  Daha küçük ölçekte bir örnek verelim. Liverpool ve Felixstowe’da bu yıl greve giden liman işçilerini düşünün. Bu işçiler Britanya’daki konteyner trafiğinin yüzde 60’ını kontrol ediyorlar.  Küresel tedarik zincirlerinde uygulanan “tam zamanında” (just-in-time) üretim ve dağıtım metotları karları maksimize etmek için tasarlanmış metotlar. Bu sayede firmalar büyük miktarda malı stoklarında tutmaktan imtina ediyor. Ama bu aynı zamanda şu anlama geliyor. Eğer küresel tedarik zincirinin herhangi bir stratejik noktasında işçiler greve giderse, birçok ülkede aynı anda üretimi durdurabilirler.  Bunula birlikte, eğitim, sağlık ve diğer kamu sektörlerinde çalışan işçiler Britanya işçi sınıfı hareketinin en militan unsurları oldular. Kamu sektörü çalışanları kapitalistler için direk kar üretmiyorlar. Ama yine de öğretmenler ve hemşireler gibi kamu çalışanları kapitalistlerin sistemin başka noktalarında yaptıkları karlılıklarını devam ettirmelerini mümkün kıldıkları için kritik bir yerde duruyorlar. Grev yaptıklarında bu güçleri açığa çıkıyor.  NEU eğitim sektörü sendikasının örgütlediği kitlesel toplantıları hatırlayın. Covid’in 2021’de kontrolden çıktığı dönemde üyelerine okulları tekrar açmamalarını tavsiye etmişti. Çocukların evde olması ebeveynler bakıcı ayarlamak ya da izin almak zorunda kaldıkları için ekonomiyi büyük oranda etkiledi. Okul işçilerinin kolektif eylemi hükümeti ulusal düzeyde bir kapanmaya gitmeye zorladı ve bu sayede muhtemelen binlerce hayat kurtuldu. Bu bize işçilerin örgütlendiklerinde sahip oldukları güçle ilgili küçük de olsa bir fikir veriyor olmalı.  Kamu sektöründe kendilerini bugüne kadar orta sınıf profesyoneli olarak görmüş olanlar “proleterleşme” sürecinden geçiyorlar. Daha uzun saatler çalışmaları, daha düşük ücretleri kabul etmeleri ve işleri üzerinde daha az kontrol sahibi olmaları yönünde bir basınçla karşı karşıyalar.  İstediğiniz öğretmenle sınav, piyasalaştırma ve gündelikleştirme (casualization) konuşun. Neoliberalizmin eğitime sızması her geçen gün gittikçe daha fazla artan bir öfke ve örgütlenmeyi beraberin de getiriyor. İstediğiniz sağlık işçisiyle çalışma koşulları hakkında sohbet edin ve neden gittikçe daha fazla sağlık çalışanının örgütlendiğini anlayacaksınız.  İşçilerin gücü konusundaki bir diğer karşı argüman da “prekarya” ile ilgili. Bu bakış açısına göre artık “gig ekonomisi” hakim istihdam tipi. İşçiler hayali bir kendi-işinin-patronu modeline zorlanırken aslında resmi istihdam sözleşmeleri olmaksızın yarı-zamanlı ve geçici işleri doldurmaktalar. Bu ise işgücünün mücadele edemeyecek kadar güvencesiz, aşırı parçalı ve aşırı kırılgan/belirsiz olduğu anlamına geliyor. Bu bakış açısı neredeyse sağ-duyu haline geldi. Ama doğru değil.  Geçtiğimiz on yıllarda işlerin büyük çapta ve genellemeye izin verecek oranda gündelikleştirildiklerine dair yeterince kanıt yok. Bir işyerine ortalama kalma süresi 16 yıl civarında ve bu süre on yıllardır sabit gibi. “Gig ekonomi” modeli otelcilik ve restoran hizmetleri belirli sektörlerde yoğunlaşmış durumda. Bu sektörlerde patronlar hızlı işçi giriş-çıkışlarını tolere edebiliyorlar. Ama bu model ekonominin tamamına genelleyebileceğimiz bir model değil.  Fakat Deliveroo ve Uber Eats gibi şirketlerde çalışıp yukarıda bahsettiğimiz durumda olan ciddi sayıda işçi var. Bu işçiler genellikle genç göçmen işçiler ve asgari ücretin altında maaş alıyorlar. Büyük sendikalar bu işçileri örgütlemek için yeterince çalışmıyor ve hatta bazılarının patronlarla işçi haklarının altını oyan iş birliği anlaşmaları yaptıklarına şahit olduk.  “Gig ekonomi” işçilerinin birçoğu bugüne kadar IWGB gibi küçük sendikalarda örgütlendiler. WhatsApp grupları ve Zoom gibi uygulamaları ve sosyal medyayı yaratıcı biçimde kullanıyorlar. Diğer işçiler gibi greve gitmek için grev oylaması gibi bürokratik mekanizmalardan geçmek zorunda değiller. Sadece kullandıkları uygulamadan çıkmaları yetiyor. Bunlar bize bu sektördeki işçilerin örgütlenmesinin mümkün olduğunu gösteriyor.  Kendi için sınıf? Kapitalizm çoklu bir kriz içinde – iklim kaosu, pandemi ve gittikçe derinleşen ekonomik kriz. Umarım yazının bu noktasına kadar işçi sınıfının bu sistemin sonunu getirecek güç olduğunu göstermişimdir. Çünkü sadece bu, yani kapitalizmin yok edilmesi, işçilerin üretimi kontrol ettiği yeni bir sosyalist toplum yaratabilir.  Ama, işçi sınıfının nesnel bir güce sahip olması, bu gücün kullanımının kaçınılmaz olduğu anlamına gelmiyor. Marks “kendi içinde sınıf” (class in itself) – yani işçi sınıfının nesnel varlığı – ve “kendi için sınıf” (class for itself) – yani işçi sınıfının kendi çıkarları için mücadele eden bilinçli bir özne olması – arasında bir ayrım yapıyor. Marks, “Sermayenin kombinasyonu bu büyük kitle için ortak koşullar ve ortak çıkarlar yarattı. Bu kitle bu yüzden zaten sermayeye karşı bir sınıf, ama henüz kendisi için bir sınıf değil” diye yazıyordu.  Devamında, “mücadele içinde, bu kitle birleşik bir kitle haline gelir ve kendi için sınıf olmayı inşa eder” diyordu.  Yani işçi sınıfı mücadele ettiğinde, güçlerinin ve kolektif öz-çıkarlarının farkına varmaya başlayabilir. Tam da bu yüzden sosyalistler grevlere tüm diğer direniş biçimlerinden daha fazla vurgu yapıyorlar. Ancak mücadele aracılığıyla işçi sınıfı ırkçılık gibi tüm geri fikirlerden, yani “çağların çamurlu mirasını silkip atmayı başarabilir” ve böylece “yeni bir toplum yaratmaya uygun bir sınıf haline gelir”.  Bu süreç düz bir süreç değil. Marks işçi sınıfının içindeki farklı bölümlerin nasıl birleşmenin önünde bariyer olduğunu iyi anlamıştı. İşçi sınıfının örgütlülüğü ve bilinç düzeyinin gelişmesinin nasıl “işçiler arasındaki rekabet tarafından sürekli darbe yediğini” söylüyordu.  İçinde olduğumuz mücadelelerin sonucu patronlarla karşı karşıya geldiğimizde bizim saflarımızın ne kadar örgütlü ve birleşik olduğuna bağlı olacak.  Sosyalistler kendilerini tabiri caizse grevlere dalmak zorundalar. Bu da yetmez; grevleri yaymak ve derinleştirmek, patronların cephesinde ciddi yenilgilere yol açacak stratejiler için tartışma yapmak, grev hatlarındaki geri ve bölücü fikirlerle mücadele etmek zorundalar. Sınıf siyasetini baskı, savaş ve iklim mücadelelerine taşımak ve bu mevzuları da örgütlü işçi sınıfının saflarına taşımak zorundalar.  Bunları kapitalist sisteme karşı daha büyük bir mücadele doğru yönlendirmek zorundayız. Bu ise işçi sınıfını sömürü ve baskıyı söküp atmaya muktedir devrimci bir özne haline getirmek için mücadele etmeyi ve sosyalist bir örgütü gerektiriyor.  Jess Walsh Socialist Worker'dan çeviren: Canan Şahin

Hem bu iktidarın bakanı hem de patronlar sınıfının tüm sözcüleri ücret artışlarının yüksek enflasyona neden olduğunu iddia ediyorlar. Bu neredeyse 150 yıllık bir tartışma. Marx, ücret artışı istemenin boşuna olduğunu, bunun patronların kârlarını korumak için fiyatları artıracağını, dolayısıyla enflasyonun yükseleceğini ve satın alma gücünün azalmasına neden olacağını söyleyenlere karşı bu ücret-fiyat sarmalı teorisinin saçma olduğunu şöyle gösterdi.  Michael Roberts, Marx’ın öncelikle “ücret artışlarının, önceki fiyat artışları doğrultusunda gerçekleştiğini” vurguladığını söylüyor. Gerçekten de Türkiye’de asgari ücret zammının asıl amacı, son bir yıldaki kayıplarımızı karşılamak istememiz. Biz henüz önceki fiyat artışlarının yarattığı zararı karşılamak için uğraşıyoruz. Bu artışlar ise işçilerin daha yüksek ücretler için aşırı ve gerçekçi olmayan talepleri nedeniyle değil “üretim miktarı yani büyüme oranları, emeğin üretken güçleri yani verimlilik artışı, paranın değeri yani para arzının büyümesi, fiyat ayarlamaları ve endüstriyel döngünün yükseliş ve çöküş aşamaları gibi evreleri tarafından belirlenir. Üstelik ücret artışları esas olarak genel kâr oranlarında bir düşüşe yol açacak, esas olarak malların fiyatlarını etkilemeyecektir. Bu yüzden ücret zamlarının yüksek enflasyona yol açacağını iddia edenlerin patronların kârlarının gönüllü ya da paralı bekçiliğini yaptıklarını görmeliyiz. Tıpkı İngiltere Merkez Bankası Başkanı Bailey’in yaptığı gibi: “Kimse maaş zammı almaz demiyorum, beni yanlış anlamayın. Ama benim söylediğim şu ki, maaş pazarlığında kısıtlama görmemiz gerekiyor, aksi takdirde iş kontrolden çıkacaktır”. Michael Roberts; ABD eski başkanı Obama’nın bir ekonomi danışmanının “ücretler yükselirse fiyatlar yükselir ve böylece her şeyin fiyatları dizginlenemez bir şekilde yükselir” yönündeki açıklamasının da aynı sermaye yanlısı önyargıların bir ürünü olduğunu anlatıyor. IMF’nin, birçok ülkede son 60 yıldaki verileri inceleyerek hazırladığı ücret fiyat artışları arasındaki ilişkiyi anlatan raporu, patronların sözcülerini yalanlıyor. IMF çalışması şu sonuca varıyor: “En azından fiyatların ve ücretlerin sürekli olarak hızlanması olarak tanımlanan ücret- fiyat sarmallarını, son tarihsel kayıtlarda bulmak zor. Gerçek ücretlerin önemli ölçüde düştüğü günümüze benzer dönemlere bakıldığında, sürekli ücret ve fiyat artışı bulmak daha da zor. Bu durumlarda, nominal ücretler, reel ücret kayıplarını kısmen telafi etmek için enflasyonu yakalama eğilimindedir.”  Dolayısıyla ortada egemen sınıfların bir örgütü olan IMF’nin hazırladığı raporla kanıtlanmış bir gerçek var: Ücret artışları enflasyonun nedeni değildir. İşçi sınıfının geçmiş dönemde yaşadığı kayıpları gidermek için verdiği bir mücadeledir. Marx’a inanmayan, şu iddiayı dile getiren IMF’ye inanabilir: " Nominal ücretlerdeki hızlanmanın, ücret-fiyat sarmalının tutunmaya başladığının bir işareti olarak görülmemesi gerektiği sonucuna vardık."  Patronların sözcüleri sadece Türkiye’de değil tüm büyük ekonomilerde ücretlerin GSYİH içindeki payının 1980'lerden beri düştüğünü görmemizi engellemeye çalışıyorlar.  Önümüzdeki hafta başlayacak asgari ücret görüşmelerinde Çalışma Bakanını gerçekleri konuşmaya çağırmak zorundayız. Sendikaların görevi asgari ücret artış oranlarına değil, gerçekte ne kadar arttığına bakmak ve bunun için kitlesel bir mücadele örgütlemek olmalıdır. Bir kez daha Marx’a danışabiliriz. Marx, ücret zamlarında oranlara bakmanın da başka bir tehlike içerdiğini şöyle anlatıyordu: “Haftalık ücreti 2 şilin olan bir adamın ücreti 4 şiline çıkartılsaydı, ücret oranı yüzde yüz yükselmiş olurdu. Her ne kadar ücretin gerçek tutarı, haftada 4 şilin, gene de çok küçük, önemsiz bir ücret, bir açlık ücreti olarak kalsa da bu, ücret oranı olarak takdir edilecek bir şey olurdu. Demek ki, ücret oranındaki etkileyici yüzdelerin sizi şaşırtmasına izin vermemelisiniz. Her zaman artıştan önceki ilk tutarın ne olduğunu kendi kendinize sormanız gerekir.” Asgari ücret ve ücret zamları konusunda yalan söylemeye devam edecekler.  Yalanlarını başına çalmanın bir yolu gerçekleri anlatmaksa bir başka yolu da mücadeledir. İnsanca bir yaşam için işçilerin birleşik, kitlesel, işyerlerine yaslanan azimli mücadelesine ihtiyaç var.

Doğu Bloku’nun 1989-1991 yılları arasında çöküşü de dahil olmak üzere sayısız halk ayaklanması bazı çevreler tarafından; renkli devrimler, Sorosçu hareketler ve batıcı eylemler olarak yaftalandı, bu hareketlere sırt çevrildi.  İsyan eden halk hareketlerini beğenmemezlik, 2010’lu yıllara damgasını vuran Arap Baharı’nda iyice ayyuka çıktı. Arap halkların diktatörlükleri salladığı ve milyonlarca insanın yaratıcı eylemler sergilediği bu halk hareketleri, gerekli derslerin çıkartılması ve hızla dayanışmaya geçilmesi gereken hareketler olarak değil, içinde dış güçlerin parmağı aranan gösteriler olmakla suçlandı. Tahrir Meydan’nında milyonlarca insanın toplanması, günlerce direnmesi, tekstil sektöründe çalışanların grev hareketinin meydan işgalleriyle birleşmesi sonucunda eli kanlı bir diktatörün devrilmesi, Mısır halkının yaratıcı inisiyatifinin ürünü olarak görülmedi bazı çevrelerce. Şimdi önemsenmeme sırası İran’da. Üstelik sekülerlerin aşırı heyecan duyması gereken bir hareketle karşı karşıyayız. Eylem zinciri, Mahsa Amini’nin saçları göründüğü için öldürülmesiyle başladı ve hızla zorunlu başörtüsüne karşı bir kadın isyanı halini aldı. Giderek tüm toplumun baskı, yoksulluk ve kokuşmuşluğa karşı mücadelesine dönüştü. Hayallerdeki devrim İsyan dalgalarına dudak büken bu eğilimin nedenlerinden biri, sosyal patlamaların içinde boşalan devrimci enerjinin kendiliğinden politik devrimlere yol açabileceğine dair duyulan güvensizlik. Düzenli kortejler halinde yürüyen ve bir ya da birkaç devrimci parti tarafından önderlik edilen kitleler parti yönlendirmeleriyle bir devrim yapabilmeliler. Bunun dışında, her türlü dış etkiye açık isyan dalgaları, özü itibarıyla güvenilmez eylemler olarak algılanıyor. Bu, bir anda patlayan sosyal isyanların milyonlarca yoksulun muktedirlerden daha güçlü, daha etkin, daha kalabalık olduğunu görmelerini sağlayan arındırıcı etkisini görememenin ürünüdür.  Devrimlerin parti kararnameleriyle olacağını düşündüğü için, her türlü kendiliğinden eylemin zaaflarını, eksikliklerini öne çıkartanların bir başka sorunu da devrimi şablonlarla ele alma eğilimidir. Lenin’in saf devrim aramakla suçladığı bu görüşteki insanlar, bugün bir devrimin, bugünün sınıf çelişkileri içinde şekillenen, bugünün ahlak anlayışlarına sahip, bugünün çürümüşlüğüne basan ama bugünün çürümüşlüğünü aşmak için çaba gösteren insanların ve iç içe geçmiş toplumsal katmanların eylemi olarak görmüyorlar. Bir tarafta egemen sınıfın orduları ile karşılarında bizim kızıl bayraklarımızla donanmış işçi ordularımızın çarpışmaya hazırlanması olarak devrim anlayışı, sosyal patlamaların dinamiğine bütünüyle aykırıdır. Sosyal patlamanın coşkusu gerçekten iktidar değişikliğine yol açacak bir çapa, güce ve yaygınlığa ulaştığında devrimci olmayanları da önüne katar ve düpedüz reformist olan, hayatı kapitalizmi reforme etme mücadelesiyle geçen siyasi figürler de bu devrimci kasırganın içinde yer alırlar. İlk fırsatta devrimden vazgeçmenin önemi hakkında tutkulu konuşmalar yapmak üzere devrimin gerekliliğini savunanların heyecanına ortak olurlar. Üstelik devrim, sadece devrimden beklentileri farklı olan güçleri içine katmakla kalmaz, devrim anlayışı farklı olan, yeninin içinden doğduğu krizin uzlaşmayla çözülmesini savunan sayısız figür hareketin içinde de beklenmedik ölçüde önemli roller oynar. Bu yüzden bir anda, bir örgütün emriyle değil kendiliğinden başlayan patlamalar, olağanüstü bir canlılık ve benzersiz bir fikri zenginlikle el ele gider. Bu hareketlerin derinliği ve mücadele içerisinde örgütlü işçi sınıfının bu mücadelelerle ne ölçüde örtüştüğü, devrimin iktidarı devirip devirmeyeceğini, devirdikten sonra politik bir devrimden sosyal bir devrime doğru ilerleyip ilerleyemeyeceğini tayin eder. İşçi sınıfının tüm ezilenlerin ilham verici liderliğini ya da popüler sözcüsü görevini üstlendiği ve sadece iktidarı değiştirmekle yetinmeyip, toplumsal üretim düzeninin sınıfsal niteliğini değiştirmek için de kolları sıvadığı aşamaya geçip geçmediğini de belirleyecek olan budur. Hareket korku duvarını parçalarken İran’da kadınların toplumun tüm öfkelilerini peşleri sıra sürükledikleri isyan dalgası, kendiliğinden eylemlerin bir aşamada içindeki aktivistlerin ruh halini nasıl değiştirdiğini de çok iyi gösteriyor. Eylemlerin ikinci, üçüncü gününde, molla kıyafeti giymiş zorbalar, toplu taşıma araçlarında başörtüsüz gezen kadınlara hakaretler edebilirken, beşinci haftanın sonunda kadınlar istedikleri gibi gezebiliyorlar. Daha da önemlisi, dün saçın görünmesi tehlikeliyken, bugün durum tamamen değişti. Bir gazeteci, aralarında kadınların da olduğu kalabalık bir grubun molla kıyafetiyle gezen bir adama saldırısını paylaştıktan sonra şunları yazdı: “Protestocuların Mollalara yönelik nefreti, kini ve öfkesi çok derin. Bu öfke öyle büyük ki, protesto büyüdükçe molla kıyafetiyle dolaşmak tehlikeli hale geliyor. İran toplumunun Şiilikle ilişkisi değişiyor. Molla, mezhebin değil, zulmün ve zalimliğin temsilcisi olarak görülüyor.” Rüzgar eken egemen sınıf temsilcileri fırtına biçmek zorundalar. Kuşkusuz kendiliğinden sosyal patlamaların göklere çıkartılmasına gerek yok. O hareketin on binlerce aktivisti onlarca ölü, yüzlerce yaralı, binlerce gözaltıyla bedel ödeyerek hareketi sürüklüyor. Önemli olan, öncü işçilerin, sosyalist aktivistlerin bu hareketlere müdahalesinin örgütlenmesinde. Fakat bu örgütlü müdahale için de Arap halklarının isyan dalgalarından, kadınların devrimci hareketlerinden, korku duvarını aşan devrimci inisiyatifi görmek gerekiyor.  Yanı başımızda önce Şah rejimini devirmiş, ardından gelen Humeynici karşı devrime engel olamamış ama o gün bugündür bu baskıcı rejime karşı mücadeleden geri durmayan bir direniş dalgası var.

21. yüzyılın koşullarında yaşayan her emekçi mutsuz. İklim krizi, berbat sonuçlarıyla karşımıza dikildi. Nükleer silah kullanma tehditi, küresel siyasetin içinde yeniden belirdi. Dünya nüfusunun önemli kısmı yoksulluk içinde. Cinsiyet eşitsizliği gibi ırkçılık ve faşizm de kol geziyor. Bazı ülkeler ekonomik iflaslarını duyuruken, Türkiye’nin aralarında bulunduğu bir dizi ekonomi uçurumdan aşağı yuvarlanıyor. Burjuva demokrasisinin sınırları daralırken otokratik rejimler varlık buluyor. Her gün kapitalizmin yarattığı felaketlere sahne olan dünyada başka şeyler de oluyor. Son olarak İran’da baş gösteren büyük mücadele dalgasında olduğu gibi son yirmi yılda pek çok ülkede politik devrimler, sosyal ayaklanmalar, grevler ve militan protestolar gelişiyor. Bunlar kimi zaman kanla, kimi zaman darbelerle batırılsa da dipten gelen mücadele dalgaları müesses nizam tarafından engellenemiyor. Rus işçileri, insanlık tarihinin en karanlık dönemlerinden birinde, zorlu koşullarda kendi iktidarını kurmayı başarmıştı.  Tarihte zafere ulaşan ilk işçi devriminden bu yana 105 yıl geçti. Bugün kapitalizmi yıkmak isteyenler, 1917 Ekim Devrimi’nden nasıl dersler çıkarabilir? Zorlu koşullar Rus devrimci sosyalist Vladimir Lenin, kapitalizmi bir zincire benzeterek, bu zincirin en zayıf halkası kadar güçlü olabileceğini düşünüyordu. 100 yıl önce küresel kapitalizmin zayıf halkası, Rusya’ydı. 1914’teki I. Dünya Savaşı, Bolşevik ve enternasyonalist azınlık dışında, tüm politik akımlar tarafından coşkuyla karşılanmıştı. İşçi sınıfı tarafından desteklenen sol partiler ise şovenizm rüzgarına kapılmıştı. Çarlık, o güne dek kurulan en baskıcı yönetimlerden biriydi. Lenin’in deyimiyle “otokratik bir polis devletiydi.” Devrimci partiler, 1905 devriminin yarattığı geçici durum dışında açıktan örgütlenemiyordu. Savaş yönetimi ile birlikte tüm haklar askıya alındı. Milliyetçi histeriye kapılan kitleler başta bu savaşın kendi savaşları olduğunu düşündü. Bu koşullarda savaşa karşı mücadeleye atılan, bunu hem fabrikalarda hem askeri birlikler içinde yaygın olarak gerçekleştiren Bolşeviklerin işi çok ama çok zordu. İşçiler için de hayat zordu. Zorunlu askerliğe alınmayanlar savaşın ihtiyaçları için fabrikalarda çalışıyordu. Savaş tüm ekonomiyi tahrip ederken büyük şehirlerde kıtlık ve açlık krizleri yaşanıyordu. Bu koşullara bakan pek çok kişi Rusya’da değişimin çok uzak olduğunu düşündü. 1916 yılının sonunda, sürgündeki Bolşeviklerin toplantısında konuşan Lenin devrimin uzak bir gelecekte mümkün olabileceğini söylemişti. İki ay sonra despot Çarlık devleti, başını kadınların çektiği işçilerin kendiliğinden ayaklanması ile yıkılacaktı. Marx, krizlerin devrimci olasılıkları bağrında taşıdığını söylerken, işçi sınıfının devrimci potansiyellerine bakıyordu. Bir tarım ülkesi olan Rusya’da büyük şehirlerde yoğunlaşan sanayi, ekonominin belkemiğiydi. Buralarda çalışan işçiler, ekmek ve adalet taleplerini kazanmak, korkunç savaşı durdurmak için üretimden gelen güçlerini kullanarak, despot devlete son verdiler. Mücadele değiştirir Yüz yıl önce bugünkü yaygın eğitim yoktu. Üniversiteye gidebilenler nüfusun çok küçük bir azınlığıydı. Rus işçilerinin çoğunluğunun eğitimi ilk öğretim, okuma-yazma öğrenmek ile sınırlıydı. Rus işçi kitleleri dindardı. Hakim ortodoks inancın yanı sıra aralarında bir çok farklı cemaatin üyeleri de vardı. Rus milliyetçiliği, anti-semitizm ve cinsiyetçilik işçi sınıfının saflarında yaygın görüşlerdi. 1917 yılı Şubat’ında Çarlık rejimine son veren ve ekim ayında kendi doğrudan örgütlenmeleriyle iktidar olan Rus işçi sınıfı bunu nasıl başardı? Maddi koşulların değiştirilmesi için verilen mücadelede, cahil ve kaba görülen işçi kitleleri değişir. 1917 deneyimini müthiş kılan, sıradan insanların devrimci mücadele içinde değişimidir. Bugünkü işçi sınıfına bakıp, ‘bunlardan hiçbir şey olmaz’ diyenlerin görüşü her seferinde yanlış çıkmaya mahkumdur. Devrimci partinin gerekliliği 1917’de Rusya’da gerçekleşen devrim, dünya devrimi dalgasının ilk adımıydı. 1918’de Almanya’da, 1919’da Macaristan’da, 1921’de İtalya’da, 1923’te yine Almanya’da, 1927’de Çin’de de işçi sınıfı ayaklandı. Fakat bu ayaklanmaların her biri başarısız oldu. Başarısızlıklarının nedeni, Rus işçi sınıfının sahip olduğu Bolşevik Partisi gibi bir araca sahip olmamalarıydı. Mevcut parti ve liderlikler, Bolşevik partisinin mücadele içinde işçi sınıfını birleştirmek ve kazanmak için hayata geçirdiği yönetimi izleyemedikleri ya da izlemeyi reddetikleri için dünya devrimi yenildi. Tek bir ülkeye sıkışan Rus devrimi de Stalinizm tarafından boğazlandı. 1917 yılındaki büyük toplumsal krizin içinde Lenin ve Troçki’nin liderliğindeki Bolşevik Partisi olmasaydı, diğer siyasi liderliklerin istediği olacaktı: Savaşın devamı, devrimin bastırılması, burjuvazinin kendi düzenini kurması.