Paris halkı işçisi, emekçisi, kadınları, sosyalistleri, anarşistleri, tüm ötekileriyle birleşerek 18 Mart 1871’de hayal ettiği özgürlük ve eşitlik toplumunun küçük bir modelini yaratmak için şehrin yönetimini üstlendi ve Paris Komününü kurdu.
Paris komünü bir ütopyanın kapısını aralamaktı, egemen sınıfın çaldığı hayatları geri almaktı. Anarşist coğrafyacı Élisée Reclus’un tanımıyla:
“Doğum, ünvan ve varlık yoluyla efendi olmayan ve köken, toplumsal sınıf ve maaş aracılığıyla köle olmayan yeni bir toplum. “Komün” ifadesi her yerde, yeni insanlığa işaret eden, özgür ve eşit ortaklığı icat eden, eski sınıfların varlığından habersiz, dünyanın bir ucundan öbür ucuna barış içinde birbirine yardım etmek anlamına geliyordu -en geniş anlamıyla.” Halk 72 gün boyunca demokratik ilkelerle işleyen kendi öz yönetimini sağlayarak, toplumsal kurtuluş mücadelesini tarihe kaydetti. İşçi sınıfının kendi devletini kurmasından heyecan duyan Marx arkadaşı Kugelmann’a yazdığı mektuba şu satırı eklemişti: “Tarihte buna benzer bir büyüklük örneği görülmemiştir.”
1870 yılında III. Napolyon tarafından başlatılan Fransa-Prusya savaşı Fransızların ağır kayıplarıyla aylarca devam etti ve Prusya Paris’i kuşatma altına aldı. Bu kuşatma esnasında Paris halkı açlık ve sefaletle mücadele etmek zorunda bırakıldı. III. Napolyon’un esir düşmesi, kralın savaş politikalarını destekleyenlerin kentten kaçmasına neden oldu. Ordu dağıldı ve iktidar boşluğu beraberinde kaos getirdi. Prusyalıların Paris’i işgal etmesiyle birlikte halk kendi kaderini tayin etmekten başka bir çaresi olmadığını anladı ve aylardır çekilen sefaletin öfkesi işgal karşıtı yurtsever direnişe dönüştü. Bu noktada işçi sınıfı temsilcilerinin, devrimci sol grupların ve anarşistlerin etkisiyle yurtseverlik halinin hızla radikal ve enternasyonalist nitelik kazandığını söyleyebiliriz. Komünde üst düzey görev üstlenenler tanınmış kişiler değil, halkın içindenlerdi. Bu nitelik Komünü güçlü kılmıştı. Enzo Traverso “Paris Komünü Neden 150 Yıl Sonra Bile Yankılanıyor?” isimli makalesinde:
“Devrimci yurtseverliğin bir ifadesi olarak doğan Komün “Her şehrin bir işin ucundan tutan yabancılara vatandaşlık hakkı tanımaya izin vermesi gerektiğini” bildirdi ve Fransa’nın başkentinde yaşayan binlerce göçmen, sürgün ve sığınmacının bütünleştiği “evrensel Cumhuriyet”in ilkelerine somut bir anlam kattı. Arşive kayıtlı 1725 yabancı Komün Üyesi birçok durumda önemli sorumluluklar aldılar: Komün ordusunun üçte ikisi önemli Polonyalı kumandanlar ve İtalyan lejyonunu içeren Ulusal Muhafızlar tarafından yönetiliyordu.” Ve göçmen Yahudi devrimci Leo Frankel de komünün unutulmaz isimlerinden birisiydi.
Paris Komününün Yahudi Bakanı Leo Frankel
Leo Frankel 28 Şubat 1844’te Macaristan’ın Obuda kentinde Almanca konuşan Aşkenaz Yahudisi bir ailede dünyaya geldi. Baba Albert Frankel Obuda tershanesinde doktordu. Fransız tarihçi ve işçi hareketleri araştırmacısı Julien Chuzeville’nin Leo Frankel hakkında kaleme aldığı biyografiye göre:
“Leo Yahudi işçilerin yoğun olduğu bir mahallede büyümüştü. İşçi mahallesinde yaşamak belki de zanaatkar yönünü keşfetmesine olanak tanımıştı. Bu sayede hangi ülkeye giderse gitsin kendisini geçindirecek işler bulabilmişti.”
Aile oğullarının zanaat öğrenmesini, kuyumcu olmasını istiyordu. Leo da uydu bu plana. 1860’ların başında Viyana’ya ve ardından Almanya’ya gitti. Sosyalist teorilerle tanıştığı yer kuşkusuz Münih’ti. Burada filozof aktivist Ferdinand Lassalle’in fikirlerine kendini kaptırmış, işçi örgütlenmelerinin parçası olmaya başlamıştır.
1864’te Londra’da kurulan Birinci Enternasyonal’in bir üyesi olan Frankel, biri Macar diğeri Danimarkalı iki arkadaşı ile birlikte örgütün Almanca konuşulan bölümünü Paris’te kurdu. İsviçre, Almanya ve Birleşik Krallık’ta bulunan aktivistlerle temas sağlayan Frankel örgütün aktif bir üyesi olmuştu. Karl Marx ile yakın teması da bu çalışmaların neticesinde gelişti.
Tarihçi Julien Chuzeville’ye dönersek: “Frankel Fransa’da Kapital’i ilk okuyanlardan birisiydi. O dönem sınırlı sayıda basılan Kapital, henüz Fransızcaya çevrilmediği için yalnızca Almanca olarak mevcuttu. Frankel, Paul Lafargue’ye sık sık gider ve Karl’ın kızı Laura Marx aracılığıyla bir Kapital cildi edinirmiş. Bu nedenle Enternasyonal’in kolektivist-devrimci akımının bir parçası olmuştur Leo Frankel. Her ne kadar Frankel ve Marx’ın ne zaman yazışmaya başladığını tam olarak bilemesek de Paris Komününün başlangıcına denk gelen bir yazışma arşivlerde mevcuttur.”
1870’in başlarında siyasi faaliyetleri ve Enternasyonal üyesi olması nedeniyle Paris’te tutuklanmıştı Leo Frankel. Müesses nizam Enternasyonal üyelerini mevcut düzeni bozmaya çalışan, gizli işler çeviren “tehlikeli” şahıslar olarak görüyordu. III. Napolyon’un Prusya birlikleri tarafından Sedan’da ele geçirilmesinden ve yeniden Cumhuriyet ilan edildikten 1 gün sonra 5 Eylül’de Leo Frankel serbest bırakıldı.
Savaş devam ederken sorumluları çok ağır eleştiriyordu ve Prusya’nın Paris’i işgal etmesiyle birlikte şehri savunmak için Ulusal Muhafızlara katıldı. Kent savunmasında ön saflardaydı. Komün Paris Belediye binasına kızıl bayrağı asıp şehrin yönetimini el geçirdiğinde hiçbir milliyet ayrımı yapmadı ve açıkça işçi sınıfının uluslararası birliğini savundu. Dahası da oldu. Çalışma bakanı olarak aslında Parisli olmayan göçmen bir Yahudi’yi, Leo Frankel’i seçmişti Komün. Karl Marx, “Fransa’da İç Savaş” adlı metninde, Komünün bir yabancı işçiyi bakan olarak seçmesiyle övünür; çünkü bu örnek alınması gereken güçlü bir enternasyonalist eylemdir.
Çalışma bakanı Leo Frankel ilk olarak iş gücünü işyeri sahiplerinin sömürüsünden kurtarmak için adımlar attı. Çalışma komisyonu Komünün Kadınlar Birliğine bağlanmıştı. Frankel’in şu sözleri tarihe geçmişti:
“Kadın erkek eşitliğine karşı yapılan tüm itirazlar, siyah ırkın kurtuluşuna karşı yapılan itirazlarla aynı türdendir. İnsan ırkının yarısının yetersiz olduğunu iddia ederek erkekler, kadının koruyucusu gibi görünmekle böbürleniyor. Bu iğrenç bir iki yüzlülük! Ayrıcalık engellerini kaldırın da neler olduğunu hep birlikte görelim!”
25 Mayıs’ta, Komünün Adolphe Thiers hükümetinin emrindeki Versailles birlikleri tarafından bastırıldığı “kanlı hafta” sırasında, Rue du Faubourg-Saint-Antoine’daki barikatta ciddi şekilde yaralandı Leo Frankel. Hayatta kalmasını kadın komünar Elisabeth Dmitrieff’e borçludur.
Eşitlik için kurulan Komün ne acı ki müesses nizamın emir erleri tarafından kuruluşundan 72 gün sonra kanlı bir şekilde dağıtıldı. Yaklaşık 20 bin Komün üyesi öldürüldü, 38 bini tutuklandı ve 7 binden fazlası sınır dışı edildi.
Leo Frankel İsviçre’ye kaçmayı başararak ölümden kurtulmuştur. Komünün bastırılmasından yıllar sonra tekrar Paris’e dönmüş ve 1896 yılında bir zamanlar ütopyanın kapısının aralandığı, gökyüzünün fethedildiği o şehirde hayata gözlerini yummuştur.
1871 Paris Komünü sırasında ve sonrasında, Fransa’da, Avusturya-Macaristan’da, Almanya’da ve hatta Birleşik Krallık’ta işçi haklarının boyun eğmez bir savunucusu olan Leo Frankel’in adı doğduğu ülke Macaristan’da bir sokağa verilmiştir. 90’lı yıllarda başlatılan ve sağcı Viktor Orbán’ın partisi Fidesz’in 2010’da iktidar olmasıyla yaygınlaştırılan “komünist figürlerden arındırma” politikasına rağmen sokak ahalisinin başka isim istemiyoruz çıkışıyla Leo Frankel sokağı günümüzde hâlâ korunmaktadır.
Melike Karaosmanoğlu
*Bu yazı 18 Mart 2023’te Avlaremoz sitesinde yayınlanmıştır.
Marx, işçi hareketinden ders almak zorundaydı. Önemli bir olay, Haziran 1844'te Almanya'da yaşandı. Silezya bölgesinde dokumacıların isyanı çıktı. Bu isyanda işçiler, ücretlerinin düşürülmesine neden olan makineleri parçaladılar. Tekstil tüccarlarının merkezlerinden birine doğru yürüyüşe geçen 3.000 kişilik silahsız işçileri durdurmak için askerler çağrıldı; 11 işçi vurularak öldürüldü, 24 işçi ağır şekilde yaralandı. Başlangıçta işçiler direndi ve askerleri kovaladı, ancak ertesi gün üzerlerine piyade, topçu ve süvari birlikleri gönderilince yenildiler.
Marx'ın eski radikal arkadaşlarından Arnold Ruge, işten çıkarılmalarla ilgili bir makale yayınladı ve “zayıf dokumacılarla başa çıkmak için yalnızca birkaç askere ihtiyaç olduğunu” yazdı. Marx ise tam tersine, demokrasi hareketinin güçsüzlüğüne kıyasla Alman işçilerinin teorik ilerlemeleri ve militanlıklarından bahsederek, işçilerin direnişini övdü.
İlk kez işçilerin kendi eylemlerine vurgu yaparak şunları söyledi: "Sadece sosyalizm felsefi bir insanın içinde düşüncelerine karşılık gelecek eylemi bulabileceği bir şeydir; bu nedenle proletarya özgürlüğünün etkin unsurunu ancak sosyalizmde bulur...”
Şimdiye kadar Marx kendini bir komünist olarak tanımlıyordu ve işçi hareketini keşfetmekle uğraşıyordu. Onun 1844 Ekonomik ve Felsefi El Yazmaları, Marx'ın eski yaklaşımlarıyla yeni fikirlerinin kaynaşmış unsurlarını içerir: “Özel mülkiyet fikrinin yerini almak için komünist fikirler yeterlidir, ancak gerçekte özel mülkiyetin yerini almak için gerçek komünist faaliyetler gerekiyor. Fransız sosyalist işçileri bir araya geldiklerinde, insanların kardeşliği boş bir söz değil, bir gerçekliktir ve insanın asaleti, onların emekle yıpranmış bedenlerinden üzerimize parlar.”
İşçiler hala mağdur olarak görülüyordu, ancak aynı zamanda da yoksunluklarına karşı mücadele etmeye yönlendirilen gruplardı.
Engels’in katkısı
İşçi mücadelelerine verdiği desteğin yanı sıra, ikinci önemli faktör, Marx'ın Ağustos 1844'ten itibaren Engels ile olan dostluğuydu. Engels, tekstil üreticisi babasının Peter Ermen firmasıyla ortaklığa girdiği Manchester'daki fabrikalardan kısa bir süre önce dönmüştü.
Engels, Marx gibi, Hegel ve demokrasi hareketini iyi tanıyordu, ancak daha çok endüstriyel kapitalizmin gerçekliğiyle ilgiliydi. Manchester'da bulunduğu süre boyunca “Chartist”lerin toplantılarına katıldı ve bölge liderlerinden biri olan James Leach ile yakınlaştı. Onun aracılığıyla da Engels, satışı on binlerce olan en yüksek tirajlı işçi gazetesi Northern Star'ın arkasındaki itici güç George Julian Harney ile tanıştı. Ayrıca radikal Alman göçmenlerin oluşturduğu gizli bir topluluk olan “League of the Just” üyeleriyle tanışmak için Londra'ya da gitti.
Kurtarıcılara ihtiyaç yok
Marx-Engels ortaklığının ilk ürünü olan Kutsal Aile, tam da işçilere karşı kibirli tavırlarıyla bilinen eski felsefi düşünürleri hedef aldı: “Eleştirel Eleştiriye [yani Genç Hegelcilerin çalışmasına] göre, tüm kötülük işçilerin 'düşüncesinde' yatmaktadır. Ancak, örneğin Manchester ya da Lyon’daki atölyelerde çalışan çok sayıdaki komünist işçi, ’saf düşüncenin' patronlarıyla olan ilişkilerini ve pratik aşağılamalarını açıklayabileceğine inanmıyorlar.”
Başka bir deyişle: "proletarya kendini özgürleştirebilir ve özgürleştirmelidir". Bu aşamada Marx, Parisli otoritelerin dikkatini çekiyordu. Kutsal Aile basılmadan önce Marx, Fransa'dan sürülmüş ve Brüksel'e taşınmıştı. Burada iki devrimci, el yazması bir eser ortaya çıkardılar; “Alman İdeolojisi”. Eser, işçilerin gerçek mücadelesine bağlı bir komünizm vizyonu sunuyordu: “Toplumdan dışlanan, diğer tüm sınıflara karşı en kararlı düşmanlığa zorlanan bir sınıf ortaya çıkıyor; toplumun çoğunluğunu oluşturan bir sınıf ve temel bir devrimin gerekliliği bilincinin, komünist bilincin yeşerdiği bir sınıf.”
Bu bilincin, "elbette, bu sınıfın durumunun düşünce yoluyla diğer sınıflar arasında da ortaya çıkabileceğini" ekliyor. Brüksel'deyken, Marx tam da bu bakış açısını benimseyecek ve Komünist Yazışma Komitesini, işçilerin kendi özgürleşmesi ilkesini somutlaştırarak inşa edeceği sonraki birkaç siyasi örgütün embriyonik biçimini oluşturacaktı.
Bu ilke o kadar merkeziydi ki, iki devrimcinin yirmi yıl sonra kurulmasına yardım edeceği Uluslararası Emekçiler Birliği tüzüğünün başına şöyle yazmıştı: “İşçi sınıfının kurtuluşu, işçi sınıfının kendi eseri olacaktır.”
Joseph Choonara
Socialist Worker’dan Çeviren: TN
Devrim, sıklıkla savaşları takip etmiştir tarihte.
Sıradan zamanlarda emekçi kitleler, köle emeklerini uysalca icra ederek, alışkanlıkların büyük gücüne teslim olarak günbegün çalışırlar. Kapitalizme sadakatle hizmet ettiren bu alışkanlıklar olmasaydı, hiçbir şef, polis, gardiyan ya da cellat kitlelere boyun eğdiremezdi.
Kitleleri işkenceden geçiren ve imha eden savaş, insanları tek bir darbeyle alışıldık durumlarından koparır, en geri ve karanlık unsurları bir gök gürültüsüyle uyandırır, kendi durumlarını değerlendirmeye, etrafa bakmaya zorlar ve bu sebeple yönetenler için de tehlikelidir.
Savaş ve Devrim
Milyonlarca emekçiyi ateşlere atan yöneticiler, alışkanlıkların yerine vaatlere ve yalanlara başvurmak zorunda kalır. Burjuvazi savaşını kitlelerin cömert ruhu için kıymetli tüm özelliklerle resmeder: Savaş “Özgürlük” içidir, “Adalet” içindir, “Daha İyi Bir Hayat” içindir! Kitleleri en derinlerine kadar karıştıran savaş, sürekli olarak onları kandırarak sonlanır: yeni yaralar ve zincirlerden başka hiçbir şey getirmeyerek. Bu sebeple savaşın yarattığı kandırılan kitlelerin gerginliği, sıklıkla yönetenlere karşı bir patlamaya yol açar; savaş devrimi doğurur.
On iki yıl önce, Rus-Japon savaşı sırasında bu yaşanmıştı: savaş insanların memnuniyetsizliğini artırdı ve bu 1905 devrimine yol açtı.
Kırk altı yıl önce, Fransa’da da bu yaşanmıştı. 1870-71’deki Fransa-Prusya savaşı, işçilerin başkaldırısına ve Paris Komünü’nün oluşumuna yol açtı.
Komün
Paris işçileri burjuva hükümeti tarafından silahlandırıldı ve başkentin Alman birliklerine karşı korunması için Ulusal Muhafızlar olarak örgütlendi. Fakat Fransız burjuvazisi, Hohenzollern’in birliklerinden ziyade kendi proletaryasından korkuyordu. Paris teslim olduktan sonra, Cumhuriyetçi hükümet, işçileri silahsızlandırmaya yeltendi. Ama savaş içlerindeki isyan ruhunu çoktan uyandırmıştı. Savaştan önceki aynı tezgahlara dönmek istemediler. Parisli işçiler ellerindeki silahları teslim etmeyi reddettiler. Silahlı işçiler ve hükümetin askeri birlikleri arasında çatışma çıktı. Bu 18 Mart 1871’de gerçekleşti. İşçiler galip gelmişti: Paris ellerindeydi ve 28 Mart’ta başkentte Komün olarak bilinen bir işçi hükümeti tesis ettiler. Komün’ün ömrü uzun sürmedi. Kahramanca bir direnişin ardından, 28 Mayıs’ta Komün’ün son savunucuları da burjuva yanlılarının saldırısı karşısında düşmüştü. Devam eden haftalarda ve aylarda, proleter devrimin katılımcılarına karşı kanlı misillemeler yapıldı. Fakat, kısa süreli varlığına rağmen Komün, proletaryanın mücadele tarihindeki en büyük olay olarak yerini aldı. Dünya proletaryası ilk kez, Parisli işçilerin deneyimlerine dayanarak, proleter bir devrimin ne olduğunu, amaçlarının neler olduğunu, hangi yolların izlenmesi gerektiğini görebilmişti.
Komün’ün Kazanımları
Komün, tüm yabancıların işçi hükümetine seçilebilmesini onaylayarak işe başladı. Komün şunu ilan etmişti: “Komün’ün bayrağı, Dünya Cumhuriyeti’nin bayrağıdır”
Komün, devleti, dini okulları tasfiye etti, idam cezasını kaldırdı, Vendome Sütunu’nu (şovenizm anıtı) kaldırdı, tüm görev ve mevkileri halkın gerçek hizmetçilerine devretti, maaşları bir işçi maaşını geçmeyecek şekilde tanzim etti.
Üretimi toplumsal temelde başlatmak için, ürkek kapitalistler tarafından kapatılan tüm fabrika ve imalathanelerde sayım başlattı. Bu, ekonomik yaşamın sosyalist organizasyonu için atılan ilk adımdı.
Komün, önerilen önlemleri yerine getiremedi, ezilmişti. Fransız burjuvazisi, “ulusal düşmanı” olan fakat birden sınıf müttefiki haline gelen Bismarck’ın işbirliğiyle, gerçek düşmanı işçi sınıfını kana boğdu. Komün’ün planı ve görevleri gerçekleşmemişti. Bunun yerine, tüm dünyadaki proletaryanın gerçek evlatlarının kalbine girdiler, mücadelemizin devrimci antlaşması haline geldiler.
Ve bugün 18 Mart 1917’de, Komün’ün sureti hiç olmadığı kadar açıkça önümüze çıkmakta; zira uzun bir aradan sonra, bir kez daha büyük devrimci mücadeleler çağına girdik
Dünya savaşı, on milyonlarca emekçiyi içinde çalıştıkları ve kök saldıkları alışıldık koşullardan kopardı. Bu şimdilik sadece Avrupa’da böyleydi, yarın aynı şeyleri Amerika’da da göreceğiz. Daha önce emekçi kitlelere hiç böyle vaatler verilmemişti. Daha önce hiç böylesine gökkuşakları belirmemişti emekçiler için. Daha önce bu savaşta olduğu gibi gururları okşanmamıştı. Sermaye sahipleri “vatan müdafaası” yalanını savunmak için halktan bu kadar çok kan talep etmemişlerdi. Ve emekçiler daha öncesinde böylesine kandırılmamış, ihanete uğramamış ve eziyet görmemişti.
Dünya Savaşı
Kan ve çamurla dolu siperlerde, açlıktan kıvranan kentler ve köylerde, milyonlarca yürek kızgınlık, çaresizlik ve öfkeyle atmakta. Ve bu duygular sosyalist fikirlerle ilişkilenerek devrimci bir ateşe dönüşüyor. Yarın alevler işçi kitlelerin güçlü ayaklanmalarında ortaya çıkacak.
Rusya proletaryası büyük Devrim yoluna çoktan koyuldu ve bunun etkisiyle dünyanın görüp görebileceği en rezil despotizmin temellerini yıkıyor ve parçalıyor. Rusya’da devrim, tüm Avrupa ve tüm dünyadaki proleter ayaklanmaların habercisidir.
Komün’ü hatırla! Biz, sosyalistler, isyankâr işçi kitlelere şunu söyleyeceğiz: Burjuvazi dışardaki düşman için sizi silahlandırdı. Parisli işçilerin 1871’de reddettiği gibi, silahlarınızı teslim etmeyi reddedin! Karl Liebknecht’in çağrısına kulak verin ve bu silahları gerçek düşmanınıza, kapitalizme çevirin! Devlet mekanizmasını ellerinden koparın! Onu, burjuvazinin baskı aracından işçi sınıfının özyönetim aygıtına dönüştürün! Bugün, Komün zamanındaki atalarınızın olduğundan çok daha güçlüsünüz. Tüm parazitleri tahtlarından indirin! Topraklara, madenlere, fabrikalara kendi kullanımınız için el koyun. Çalışmada kardeşlik, emeğin meyvelerinden faydalanmada eşitlik!
Komün’ün bayrağı, Dünya Emek Cumhuriyetinin bayrağıdır!
(Yukarıdaki makale, Amerika’da yazılmış ve 17 Mart 1917’de New York’ta çıkan Novy Mir’de yayınlanmıştır.)
Çeviri: Ozan Ekin Gökşin
İşçilerin kendilerini özgürleştirmeleri gerekiyor. Joseph Choonara, radikal siyasete bu zor kazanılmış ve en özgün katkıyı vurgulamamız gerektiğini belirtiyor. Yazı dizisinin 1. bölümü:
Karl Marx her ne idiyse, kesinlikle ilk antikapitalist olduğunu iddia edemeyeceğinin farkındaydı. Saint-Simon, Charles Fourier ve Robert Owen gibi ütopik sosyalistler Marx'tan çok önce kapitalizme duydukları nefreti dile getirmişlerdi. Marx ve Frederick Engels için onlar, Engels'in “ideal bir toplumun hayal gücü yoluyla uydurulması" dediği şeyle uğraşan gerçekten de işçi sınıfının ilk büyük teorisyenleriydiler.
Marx’ın sınıf mücadelesini keşfettiği de iddia edilemez. Bir dizi düşünür, kapitalizmin yıkılmasını savunmasa da, bu düşünceye çoktan ulaşmıştı. 1848’de devrimle yıkılmadan önce Fransa başbakanı olan François Guizot, sınıflar arası mücadeleyi tarih yazılarının merkezine yerleştirmişti. Fransız Devrimi'ne giden yolda, burjuvazinin öncüleri olan kentli burjuva sınıfının yükselişini ve feodal egemen sınıflarla yaşadıkları çatışmalarının izini süren Guizot, tarihin itici gücünü bu çatışmalardan aldığını ileri sürmüştü.
Zaten 1845'te Marx, işçi sınıfı ve mücadeleleri hakkında yeni bir anlayış geliştiriyordu. Çünkü Engels'le birlikte Marx'ın ilk kez farkına vardığı ve sistematik olarak ayrıntılandırdığı şey, proletaryanın eşsiz devrimci potansiyeliydi. Bu, yoktan var edilen bir keşif değildi. Kristof Kolomb'un Amerika'yı "keşfine" daha çok benziyordu: orada zaten yaşayan insanlar vardı. Marx ve Engels sadece sınıfın öğretmenleri değillerdi; önce işçi sınıfının mücadelelerinden dersler çıkarmaları gerekiyordu.
Marx'ın siyasi sorularla ilk ilgisi, 1830'ların sonlarında ve 1840'ların başlarında felsefe öğrencisiyken başladı. Genç Hegelciler olarak bilinen filozof Georg Hegel'in haleflerinden bazıları, yazılarından radikal sonuçlar çıkarıyorlardı. Hegel'in felsefi sistemi karmaşıktır ve anlamı, ortaya çıkışından beri tartışılmaktadır, ancak özünde filozofun dediği gibi “Gerçek olan her şey rasyoneldir; ve rasyonel olan her şey gerçektir.” Rasyonel, o zamanlar Almanya'da çok büyük bir güç olan baskıcı Prusya devleti ve bürokrasisi ile özdeşleştirilebilir. Alternatif olarak, feodal siyasi yapıları paramparça eden ve liberal fikirleri kıtaya yayan Fransız Devrimi'nin radikal dürtüsüyle de tanımlanabilir.
Bir çağda rasyonel görünen şey, bir başka çağda, rasyonelliğinin geçici ve kısmi olduğu teşhir edildiğinde yıkılabilirdi. Engels'in ifadesiyle, "Ama Hegelci felsefenin gerçek önemi ve devrimci karakteri tam da burada yatıyor, o, insan düşünce ve eyleminin kesinliğine ölümcül bir darbe indirdi." Ayrıca Hegel, görünüşte tutarlı olan sistemlerin içerdiği çelişkileri, değişimin motoru olarak görmüştür.
Bu, o zamanlar bir ulus devlet olamayan ve İngiltere gibi ülkelerdeki endüstriyel kapitalizmi yaşamamış Almanya'nın, muhafazakarlığına ve geri kalmışlığına karşı çıkan radikal entelektüeller için bariz bir çekiciliğe sahipti. Radikallikeri, birçok Genç Hegelciyi bir dizi siyasi soruyla yüzleşmek zorunda kaldıkları demokrasi hareketine sokacaktı.
1842'de Marx, Prusya'daki en radikal demokrat gazete olan Rheinische Zeitung'da gazeteci olarak kariyerine başlıyordu. Çok sonraları, "1842-3 yıllarında kendimi maddi çıkarlar olarak bilinen şeyleri tartışmak zorunda kaldığım için utanç verici bir durumda buldum" diye düşündü. Bu, siyasi tartışmalarda söz konusu olan sosyal gerilimlerin giderek daha fazla belirginleşmesine yol açtı. Odun hırsızlığı, kaçak avlanma ve toprak bölünmesi yasaları gibi konuları ele alan bir dizi makale üzerinde çalışan Marx, bu tartışmalardaki farklı konumları giderek “her sınıfın karakteristik görünümü” ile özdeşleştirdi.
Rheinische Zeitung, radikal içeriği nedeniyle artık yetkililerin dikkatini çekiyordu. Rakip bir dergi, onu komünizmle flört etmekle suçladı. Marx itiraz etti: "Rheinische Zeitung, komünist fikirlerin pratik gerçekleşmelerini arzulamak şöyle dursun, bugünkü biçimleriyle teorik geçerliliğini bile kabul etmiyor.” Yine de, artık geniş çapta tehlikeli bir aşırılık yanlısı olarak görülen Rheinische Zeitung ve editörü için zaman tükenmişti. Ancak Marx'ın Paris'e sürgünü, onu çok daha gelişmiş bir sosyalist hareketle buluşturdu. Fransız sosyalistlerin ve Alman göçmen gruplarının toplantılarına şevkle katıldı.
Marx'ın düşüncesindeki değişim, 1843 ve 1844'ün başlarındaki bir dizi yazısına yansır. Marx, devrimi savunmaya ve işçileri Almanya'daki mücadelenin anahtarı olarak tanımlamaya başlar. İşçilerin çektiği acılara ve bu perişan kitleyi felsefenin entelektüel silahıyla kaynaştırma gerekliliğine vurgu yapıyordu: "Peki Almanyanın kurtuluşunun gerçekleşme olasılığı nerede? Cevap veriyoruz: evrensel acıları nedeniyle evrensel bir karaktere sahip radikal zincirleri olan bir sınıfın oluşumunda. Bu kurtuluşun başı felsefedir; kalbi proletaryadır.”
Yine de bir yıl içinde, Marksizmin en temel kavramı - işçilerin kurtuluşu - belirginleşmeye başladı; ancak mevcut sosyalist literatür çok yardımcı olamadı. Marx'ın düşüncesinin gelişimi üzerine seçkin çalışmasını “Karl Marx'ın Devrim Teorisi” başlığıyla yayınlanan Hal Draper şuna dikkat çekiyor: "O tarihlerde bilinen herhangi bir istisnası olmaksızın ilk sosyalist ideologlar, yeni düzenin, kitleler için 'iyilik yapacak' yardımsever seçkinler tarafından yukarıdan bir sosyalizmle kurulacağını savunuyorlardı."
Marx, işçi hareketinden ders almak zorundaydı.
► Yazının 2. bölümü Sosyalist İşçi sonraki sayısında yayınlacak. Sitemizden takip edebilirsiniz.
Nick Clark yazısında Yapay Zeka’nın (YZ) hayatlarımızı nasıl etkilediğini sorguluyor ve sınırlarını tahlil ediyor.
Robotlar işlerimizi çalıyor! Uzmanlar yaygın işsizlik uyarısında bulunurken YZ istilası ufukta yükseliyor. Bunu ben yazmadım. ChatGPT adlı bir yazılıma bu makaleyi benim yerime yazmasını söyledim ve o yazdı.
ChatGPT YZ yazılımlarına etkileyici bir örnek. Kasım ayının sonunda yayınlandı ve çevrimiçi olarak denemek bedava. Yalnızca birkaç saniye içinde dilediğiniz her şeyi yazabiliyor; bu ister bir mektup, ister bir senaryo, ister bir öykü, ister bir şarkı, bilgisayar kodu veya isterse bir gazete makalesi olsun. Ayrıca bilmek istediğiniz şeyleri, çoğu zaman bir Google aramasından daha hızlı biçimde derli toplu birkaç paragraf içinde size söyleyebiliyor.
Aynı şirketini ürünü olan Dall-E de benzer ölçüde etkileyici bir yazılım. Bu ise metin yerine görsel üretiyor.
ChatGPT’nin piyasaya sürülmesini takip eden günlerde, bir yığın gazete yazısında YZ’nın o veya bu meslekleri ortadan kaldırıp kaldıramayacağına dair türlü türlü varsayımlar yapılıyordu. Şu sıralar ise aynı gazeteler daha ziyade kurnaz öğrencilerin bunu ödevlerinde kopya çekmek için kullanabileceğinden endişe edilmekte. Bunu bilemiyorum ama bu programa ders planlarını ve ödev kağıtlarını yazdırabileceğini söyleyen bir öğretmen tanıyorum.
Teknolojideki her gelişme gibi YZ da esasen yaptığımız işlerin angaryasını, stresini ve zorluklarını azaltmak, bizleri bunları yaparken harcadığımız onlarca saatten kurtarmak için kullanılabilir. Ancak kapitalizm altında gerçekleşen her teknolojik gelişme gibi bunlar için kullanılmayacak.
ChatGPT hakkında yapılan yorumların neredeyse hiçbirinin hayatı iyileştirme potansiyeli üzerine olmayışı dikkate değer. Tartışma daha ziyade YZ’nın insanların işlerini ellerinden almak için kullanılıp kullanılmayacağı etrafında dönüyor. Yahut İşçi Partisi milletvekili Darren Jones’un deyişiyle bu işleri “çoğaltması” ihtimali üzerinde duruluyor.
Çoğaltmak ile kastedilen bunların bizleri daha “verimli” hale getirmek, daha az ücret karşılığında bizden daha da fazla kâr elde etmek için kullanılması ihtimali. Aslına bakarsanız şimdiden ikisini de yapıyor. Chatbot’lar daha şimdiden bir zamanlar çağrı merkezi işçilerinin yaptığı işleri yapmaya başladılar.
Ve henüz geçtiğimiz hafta Kanada’da bir mahkeme, bir YZ casusluk yazılımının bir işçinin “işle alakalı uğraşlara” yeterince zaman harcamadığını tespit etmesinin üzerine, işçinin “zaman hırsızlığı” yaptığı sonucuna vararak bu zamanın karşılığını patronlarına tazmin etmesini kararlaştırdı.
Tüm bunlar büyük şirketler. Örneğin OpenAI, çeşitli şirketlerden yazılımlarını kullanmaları karşılığında 1 milyar dolar gelir elde etmeyi hedeflediğini açıkladı.
Ancak günün sonunda tüm bunlar her şeye rağmen insan emeğinin ve çabasının ürünü.
Her şeyden önce ChatGPT de Dall-E de internetten toplanan artık veri üzerinden “öğreniyor”. Bununla birlikte kendi kullanıcılarının bu yazılımlarla girdikleri etkileşimin sonucu olarak sağladıkları görsel ve metin cinsinden veriyi topluyor ve kullanıyorlar. Bunların tümü insanlar tarafından üretilen ve internete konulan veriler sonuçta.
Dahası, yazılımların tüm bunları yapabilmesi için insanların onları programlaması, nereye bakacağını, bulduğu veriyi nasıl saklayıp isimlendireceğini söylemesi gerekiyor. ChatGPT ve Dall-E’nin bu veriyi yorumlayabilmek ve bir kullanıcının komutuna yanıt vermek için kullandığı algoritmaları da yine insanlar yazıyor.
YZ yazılımları pek çok şeyi insanlardan daha hızlı veya daha iyi yapabilir. Ancak bunu biz olmadan yapamazlar. Bu bize insan emeğinin değeri ve vazgeçilmezliği ile alakalı bir şeyler söylüyor.
En temel seviyede hayatta kalmak için ihtiyaç duyduğumuz temel gereksinimleri karşılamak için çalışmamız gerekiyor. Kapitalizmde ise buna ilave olarak kapitalistlerin kâr için alıp sattığı şeyleri üretmek için de çalışmamız gerekiyor. İnsan emeği olmaksızın hiçbir şey üretilemezdi. Bu ister rafları ve depoları dolduran fiziksel mallar olsun, ister depolanan ve internette alınıp satılan veriler olsun, isterse ikisini de üretmek için gereken makinalar olsun.
Tüm bunların üretimi için gereken altyapı ve hizmetler de yine insan emeği olmadan var olamazdı. Tüm bunları gören Karl Marx, emtianın üretimi için üretime harcanan emeğin bunların değerini belirleyen esas unsur olduğu sonucuna vardı. Toplumsal olarak belirlenen seviyede, sıradan bir işçinin ortalama gereçlerle harcadığı emek arttıkça metanın fiyatı da artıyordu.
Eğer bir patron veya bir şirket ürettiği ürünü değerine satacaksa, ancak işçilere ürettikleri değerin çok küçük bir kısmını geri ödeyerek kâr edebilir. Geriye kalan ise kârın kaynağıdır. Ve çok geçmeden fark edeceklerdir ki, eğer ürünleri daha hızlı ve emeğe daha az para harcayarak üretmeyi becerebilirlerse, daha da çok kâr edebilir ve rakiplerini geride bırakabilirler.
Dolayısıyla patronlar her daim üretimi hızlandıracak, işçilerden daha fazlasını almalarını veya onların bir kısmından tümüyle kurtulmalarını sağlayacak teknolojilerin peşinde koşarlar. Ve bu kısa vadede onlara öncekinden daha fazla para kazandırabilir. Fakat bu teknolojiye yatırım yaptıklarında aslında yaptıkları bu teknolojiyi üretirken harcanan emeğin ücretini ödemekten başka bir şey değildir. Teknoloji yatırımı, yaşayan, insan emeği değildir, “ölü emektir” ve yeni değer üretemez.
Tam tersine, metaı üretmek için gereken insan emeği azaldığı için değeri de azalacaktır. Sonuç olarak teknolojiye ve ölü emeğe harcanan miktar kârlardan yemektedir.
Bu da demek oluyor ki kapitalizm ne kadar insan emeğini teknolojiyle ikame etmeye çalışırsa o ölçüde krize sürüklenir. Kapitalizmin pek çok kökten dönüştürücü teknolojik gelişmeye rağmen insan emeğine olan bağımlılığını aşamamasının sebebi de budur. İşçilerin yaptığı bir işi teknolojiyle ortadan kaldırsa bile, aynı teknoloji başka bir yerde başka işçilere gereksinim duymaya devam eder.
ChatGPT’ye bununla ilgili ne düşündüğünü sordum, “asil ve önemli bir hedef” diye cevapladı.
YZ’nin kökü de insan emeği olduğundan, kaçınılmaz olarak insan emeğinin kapitalizmde üretmeye koşulduğu en kötü şeyleri yansıtır ve vurgular. Bunun en bariz örneği ise bazı YZ üretimi görsellerde görülebilir.
Lensa kullanıcılarına YZ üretimi, kendilerinin idealize temsilleri olan “sihirli profil fotoğrafları” satan bir uygulama. Kullanıcı bir takım selfie’ler yüklüyor ve uygulama kendi görsel veri tabanını kullanarak yüzlerce fantezi portresi meydana getiriyor.
Ancak Lensa erkekleri astronot veya süper kahraman olarak resmederken, kadın kullanıcılar uygulamanın kendilerinin salt cinselliği çağrıştıran özelliklerini vurguladığını düşünüyor. Uygulama kadınları büyük göğüslü ve çoğunlukla çıplak veya cinselliği çağrıştıran pozlarda tasvir ediyor. Siyah kadınlar ise çoğu zaman fiziksel özelliklerinin Avrupalılaştırıldığını, ten renklerinin açıldığını gözlemlemiş. Asya kökenli bir teknoloji muhabiri olan Melissa Heikkila da sonuçlarının aşırı derecede cinsel çağrışımları ön plana çıkardığını ve kendisine neredeyse hiç benzemediğini ifade ediyor.
Lensa gibi uygulamaların yaratıcıları, YZ’nın sadece internetten topladığı veriyi yansıttığını söylüyorlar. Ve bu bir yere kadar doğru. Lensa ve diğer popüler uygulamalar Laion-5B isimli bir açık kaynaklı görsel veri tabanını kullanıyor. Heikkila veri tabanında Asyalı kelimesini arattığında karşılaştıklarını şu şekilde ifade ediyor: “Çıkan tek şey pornoydu. Bolca porno. YZ’nın ‘Asyalı’ kelimesiyle ilişkilendirdiği tek şey çıplak Doğu Asyalı kadınlarmış.”
İnternet, kadınların vücutlarını ve cinselliklerini alınıp satılacak ürünlere dönüştüren devasa bir porno endüstrisine ev sahipliği ediyor. Bu endüstrinin ürünleri cinsiyetçi ve ırkçı kalıpların en beter ve bayağı hallerini yansıtıyor ve bunları olabilecek en uç noktalarına taşıyor. Ve bu sadece pornografi ile sınırlı değil. Reklam sektörü, medya, kısacası toplumun her bir parçası ırkçı fikirlerin ve kadınların toplumdaki rolüne dair önyargıların izini taşıyor. YZ yazılımları ise tüm bu birikimi midesine doldurup üzerimize geri kusuyor. Ancak bu, programcılarının sorumluluğu olmadığı anlamına gelmemeli.
Sonuç olarak yazılımlarının topladığı veriyi onlar kontrol ediyorlar. Giren veriyi filtreleyebilirler ve çıktıyı kontrol etmeleri pekâlâ mümkün.
Belki de YZ yazılımlarının sürekli pornografi yeniden üretmesinin sebebi üreticilerinin amaçlarına çok uygun düşmesinden kaynaklanıyordur. Tıpkı tükettikleri malzeme gibi, aynı zamanda kâr için bedenleri metalaştırıyorlar.
Onların YZ’sının girilen kelimenin en kötü ve en bayağı anlamlarını yeniden üretiyor oluşu hiç de şaşırtıcı değil.
Nick Clark
Socialist Worker’dan çeviren: Deniz Güngören
Yokoluş İsyanı (Extinction Rebellion/XR) çekim alanını genişletmeyi istediğini söylüyor, fakat öte yandan hayatın akışına müdahale eden eylemlerden vazgeçiyor. Sophie Squire diyor ki bu ikisi bileşik olmalıdır ve işin anahtarı işçilerin gücüdür.
Yokoluş İsyanı’nın yakınlarda yayınladığı “İstifa Ediyoruz” açıklaması, ekolojik çöküşü durdurmak için ne gibi taktik ve stratejilere ihtiyaç olduğuna dair tartışmayı tırmandırdı. Grup, karakteristik özelliği haline gelmiş olan sivil itaatsizliğe dayalı yöntemlerinden en azından geçici olarak uzaklaşmayı hedefliyor.
Grubun pek çok önde gelen sözcüsü, böylesi eylemlerin antipati uyandırmaya başladığını ve değişimi kazanma gücü olan etkili bir hareketin önünü tıkadığı yönünde tartışıyor. Üç yıldır Yokoluş İsyanı aktivisti olan Jon, gazetemize yaptığı açıklamada “Bu bildiri, daha çok insanın faaliyete katılması için çıtayı düşürmek anlamına geliyor” diye konuştu: “Bu şekilde Yokoluş İsyanı’nın eylemlerinin parçası olmak için önceden belirlenmiş bir yol izlemenizin gerekmediği herkese malum olacak. Tutkal şişelerini bir kenara bırakıyoruz ve kitle eylemlerini ön plana çıkarıyoruz. Umuyoruz ki bu herkesin 21 Nisan’da meclisin önüne gelmesini sağlayacaktır.”
Sosyalistler, değişim için hem kitle eylemlerini hem de doğrudan eylemliliği savunurlar. Ve çoğu zaman en etkili hareketler bu ikisini birleştirirler.
2003 yılındaki büyük savaş karşıtı hareket, hem uluslararası eylem günü olarak 15 Şubat’ta hem de savaşın başladığı gün milyonların sokaklara taştığına şahit oldu. İnsanlar yolları kapadılar ve katliama karşı öfkelerini ifade etmek için çok geniş alanlarda hayatın akışını durdurdular.
Günün sonunda bu eylemler tek başına savaşı durdurmak için yeterli değildi. Ama özellikle İngiltere’de birlikte mücadeleyi ve emperyalizm karşıtı bir genel havayı miras bıraktı.
Bu eylemler hükümetlerin yeni işgaller düzenlemelerini zorlaştırdı. Bununla birlikte geniş kitlelerin gözünde savaşın “insani yardım için müdahale” olduğu yönündeki yalanları ayyuka çıkardı.
1990 Mart’ında gerçekleşen, Kelle Vergisi’ne eylemi ve isyanı uzun süreli ödeme reddi ve militanca eylem dalgasının üzerine gelip bu vergi uygulamasının kaderini belirlemişti. Ayrıca Margaret Thatcher’ın Muhafazakâr Parti liderliğinden atılmasında da elzem rol oynamıştı.
1999’da ABD’de gerçekleşen, Seattle’daki Dünya Ticaret Örgütü binasının önündeki öfkeli eylemler ise antikapitalist mücadeleye yeni bir uzuv kazandırmıştı.
Doğrudan eylemlilik ise geniş isyan dalgalarının fitilini ateşleme potansiyeli taşır. Sıradan insanların neyin mümkün olduğuna dair kabullerini alaşağı ederek başkaları sistemi bizler için yönetirken arkamıza yaslanıp yasalara uymaktan başka bir çaremiz olmadığı düşüncesini aşındırır.
Devleti şaşkına çevirebilir, mücadeleye medyanın ilgisini toplayabilir ve önemli tartışmaları ateşleyebilir. Amerikan yerlilerinin 2016’da Standing Rock’ta gerçekleştirdiği, yeni petrol hatlarına yönelik eylemler yeni bir ekoloji direnişi dalgasının fitilini ateşlemişti.
İklim felaketine karşı Fridays for Future öğrenci eylemleri bireysel ve yerel nitelikte başlamıştı. Fakat genişleyerek küresel ölçekte bir ağa ve direnişin odak noktası haline dönüşerek iklimle ilgili tartışmayı tümüyle değiştirdi. Yani sonuç olarak basitçe “sadece yürüyün” demek de “sadece yolda oturun” demek de iyi bir fikir değil.
Yokoluş İsyanı’nın açıklaması büyük bir tehlike barındırıyor. Sivil itaatsizlik kimilerine “itici geliyor” düşüncesi, bazı grevleri desteklememek için bir sebebe dönüşebilir. Örneğin NHS (Ulusal Sağlık Hizmetleri) grevleri hiç şüphesiz kamu düzenini bozan grevlerdir ve kaçınılmaz olarak sıradan insanların gündelik hayatını etkiler, fakat tümüyle meşru grevlerdir.
Kitlesel eylemler de doğrudan eylemlilik de yalnızca yönetenler üzerinde basınç yarattıkları için değil aynı zamanda insanların kendilerini nasıl gördüklerini değiştirebildikleri için önemlidirler.
Yüzbinlerin katıldığı bir eylemin parçası olmak insana bir kolektif güç hissi verir. Kimi zaman insanlar büyük eylemlere katıldıklarında daha agresif doğrudan eylemliliklerin de parçası olabilecek kadar cesaretlenebilirler.
Bunun iyi bir örneği UCU (Üniversite ve Kolej Çalışanları Sendikası) ve Ulusal Öğrenci Birliği’nin 2011 yılında öğrenci harçlarındaki artışa karşı düzenledikleri eylem. Eylem öncesinde yaklaşık 15.000 kişinin geleceği öngörülüyordu. Ancak 50.000’den fazla öğrenci eyleme akın etti öfkelerinin ifadesi olarak Milibank Kulesi’ndeki Muhafazakâr Parti genel merkezini işgal ettiler.
Yokoluş İsyanı’nın 2019’daki ilk Uluslararası İsyanı’na hem kitlesel katılım oldu hem de Londra’nın merkezini tümüyle kilitleyen bir sivil itaatsizlik vardı. Sokakları boşaltmak günler aldı. Bu isyan sırasında binlerce insan daha önce sahip olduklarının farkında bile olmadıkları bir güçle donanmış olduklarını fark ettiler.
Militanlık düzeyi yükseldiği zaman işçi hareketi, başka bir dünyanın mümkün olduğunu da gösterirler.
Fakat, istediği kadar büyük olsun, hiçbir sayıda eylem veya kırık cam, pencere, zaferi kazanmak için tek başına yeterli değildir.
Polonya asıllı Alman devrimci Rosa Luxemburg terörizm üzerine yazmış ve bunun etkilerini kitlesel işçi eylemliliğinin etkileriyle kıyaslamıştı. En başarılı terörizm örneklerinin bile “Kocaman bir orman yangınının ortasında alevleri yukarı doğru yanan ateşler” olarak tarif ediyordu.
Dünyanın, yangınların ve sellerin hüküm sürdüğü bir kaya parçasına indirgenmesine engel olmak, sistemin tümünü alaşağı edecek bir hareketi gerektiriyor. Kapitalizme karşı en güçlü silah ise işçilerin üretmeyi bırakarak kârın kaynağını kesmesidir.
Bu tek mücadele yöntemi değildir elbette, ama etkisi en büyük olanı da budur. Ve kitle grevlerinin içinde işçiler hem kendileri değişirler hem de çevrelerindeki toplumu değiştirirler.
İşçiler hayatı durdurmak ve kar akışını kesintiye uğratmak için sahip oldukları emeği geri çektiklerinde, tıpkı yukarıda bahsi geçen diğer doğrudan eylemlilik biçimlerinde olduğu gibi, insanlara yön verebilir ve toplumun yönetiliş biçimini sorgulamaya itebilirler.
Örneğin özellikle bu sıralar hangi grevi ziyaret etseniz benzer bir şikayetle karşılaşırsınız: “Salgın boyunca çalıştık, patronlarımızın süreci atlatmasını sağladık ve her şeyin çalışır durumda kalması için elimizden geleni yaptık. Kâr etmeye devam etmeleri için bile çaba gösterdik ama şimdi cezalandırılıyoruz.”
Bu tip şikayetler insanı kaçınılmaz olarak sistemin önceliklerini sorgulamaya iter. Bu gibi şikayetlerin kökünde “nedir esas önemli olan?” sorusu yatar. CEO’ların muazzam kârlar etmeleri midir; yoksa o muazzam kârları üretenlerin insanca yaşamaya devam edebilmeleri mi?
Ve militanlık en üst noktaya ulaştığında işçilerin eylemi aynı zamanda toplumun nasıl çok daha farklı işleyebileceğini gösterir. İşçiler her greve çıktıklarında onların emeği olmadan hiçbir şeyin çalışmayacağını gösterirler.
Ve hal böyle olunca aslında toplumu kendi kendilerine -ve elbette farklı önceliklerle- yönetebileceklerini de ispatlamış olurlar. İklim için verilen mücadeleler ile işçilerin eyleminin kesişebileceği nokta da tam burasıdır.
Her şeyden önce iklim meselesi sınıfsal bir meseledir. Zira iklim değişikliğinin etkilerinin yükünü taşıyanlar işçiler ve yoksullardır.
Örneğin İngiltere’de gittikçe artan ölçüde aşırı hava koşullarında yaşamanın ve çalışmanın gerçekleriyle yüz yüze geliyoruz. Dahası krizin sorumlusu olan fosil yakıt şirketlerinin bize dayatılmasıyla yaşadığımız sefaletin bir de üstüne para veriyoruz. Küresel Güney’de bu çelişki daha da belirgin. İran ve Irak gibi ülkelerde işçiler ve yoksullar su kesintilerine karşı protesto eylemleri yaptılar.
Fosil yakıt şirketlerinin faaliyet gösterdikleri ülkelerde, flaring (petrol çıkarma sonucu oluşan artık gazların tutuşturulması) gibi uygulamalar hem büyük bir emisyon kaynağı hem de çevrede yaşayan insanlar için oldukça zararlı.
Bu talepleri bir araya getirmek sendikalara iklim taleplerini sahiplenmeleri için baskı yapmak anlamına gelebilir. Fakat bunun epey ilerisine gitmek zorundayız.
Büyük ve militan bir iklim hareketi hükümeti tıpkı 2019’da olduğu gibi köşeye sıkıştırabilir; yönetenlerin krizindeki kuvvetli unsurlardan biri haline gelebilir.
Bunun sonucunda da bu, tepedekilere karşı mücadele eden herkese bu kişilerin yenilmez olmadıklarını göstererek cesaret verebilir. İklim hareketinin heyecanı, militanlığı ve taktikleri işçi mücadelelerine de getirilebilir, bu mücadeleleri salt sendikaların örgütlediği sıkı kontrollü eylemliliklerin ötesine taşıyabilir.
Ve sonuç olarak böylesi bir eylemliliğin kuvveti bu toplumdaki gücümüzün tam nerede yattığının ve bu toplumu değiştirme potansiyelimizin herkese gösterilmesinde yatıyor. Böylesi bir atmosferde her türden talep iç içe geçebilir ve ortak bir hedefe, kâr için yaşamlarımızı ve geçim kaynağımızı mahveden bu sisteme karşı birleştirilebilir.
Böyle bir hareketi inşa etmek çok fazla emek ve çok geniş bir vizyon gerektiriyor. Ve bu, şüphesiz olabildiğince çok sayıda insanı çekmek için çabalamak anlamına geliyor.
Ancak bu sistemi kesintiye uğratan eylemlerden çekilmekle değil bilakis bunlara yönelmekle mümkün.
Çeviren: Deniz Güngören
Amy Leather temel Marksist fikirler üzerine kaleme aldığı yazı dizimizde, Karl Marx'ın dünyayı değiştirmek isteyen herkes için geçerliliğini korumaya devam ettiğini savunuyor.
Karl Marx bugün hayatta olsaydı, dünya için epey öfkelenirdi. Derin ve çok yönlü varoluşsal krizlerle karşı karşıyayız. Covid pandemisi, felaket boyutuna varan küresel ısınma, savaş ve emperyalizm şimdiden milyonlarca insana ölüm ve yıkım getirdi, gezegenin geleceğini de tehdit etmekte.
Bu krizler, ırkçılık ve insanların yaşamlarını acımasızca etkileyen daha geniş çaplı baskıcı sorunlarla iç içe geçmiş durumda. Ve şimdi, hükümetler ve patronlar dünya genelindeki milyonlarca insanın yaşam standartlarına darbe vurmakta, insanlar sosyal bir acil durumla karşı karşıya kalmış halde. Bu bağlamda Marx'ın fikirleri, kapitalist sistemin işleyişine dair bir kavrayış ile beraber değişim için de bir strateji sunmaktadır.
Elbette, 1818'de doğan Marx, dünyanın oldukça farklı olduğu bir dönemde yazıyordu. Sanayi kapitalizmi İngiltere ve Kuzey Avrupa'nın diğer bölgeleri gibi yerlerde yeni yeni gelişmekteydi. Ancak Marx'ın analiz ettiği toplum özelliklerinin çoğu bugün hala bizimle birlikte, hatta daha da belirginleşmiş durumdalar.
Marx bazen British Library’e kapanıp soyut teoriler yazan yaşlı ve sakallı bir adam olarak karikatürize edilir. Ancak Marx’ı yazmaya motive eden durum, çevresindeki dünyada gördüğü eşitsizlik ve vahşetti. Marx kapitalizmi "kan damlayan" bir sistem olarak tanımlamaktaydı. Bu yeni sistemin hem muazzam bir zenginlik hem de büyük bir insan sefaleti yarattığını, kazanımlarının insanların büyük çoğunluğundan esirgenişini görebiliyordu.
Marx’ın kapitalizmi bir sistem olarak analiz etme ve anlama gayretinin sebebi, ondan kurtulmak istemesiydi. Dediği gibi, "Filozoflar dünyayı sadece yorumlamışlardır. Ancak asıl mesele onu değiştirmektir." En büyük ve en tanınmış eseri olan nitelenebilecek Kapital'i de, "yıkımına ivme kazandırabilme niyetiyle", kapitalizmi daha iyi anlayabilmek için yazdı.
Marx’ın teorisi, sadece Marx'ın zihninin mahsulü değildi. O aktif bir devrimciydi ve fikirlerini devamlı şekilde çevresindeki dünyada patlak veren olaylarla, mücadelelerle ilgilenerek ve onlardan dersler alarak geliştirdi.
Marx'ın bir dizi eşsiz iç görüşü vardı. Bunun yanında hayatı boyunca ekonomi, siyaset, felsefe, tarih ve daha pek çok konuyla haşır neşirdi. Bunun sebebi toplumu bir bütün olarak görüyor oluşuydu, bu konular birbirinden ayrı ve bağlantısız değildiler.
Marx'ın fikirlerini incelerken, Marksist teorinin ezbere öğrenilecek bir şey olmadığını hatırlamakta fayda var. Marx, iyi bir ifade ediş biçimine sahipti. Ancak bir Marksist olabilmek için Marx'ı okumak, ezberlemek ve kelimesi kelimesine tekrar etmek yeterli değildir. Bilakis Marksizm, dünyayı anlamamıza yardımcı olabilmek için kullandığımız bir yöntemdir. Zaten bu sebeple de Marx'ın zamanından beri ilerleme halindedir.
Marksizm bir düşünceler bütünüdür. Döneminde Marx, çalışma arkadaşı Frederick Engels ile yakın işbirliği içerisinde bir üretim faaliyeti içindeydi. Ancak Vladimir Lenin, Leon Troçki ve Rosa Luxemburg gibi diğer devrimciler, karşılaştıkları yeni durumları anlamlandırmak amacıyla Marx'ın dünyayı anlamlandırışını ve bu anlamlandırma yöntemini kullanarak, Marx’ın fikirleri üzerinden yeni bir inşa faaliyetine giriştiler.
Marx'ın yönteminin başlangıç noktası, kapitalizmin dinamiklerini anlamaya çalışmak amacıyla görünenin altına bakmaktır. Yalnızca kapitalizmin görünüşünü tarif etmek yeterli değildir. İşlerin nasıl göründüğü ile asıl gerçeklik arasında genellikle büyük bir zıtlık bulunmaktadır.
Kritik anlamda belirtilmelidir ki Marx bir materyalistti. Tarihin fikirler tarafından idare edildiğini düşünen bazı filozofların aksine Marx, işe maddi gerçeklikle başlamanız gerektiği konusunda oldukça netti. İnsanlar ve fikirleri, içinde bulundukları hayat şartları tarafından şekillendirilmektedir.
Dolayısıyla herhangi bir toplumu anlayabilmek, o toplumda yaşayan insanların hayatta kalabilmeleri için ihtiyaçları olan şeylerin nasıl üretildiğine bakmamızla mümkündür. En basit şekliyle insanlar, başka bir işe girişmeden önce yiyecek, barınak ve giysiye ihtiyaç duyar. Temel ihtiyaçlarımızı karşılayana kadar müzik ya da sanat üretemeyiz, bilimsel bilgi geliştiremeyiz, boş zamanlarımızı değerlendiremeyiz, hatta başka hiçbir bir şey yapamayız. Dolayısıyla evvela bir toplumun bu şeyleri üretebilmek için nasıl örgütlendiğine bakmamız gerekir.
Bu süreçte insanların doğayla her zaman bir ilişkisi olmuştu. Bazen Marx'ın sadece ekonomiye odaklandığı ve çevre hakkında söylediği pek az şeyi olduğu varsayılır. Ancak Engels ile birlikte o, doğal dünya hakkında birçok şey yazdı ve aynı zamanda bu konuda büyük bir içgörüye sahipti.
İnsanların, doğa üzerinde "bir fatih gibi" durmak yerine doğanın bir parçası oldukları hakkında nettiler. İhtiyacımız olan şeyleri üretebilmek amacıyla doğal dünya üzerinde bir etkimiz var ve bu üretim doğayı etkiliyor. İnsanlar bunu tarih boyunca yapmıştır. Ancak Marx ve Engels, önceki toplumsal yapıların aksine kapitalizmin, insanın doğayla ilişkisini bozduğunu ileri sürdüler ve buna "metabolik çatlak" adını verdiler. Bu sebeple de kapitalizmin doğası gereği anti-ekolojik olduğunu saptamışlardır.
İnsanların dünyayı dönüştürebilmek için emek gücünü kullanıyor oluşu bizi hayvanlardan ayırır. Hayvanlar içgüdüleriyle hareket ederken insanlar bilinçli olarak çevreleri üzerine çalışırlar. Hayvanların hareket ediş ve hayatta kalış biçimleri on binlerce yıl boyunca değişmeden kalır. Buna karşılık insanlar doğa üzerinde bilinçli bir şekilde hareket eder; bu da başarılarımızın üzerine yeni inşa faaliyetlerine girişiyoruz ve ihtiyaç duyduğumuz şeyleri üretmek için yeni yollar geliştiriyoruz demektir. Sonuç olarak bu durum, bizlerin bir tarihi olduğu fakat hayvanların bir tarihinin olmadığı anlamına gelmektedir. Marx, bilinçli emek kapasitemizi "türsel varoluşumuz" olarak adlandırmıştır.
Marx insanların sosyal varlıklar olduğu konusunda da netti. Hiçbirimiz hayatta kalabilmek için ihtiyaç duyduğumuz şeyleri tek başımıza elde edemeyiz. Ev, yiyecek, giyecek ya da toplumdaki herhangi bir şeyi üretmek için diğer insanlarla işbirliği yapmak zorundayız. Tarih boyunca insanlar avcı toplayıcıların hayvanları öldürmesi, yiyecek toplaması ve ateş yakabilmesi için beraber çalışmasından milyonlarca insanın emeğinin pazar aracılığıyla birbirine bağlandığı günümüze kadar sayısız şekilde birlikte çalıştı. İhtiyacımız olan şeyi üretmenin farklı yolları, çok çeşitli fikirlere sahip çok çeşitli toplumsal yapıların ortaya çıkmasına neden olmuştur.
Bu önemli çünkü bize genellikle kapitalizmin doğal bir düzen olduğu izlenimi veriliyor. Fakat aslında kapitalizm çok yeni bir sistemdir. Daha da önemlisi, eğer toplum geçmişte farklı bir şekilde örgütlenmişse, gelecekte de yine farklı şekilde örgütlenebilir.
Tarihsel değişimi anlamak Marx için çok önemliydi. Geçmiş sadece bugünü anlamamıza yardımcı olmakla kalmaz, aynı zamanda değişimin nasıl ve neden gerçekleştiğini de anlamamızı sağlar. O, tarihsel materyalizm olarak da bilinen bir yaklaşım geliştirdi. Marx tarihsel dönüşümü fikirlerin yönlendirdiğini düşünmediği gibi, krallar ya da imparatorlar gibi önemli şahsiyetlerin de yönlendirdiğini düşünmemekteydi.
Chris Harman, How Marxism Works isimli çalışmasında şöyle demektedir: "İnsan hayatının anlamı olarak zenginliğin üretimine yönelik yeni tekniklerin geliştirilişi, her zaman insanlar arasında yeni işbirliği biçimlerinin -yeni toplumsal ilişkilerin- doğmasına yol açmıştır.”
"İnsanların kendilerini besleyen, giydiren ve barındıran şeyleri üretmek için beraber çalışma biçimlerinde meydana gelen değişiklikler, toplumun örgütlenme biçiminde ve bu örgütlenmelerin içindeki insanların tutumlarında da değişikliklere sebep olur. Bu durum, tarihin ve toplumsal dönüşümün gizemidir."
Ancak bu, Marksistlerin teknolojik gelişmelerin otomatik olarak daha iyi bir toplum yaratacağına veya yeni icatların otomatik olarak toplumda değişikliklere yol açacağına inandıkları anlamına gelmez. Tarih boyunca gıda, barınak ve giyecek üretimini geliştirmenin yolları, halihazırda var olan tutumlar veya toplum biçimleriyle çatıştığı zamanlar reddedilmiştir.
Marksist terminolojiyle ifade edecek olursak, üretim güçleri geliştikçe, eski üretim güçleri temelinde büyüyen önceki fikirlerle ve toplumsal ilişkilerle çatışmaya girerler. Dolayısıyla Marx için tarih, sokaktaki insanın değişimin öznesi olarak yer aldığı bir sınıf mücadelesi tarihidir. Ya yeni üretim güçleriyle özdeşleşen insanlar ya da eski sistemle özdeşleşenler bu çatışmanın galibi olurlar. Bu, toplumun sadece otomatik olarak ileriye doğru gitmediği, geriye doğru da gidebileceği anlamına gelir.
Marx'ın tarihsel yaklaşımı yalnızca toplumdaki değişimin nedenini anlamakla kalmayıp kapitalizme özgü olanın ne olduğunun da analiz edilmesi anlamına geliyordu.
Marx'ın temel fikirlerinden biri de, ekonomik krizlerin kapitalizme içkin olduğudur. Bu görüş, krizi bir sapma ya da dış faktörlerin neden olduğu bir sorun olarak gören çoğu ana akım iktisatçının tam tersi bir düşüncedir. Dolayısıyla bu iktisatçıların vardıkları sonuç, krizin sistem dışında düzeltilebileceğidir.
Marx bunun yerine krizin, sistemin bizzat kendinden kaynaklandığını savunmuştur. Böylece o, kapitalizmin özünde bir çelişki tespit etmiştir. Sistemi ileriye götüren dinamik, aynı zamanda onu son derece krize eğilimli ve yıkıcı hale de getirir.
Kapitalizm tamamıyla kaotik ve plansız bir sistemdir. Sistemin temelinde kâr için amansız bir rekabet yatmaktadır. Kâr güdüsü sağlıktan eğitime, barınmadan çevreye kadar hayatın tüm yönlerini çarpıtmakla kalmaz, rekabetçi sürecin doğası ayrıca krize de yol açar.
Dolayısıyla kapitalizmin gerçek tarihi, bizi sürekli ileriye götüren kesintisiz bir gelişme çizgisi olmaktan çok patlamaların ve çöküşlerin tarihi olmuştur. Üretimin hızla genişlediği dönemlerin aralarına, ekonominin tüm bölümlerinin durma noktasına geldiği ani çöküşler serpiştirilmiş durumdadır.
Marx, krizin neden kapitalizme içkin olduğunu anlayabilmek amacıyla tüm sistemi analiz etti ve kapitalist toplumda iki temel bölünme tespit etti. Patronlar ve işçiler -ya da onun deyimiyle burjuvazi ve proletarya- arasında merkezi bir ayrım vardır. Aynı zamanda rakip kapitalistler arasında da bir ayrım vardır.
Birinci ve en temel ayrım, patronlar ile işçiler arasındadır. Marx burada sınıflardan ve kapitalizmin sınıflı bir toplum olduğundan bahsetmektedir. O, sınıfı çok spesifik olarak anlamıştır. Bu durum operaya veya bara gitmenizle, nasıl konuştuğunuzla ya da ne yediğinizle tanımlanan bir şey değildir, her ne kadar sınıf bunları şekillendirse de. Birçoklarının yapmaya çalıştığı gibi insanları mesleklerine göre sınıflandırarak da anlaşılamaz.
Sınıf, nesnel bir toplumsal ilişkiler bütünüdür ve sizin üretim araçlarıyla olan ilişkinize bağlıdır. Marx üretim araçlarıyla, insan olarak hayatta kalmak için ihtiyaç duyduğumuz şeyleri -en temel düzeyde yiyecek, barınak ve giyecek- üretebilmek amacıyla gerekli olan şeyleri kastetmiştir. Toprak, hammaddeler, mineraller, aletler, makineler ve teknoloji, herhangi bir toplumda üretimin gerçekleşebilmesi için olmazsa olmaz şeylerdir.
Marx'ın tespit ettiği, tüm bu şeylerin küçük bir azınlık tarafından sahiplenildiği ve kontrol edildiğidir. O, bu grubu burjuvazi olarak adlandırdı ancak bugün buna kapitalist veya yöneten sınıf dememiz daha doğru olur.
Öte taraftan insanların büyük bir kısmı bu şeylerin hiçbirine sahip değildir. "Emek güçlerini"-çalışma kabiliyetlerini- kapitalistlerden birine veya ötekine satmadıkları sürece geçimlerini sağlayabilmelerinin hiçbir yolu yoktur.
Marx, kapitalizm altındaki işçilerin kelimenin iki anlamıyla "özgür" olduğunu belirtmiştir. Kapitalistlerden herhangi biri için çalışmakta özgürdürler, tıpkı bizim kimin için çalışacağımızı bir dereceye kadar seçebilmemiz gibi. Ancak işçiler üretim araçlarına erişimden "azade" oldukları için emeklerini satmak zorundadırlar. Şu ya da bu şirket için çalışmak zorundadırlar, aksi takdirde açlıktan ölebilme "özgürlüğüne" sahiptirler.
Elbette bugünün İngiltere’sinde insanların yaptığı işler Marx'ın zamanından çok farklı görünüyor ama bu temel ayrım hala devam etmekte. Sınıfınız, hangi tarafta olduğunuza bağlıdır. Üretim araçlarına sahip misiniz veya onları kontrol edebiliyor musunuz yoksa bir ücret karşılığında çalışma yeteneğinizi satmak zorunda mısınız? Eğer emeğinizi satıyorsanız işçi sınıfındasınız demektir, posta işçisi, tren veya otobüs şoförü, hastane taşıyıcısı, araba işçisi, teslimat şoförü, çağrı merkezi çalışanı, konut işçisi, öğretmen, hemşire ya da liman işçisi olun veya olmayın.
Bu ilişkinin temelinde işçilerin kapitalistler tarafından sömürülmesi yatmaktadır. Bu da bir başka çok önemli Marksist kavrayıştır. Sömürü kapitalizmde bir anomali ya da sadece çalışma şartları kötü işyerlerinde gerçekleşen bir olay değildir. Aksine sistemin merkezinde yer alır ve kârın elde edildiği sürecin ta kendisidir.
Kâr, kapitalizmin merkezinde yer alır. Çoğu ekonomist kâr kavramını sorgulamaz. Genellikle kapitalist için bir ödül veya onun zeki, yenilikçi ve hatta sadece yatırım yaptığı için meşru bir getirisi olarak okunur.
Ancak Marx tüm kârın işçilerden geldiği konusunda gayet açıktı. Bunu anlamak için de emek değer teorisi adını verdiği bir teori geliştirmiştir. Bu teorinin temelinde değerin işçiler tarafından yaratıldığı anlayışı yatmaktadır. İşçiler işe gidip bir değer yarattıklarında bu değerin gerçek miktarı, ücretler aracılığıyla onlara geri dönenden çok daha fazladır. İşçilere ödenen ücret ile işçilerin yarattıkları değer arasındaki bu fark, kârın kaynağıdır. Marx bu bağlamda kârın kaynağına "artı değer" adını vermiştir.
Örneğin araba üreten bir işçiyi ele alalım, kapitalist bu arabaları sattığında işçiye ödediğinden çok daha fazlasını kazandığı çok açıktır. İşçiye, emeğiyle ürettiği arabaların değerinden çok daha az ödeme yapılacaktır.
Görünüşte kapitalist ve işçi arasında eşit bir alışveriş gerçekleşmiş diyebiliriz. Hatta "adil bir iş günü için adil bir ücret" sloganı bile vardır. Ancak hakikatte bu asla adil değildir. İşçi sömürülmüştür. Çalışırken yarattığı değerden çok daha az bir ücret almıştır. Böylece görülebileceği üzere sömürü, kapitalizmin kalbinde, bizzat merkezinde yer alır.
Patronlar sürekli bir biçimde insanları daha az ücret karşılığında daha uzun süre ve daha yoğun çalıştırarak işçilerden daha fazla artı değer elde etmeye çalışırlar. Kapitalistler bunu sadece kötü oldukları için yapmazlar. Evet, çoğu zaman kötü olsalar da onlar bunu, sistemin mantığı onları buna zorladığı için yaparlar.
Bu da bizi Marx'ın kapitalizmde tanımladığı ikinci ayrıma, yani kapitalistlerin kendi aralarındaki ayrıma götürür. Kapitalistler işçilere karşı, ayrı bir sınıf olarak birleşmiş olsalar da birbirleriyle sürekli bir rekabet halindedirler.
Bunun nedeni, kapitalizmde üretimin ayrı rakip firmalar tarafından örgütlenmesidir. Bunlar küçük bir şirketten daha büyük bir şirkete, bir finans kuruluşundan çok uluslu bir şirkete kadar her tür yapı olabilir. En önemlisi, hepsi de kar elde etmek için birbirleriyle rekabet halindedirler. Ne kadar çok kar elde ederlerse yeni ve daha ileri teknoloji ve makinelere yatırım yaparak rakiplerinin önüne o kadar geçebilirler.
Elbette kapitalistler, elde ettiği kârın bir kısmını da kendilerini zenginleştirme yolunda kullanılmakta. Bill Gates, Jeff Bezos ve diğerlerinin malikaneleri ve yatları ile çok lüks bir hayat sürdüklerine şahit olmaktayız. Ancak tek istedikleri kâr bu olsaydı, o zaman ihtiyaç duydukları kârın bir sınırı da bulunacaktı.
Bunun yerine, üretime geri dönebilmek için giderek daha fazla kâra ihtiyaç duyarlar. Rakiplerinin önünde kalabilmek için her firma kârını en üst düzeye çıkarmak ister. Bunlar sonraları daha üretken makine, teknoloji veya ekipmana yeniden yatırım yapabilmek için kullanılabilir. Bu da daha verimli üretim yapmalarını, fiyatları düşürmelerini ve rakiplerini alt edebilmelerini sağlar.
Marx bu sürece rekabetçi birikim adını vermiş ve bunu kapitalizmin itici gücü olarak tanımlamıştır. Şirketlerin, rakiplerinin önüne geçebilmek amacıyla yeniden yatırım yapmak üzere kâr elde etmek için rekabetten başka seçenekleri yoktur. Ve bunun bir sınırı ya da sonu da bulunmamaktadır-rekabet süreci amansızdır.
Bu, kapitalizmin neden krize girdiğini anlamlandırabilmek için bir başlangıç noktasıdır. Kapitalizm, genel bir koordinasyonun olmadığı, tamamen plansız ve kaotik bir sistemdir. Tüm üretim süreci, toplumdaki insanların neye ihtiyaç duyduğuna dair rasyonel kararlardan ziyade kâr elde etmek için verilen amansız bir mücadeleden doğmaktadır.
Bu süreç hızlı artışlara yol açabilir. Bir firma, belirli bir piyasada kâr elde edebileceğini görürse bundan yararlanmak ve o sektöre girmek için acele edecektir. Mümkün olduğunca fazla pazar payı kapmak için üretimlerini olabildiğince hızlı bir şekilde artırırlar. Yeni tesislere, makinelere ve işçilere yatırım yaparlar. Bu da diğer sektörlerin ürünleri için talep yaratarak zincirleme bir etki yaratır.
Ancak sorun şu ki, kapitalizmin plansız doğası ve her bir firma arasındaki rekabet, bir koordinasyon olmadığı anlamına geliyor. Kârlı bir sektöre giren her firma, pazarın tamamını ele geçirmeyi planlamaktadır. Fakat diğer bütün firmalar da yine bunu yapmaya çalışmaktadır.
Sonuç olarak bu şekilde aşırı bir üretim söz konusu olur. Çok fazla üretilir ve artık bu üretim kârla satılamaz. Aynı zamanda kâr elde etme telaşıyla mevcut hammadde, bileşenler, kalifiye işgücü ve finansman kaynakları da tükenebilir. Kıtlıklar firmaları vurmaya başlar, fiyatlar ve maliyetler yükselir. Firmanın bundan kendini koruyabilmesinin yegâne yolu üretimi kısmak, işçileri işten çıkarmak, tesisleri ve fabrikaları kapatmak ve böylece diğer firmaların malları için oluşacak pazarı yok etmektir.
Hızlı artışları ve ani düşüşleri tanımlamak sadece Marx'a özgü bir durum değildi. Ekonomistler sıklıkla "iş döngüsünden" bahsederler. Marx'ın tanımladığı şey, birkaç döngü boyunca ani düşüşlerin daha derin ve daha uzun, hızlı artışların ise daha sığ ve daha kısa olması yönünde uzun vadeli bir eğilimin söz konusu olduğudur. Kapitalist sistemdeki uzun vadeli süreçler nedeniyle daha kötü ve daha derin krizlere doğru bir gidişat söz konusudur.
Marx'ın krizi anlamlandırmasının merkezinde, kâr oranının düşme eğilimi yasası olarak adlandırdığı şey vardır. O, bunun "modern politik ekonominin en önemli yasası" olduğunu düşünmekteydi.
Bu durum, sistemin özünde yatan çelişkiden kaynaklanmaktadır. Kısa vadede her bir kapitalist için en mantıklı olan, kârlarını sürekli olarak daha üretken tekniklere yatırmaktır. Bu, onlara kısa vadeli bir avantaj sağlar. Ancak uzun vadede bu durum aslında kâr oranını düşürerek tüm sistem için sorunlara yol açacaktır.
Her kapitalist için önemli olan elde ettikleri mutlak kâr miktarı değil, bu kâr miktarının ilk yatırımlarına kıyasla nasıl olduğudur, buna da kâr oranı denir.
Kapitalistler işçileri çalıştırmak için yatırım yaptıkları gibi makine, tesis ve teknolojiye de yatırım yaparlar. Ancak sadece işçiler yeni değeri yaratırlar. Dolayısıyla bir kapitalist emek tasarrufu sağlayan teknolojiye yatırım yaptıkça rakiplerini alt edebilir ve büyük miktarlarda kâr elde edebilir. Ancak bu durum, kapitalistlerin makine, tesis ve teknolojiye, değerin kaynağı olan emeği istihdam etmekten daha büyük oranda yatırım yaptığı anlamına gelmektedir. Bu da uzun vadede kâr oranının düşmesi anlamına gelecektir.
Marx, kâr oranının yere hızla düşen bir taş gibi düşmeyeceği konusunda netti. Gerçekten de bu durumu telafi edici etkiler bulunmaktadır. Özellikle işçileri sıkıştırmak ve sömürü oranını artırmak, sistemin bir süreliğine kâr oranlarını eski haline getirmesini sağlayabilir. Kârlı olmayan şirketleri yok etmek de -örneğin bir kriz anında iflaslar yoluyla- kârlılığı yeniden mümkün kılabilir.
Ancak kapitalizm altındaki üretimin doğası, ekonomik krizin yerleşik olduğu ve çöküşlerin zaman içinde daha da derinleştiği anlamına gelmektedir. Rekabetçi birikim sürecinin, krizin etkisini daha da kötüleştiren başka neticeleri de bulunmaktadır.
Kapitalizm yaşlandıkça dönüşüme uğrar. Rekabet eden firmaların sayısı azalır ve sermaye üniteleri büyür. Marx'ın zamanında bir firma, örneğin Manchester'da tekstil fabrikası işleten tek bir kapitalist olarak faaliyet gösterirdi. Artık devasa çokuluslu şirketlerimiz var ve bir avuç dev firma tüm endüstrilere hakim hale geldi. Bu asla bir tesadüf değildir.
Şirketler kısmen rekabet süreci içinde, yapılan yeni yatırımların bir sonucu olarak büyümüşlerdir, aynı zamanda birleşmeler ve devirler yoluyla da büyümüşlerdir. Marx buna sermayenin yoğunlaşması ve merkezileşmesi adını vermektedir. Günümüzde bu şirketlerin boyutu, iflas etmeleri durumunda ekonomi üzerinde yaratılacak daha da büyük bir yıkımın göstergesidir.
Rekabet süreci, kapitalistlerin hammadde ve yeni pazarlar aramaları sonucu, kapitalizmin dünya çapında genişlemesine de yol açmıştır. Rekabetin doğası gereği savaş, kapitalizme içkindir. Lenin emperyalizmi "kapitalizmin en yüksek aşaması" olarak adlandırmaktadır. Artık egemenlik için mücadele eden rakip devletlerden oluşan bir sisteme sahibiz. Sadece belirli bir ulus devletle bağı olan "kendi" şirketleri için yeni pazarlar elde etmek değil, aynı zamanda rakiplerini oyunun dışında tutabilmek için dünyanın bazı bölgelerindeki kontrolü de ele geçirmek istiyorlar.
Marx'ın vardığı temel sonuç ise şuydu: Eğer kriz sisteme içkinse, o zaman sistem dönüştürülemez. Bunun yerine devrimci değişimi göz önüne alıp kapitalizmden tamamen kurtulmalıyız.
Bu da bizi Marx'ın en eşsiz ve orijinal fikrine, “işçi sınıfının kurtuluşunun kendi eseri” olacağı konusuna getiriyor. Marx, işçilerin en çok sömürülen sınıf olduğunu tespit ederken onları sadece sistemin kurbanları olarak görmemekteydi. O bunun yerine işçilerin potansiyel ve özel bir güce sahip olduklarını tespit etti.
Marx onları potansiyel olarak sistemi yıkabilecek bir güç olarak gördü ve bu yüzden de işçi sınıfını "kapitalizmin mezar kazıcıları" olarak isimlendirdi. Marx bunları yazarken diğer insanlar da işçilerin içinde yaşadığı ve çalıştığı korkunç koşullar karşısında dehşete düşmüş durumdalardı. Buna rağmen çoğu için çözüm, kapitalistlere işçilerine daha iyi davranmaları için çağrıda bulunmak veya hayırsever çabalar yoluyla işçilere yardım etmekti.
Marx ise bambaşka bir bakış açısına sahipti. İşçilerin "kendilerini kurtarabilecekleri" gerekliliğinden bahsederken, iyi niyetli bir kişinin onlar adına müdahalesini beklemek yerine işçilerin kendi eylemleriyle değişimi sağlayabileceklerini kastetmekteydi.
Yöneten sınıf tüm işyerlerine, kaynaklara, zenginliğe sahip olsa ve toplumla ilgili kararlar alıyor olsa da aslında bütün işi yapanlar işçilerdir. Evler inşa eden, mahsul yetiştiren, gıda üreten, tren kullanan, giysi yapan, çocuklara öğretmenlik yapan, ofisleri temizleyen, posta dağıtan, elektrik santrallerinde çalışan, insanları sağlığına kavuşturan ve toplumda ihtiyaç duyulan diğer tüm işleri yapanlar işçilerdir. Belirli bir iş toplum için yararlı görünmese bile, kapitalist için yine de çok önemlidir çünkü kâr böyle oluşur.
Yani işçiler çalışmayı bırakırsa hiçbir şey işlemez ve sistemi ayakta tutan kârlarını elde edilemez hale gelir. Demiryolu işçileri ve diğerlerinin greve gittiği geçtiğimiz haftalarda bunu gayet net bir biçimde gördük. Sadece 40.000 demiryolu işçisi İngiltere'deki tüm tren ağlarını durma noktasına getirebildi.
Bu, işçilerin kolektif olarak hareket ettiklerinde sahip oldukları özel ve eşsiz bir güçtür. Tüm zenginliği yaratanlar işçilerdir ve bu işçiler, ortak sömürü deneyimine sahip oldukları işyerlerinde bir arada bulunurlar. Bu da onların sadece kapitalizm içinde değişimler elde etmek için değil, nihayetinde kendi kolektif mücadeleleri yoluyla toplumu altüst edip tamamen dönüştürmek için de potansiyel bir güce sahip oldukları anlamına gelir.
Dolayısıyla işçi sınıfının kendisini kurtaracağı Marksizmin tam merkezinde yer alır. Ve bundan Marx'ın çok açık olduğu başka bir şey doğar: devrim ihtiyacı. Marx devrim derken, küçük bir azınlık tarafından gerçekleştirilen bir darbe ya da fiili kastetmemekteydi. Bunun yerine Marx, devrimi aylar, hatta belki de yıllar boyunca gerçekleşen, toplumu tamamen dönüştürmenin bir parçası olacak milyonlarca insanı içine çeken kitlesel bir olay olarak anlamaktaydı.
Marx gelecekteki sosyalist toplumun neye benzeyeceğine dair bir plan ortaya koymamıştı. İşçi sınıfının kendisini kurtaracak güç olma kavramı tamamıyla, bu milyonlarca insan tarafından devrim neticesinde yeni bir toplumun meydana geleceği anlamına gelir. Sosyalizm, bir plan neticesinde yukarıdan dayatılacak bir şey değildir.
Ancak Marx sosyalizmin bazı temel özellikleri konusunda netti, sınıflı toplum ortadan kaldırılacaktı. Topraktan işyerlerine, kaynaklara ve teknolojiye kadar tüm üretim araçları herkesin ortak mülkiyetinde ve kontrolünde olacaktı. Ve daha fazla demokrasi olacaktı-herkesin toplumda neyin üretildiğine ve toplumun nasıl yönetildiğine dair kararlara katılabileceği gerçek ve daha derin bir demokrasi. Neyin üretildiğine ilişkin bu kararlar artık neyin daha kârlı olduğuna göre değil, toplumdaki insanların neye ihtiyaç duyduğuna göre belirlenecektir.
Bu, sosyalizmin kesinlikle Stalinist Rusya veya İkinci Dünya Savaşından sonraki Doğu Avrupa'da yaşananlar olmadığı anlamına gelmektedir. Bunlar eşitsizlik, sömürü ve baskı ile karakterize edilen acımasız ve sınıflı toplumlardı-bunların hiçbirinin sosyalizmle ilgisi yoktur. Bugün Küba, Venezuela ya da Çin gibi ülkeler de sosyalizmi temsil etmemektedir. Bunların hepsi de kapitalizmden kopamamış sınıflı toplumlardır.
Aynı zamanda sosyalizm farklı bir partinin hükümete seçilmesi veya parlamentoda yeni bir yasanın kabul edilmesiyle de sınırlı değildir. Elbette çalışma haftasını kısaltacak, asgari ücreti arttıracak ya da enerji şirketlerini kamulaştıracak herhangi bir yeni yasa memnuniyetle karşılanacaktır, sosyalistler böyle şeyleri desteklerler. Ancak bu tür yasalar bazı muhafazakârları (Tories) ya da patronları kızdırsa bile İngiltere’yi sosyalist bir ülke haline getirmeyecektir.
Sosyalizm toplumun bütün olarak dönüşmesiyle ilgilidir. Kapitalizmden tamamen kurtulmakla ilgilidir ve yoksulluğun, ırkçılığın, baskının ya da savaşın olmadığı bir dünya vizyonuyla ilgilidir. Sosyalizm, sokaktaki insanın toplumu doğrudan yönetebilmesiyle ilgilidir. Dünyadaki tüm işi yapanların-insanların büyük bir kısmının-toplumun nasıl örgütleneceği konusunda fiilen söz sahibi olabilmesiyle ilgilidir. Bu da sınıf ayrımından ve kâr güdüsünden kurtulmak anlamına gelir.
Marx bunu başarmanın yegâne yolunun devrimden geçtiğini anlamıştı. Görüldüğü üzere kapitalizm reforma uğrayamaz çünkü kriz sisteme içkindir ve toplumun tepesindekiler servetlerinden, güçlerinden ve ayrıcalıklarından, bunlar için savaşmadan vazgeçmeyecekler. Onların bunu yapmaya zorlanmaları gerekiyor. Bu da bizi Marx'ın devrimi neden bu kadar gerekli görüyor oluşunun bir başka sebebine getiriyor- devrim esas devleti devirebilmek için gereklidir.
Devlet bazen neredeyse toplumun üstünde konumlanan tarafsız bir varlık olarak sunulur. Ancak Marx, devletin farklı sınıf çıkarlarının uzlaşmazlığından doğduğu hususunda netti. Esasen devlet, kapitalist bir devlettir. Kapitalistlerin iktidardaki konumlarında kalabilmek için devlete ihtiyaçları vardır. Ne de olsa onlar, diğer herkesin emeğiyle geçinen küçük bir azınlıktırlar. Bu yüzden de yasaları, kurumları, orduyu ve polisi -ki Lenin bunların hepsini "silahlı adamların özel birlikleri" olarak adlandırır-kendi idarelerini uygulayabilmek için icat ettiler.
Her gün devletin ve bu "özel birliklerin" şiddetine şahit oluyoruz-siyahların polis tarafından öldürülmesinden protestoculara karşı kullanılan güce kadar. Bu egemen sınıf, grevdeki işçiler aleyhine, özel mülkiyeti ve iktidarlarını koruyabilmek için devleti kullanmakta.
Dolayısıyla devlet, egemen sınıfın bir aracıdır. Onu ele geçirip öylece kullanamayız. Bunun yerine devletin parçalanması ve ortadan kaldırılması gerekir. Marx bununla bazılarımızın gidip yerel polis karakolumuzun birkaç camını kırmasını değil, devleti, yasalarını, kurumlarını ve "silahlı adamlardan müteşekkil özel birlikleri" gerçekten parçalayabilecek kitlesel kolektif eylemi kastetmektedir. Gerçek kapitalist devletten kurtulmak için yapılacak bu ayaklanma eylemi, Lenin'in deyimiyle "kitlesel bir devrimin taçlanan devrimidir".
Bununla birlikte Marx'ın devrimi gerekli görmesinin başka bir sebebi daha bulunmaktadır. Devrim, Marx’ın "çağların pisliği" olarak adlandırdığı şeyden kurtulmak için de gereklidir. Kapitalizm ırkçılık, cinsiyetçilik, homofobi, transfobi ve daha birçok bölücü fikri kasıtlı olarak körüklemektedir. Bu fikirler tarihin her devresinde var olmamıştı. Örneğin, kadınların ezilmesi sınıflı toplumda kök salmıştır ve kapitalizmin aileye duyduğu ihtiyaç altında özel bir şekil alır. Irkçılık, kapitalizmin doğduğu zamanlarda köleliği meşrulaştırabilmek için kasıtlı olarak yaratılmış bir ideolojidir.
Marx baskıyı çok ciddiye almıştı. Baskı yalnızca ekonomiden ibaret bir şey değildir. Kendi döneminde yaygın anti-İrlandalı ırkçılığa açıkça karşı çıktı ve köleliğe kökten karşıydı.
O aynı zamanda insanların kapitalist sistem tarafından nasıl şekillendirildiğini de çözdü. Bu, bazı durumlarda işçi sınıfının, sözü edilen bölücü fikirlerin bir kısmını ve hatta bazen de tamamını kabul edebileceği anlamına gelmekte. Bu konular tartışılmalıdır. Marx aynı zamanda kitlesel kolektif mücadele ile insanların, müttefik ve düşmanlarının kim olduklarını görmesi sonucunda bu fikirlerin büyük ölçüde nasıl zayıflatılabileceğini de gördü.
İşçi sınıfının çoğuna toplumu yönetmek için yeterince iyi olmadıklarının söylendiği de doğrudur. Bunun yerine bu iş daha eğitimli olanlara, belki de Eton veya Oxbridgelilere bırakılmalıdır. Ancak mücadele ve devrim süreci, sürece dâhil olan insanlar için dönüştürücü olacaktır, çünkü böylece onlar kendi güçlerinin farkına varırlar. İnsanların yeni bir toplum yaratmasını mümkün kılan da işte bu süreçtir.
Devrim kavramının soyut bir fikir olmadığı konusunda açık olmalıyız. Devrimci değişimin en yüksek noktası, işçilerin kapitalist devletten kurtulduğu ve sovyetler (işçi konseyleri) aracılığıyla toplumdaki kararları doğrudan kontrol edebildiği 1917 Rusya'sıydı. Yine o tarihten bu yana geçen yüzyılda da, daha pek çok devrim ve devrimci durum vuku buldu.
Belki bu durumlar sosyalist devrime doğru ilerlememiş olabilirler. Ancak çok sayıda insanın sokaklarda protestolar yaptığı, kitlesel ve uzun süren grevlerin yaşandığı, demokrasi ve sosyal adalet için birlikte mücadele eden büyük hareketlerin ortaya çıktığı pek çok durum yaşandı. Böylece insanlar hem işyerlerinde hem de yerel topluluklarda işçiler tarafından yaratılan yeni öz-örgütlenme biçimlerine tanık oldular.
Marx mekanik değildi. Kapitalizmi çökertecek büyük bir krizi veya kapitalizmin kendi çelişkilerinin ağırlığı altında çökebileceğini öngörmedi. Sosyalist devrimin kaçınılmaz olduğunu da düşünmüyordu.
Kriz kapitalizme içkin olsa da, eğer işçiler kapitalistler için gerekli bedeli ödemeye hazırsa egemen sınıf krizden çıkabilir. Marx'ın tespit ettiği şey, kapitalizm altında mücadelenin kaçınılmaz olduğudur. Bunun nedeni, kapitalistlerin sömürü oranını arttırarak işçiler üzerinden giderek daha fazla kâr elde etmeye çalışması yani sistemin özündeki çelişkidir. İşte durum işçileri karşılık vermeye zorlayabilir.
Ancak herhangi bir mücadelenin sonucu önceden belirlenmiş değildir, sonuç üretilecek stratejiye bağlıdır. Bu nedenle Marx sadece teori geliştirmekle kalmayıp aynı zamanda bir aktivist ve her zaman bir örgütün parçası olmuştur. Nitekim Komünist Manifesto'yu, insanları Komünist Birlik'in fikirlerine kazanabilmek için yazmıştır.
Marx fikirlerini devrimcilerin mücadelelere daha iyi müdahale edebilmeleri ve onları en radikal sonuca yani işçilerin kapitalist sınıf karşısındaki zaferine ulaştırabilmek amacıyla geliştirmiştir. Marksizm her şeyden önce işçi sınıfının öz-kurtuluşuna dayanan devrimci bir değişim teorisidir. Derin bir varoluşsal krizin yaşandığı bu dönemde de her zamankinden daha fazla önem taşımaktadır.
Amy Leather
Çeviren: A. Deniz Sorucu
Marksist fikirler üzerine dizimizde Sky Harrison, devletin demokratik kontrolümüz altında tarafsız bir organ olduğu yönündeki liberal iddiaları ele alıyor.
Bugün, sınıf mücadelesine giriştiğimizde, sisteme karşı mücadele ettiğimizde veya kapitalist düzeni tehdit ettiğimizde devletin gücüyle karşı karşıya kalmaktayız. Eylemlerimizi yakından izleyen, bizden isteneni yapmadığımızda ya da fazla militanlaştığımızda bizi tutuklayan polistir. İklim aktivistlerini hapse mahkûm eden mahkemelerdir. Küçük dozajda uyuşturucu bulundurmak gibi uydurma suçlamalarla çok sayıda genç siyah insanı tutan hapishanelerdir. Ve maruz kaldığımız bu yasaları yöneten, hükümet bürokrasileridir.
Temel mesele, devletin doğasını ve kökenini anlamaktır. Kapitalizm altındaki yaşamlarımız sınıf ve sınıf ayrımları tarafından şekillendirilmektedir. Karl Marx ve Frederick Engels'in Komünist Manifesto'daki ünlü satırları şöyleydi: "Şimdiye kadar var olan bütün toplumların tarihi, sınıf mücadelelerinin tarihidir." İster Roma İmparatorluğu'ndaki köle isyanları, ister ortaçağ İngiltere’sindeki köylü ayaklanmaları, isterse de bugün greve çıkan işçiler olsun hepsi sömürülen sınıfların karşı çıkma mücadelesidir.
Bununla birlikte egemen sınıfların sömürülen sınıfları baskı altında tutma mücadelesi de sınıflı toplumlarda değişmez bir olgudur. Tarih boyunca bunu başarabilmek için değişik araçları kullandılar. Bugün insanları bölebilmek için medya aracılığıyla propagandaya güvenebilirler. Ancak egemen sınıf, işçi sınıfını kendi yerinde tutmayı başarmak için cebir ve baskıyı kullanmaya devam etmektedir.
Devlet bu sınıf karşıtlıkların bir ürünüdür. Devrimci Frederick Engels'in ilk defa saptadığı gibi, devlet "silahlı adamlardan teşekkül eden özel birliklerden" oluşur. Bunlar devletin güçleridir - hapishaneler, polis, ordu ve mahkemeler gibi seçilmemiş bürokrasiler. Devlet "meşru güç" tekelini elinde tutmaktadır. Polis, Suç, Hüküm ve Mahkemeler Yasası, eylemlerin etkisini ve boyutunu azaltmaya çalışan devletin bu tekeli güçlendirişinin bir örneğidir. Muhafazakârların (The Tories) yeni Kamu Düzeni Yasa Tasarısı, şimdi otoriter baskıyı daha da güçlendirmeyi amaçlıyor.
İngiltere ve ABD gibi liberal demokrasilerde dahi devlet gerekli gördüğü durumlarda şiddeti kullanmaktadır. Bu şiddetin İngiltere devletinden geldiğini, Mart 2022'de Londra'nın güneyindeki Clapham Common'da Sarah Everard için tutulan gece nöbetinde gördük. Everard’ın katiliyle aynı üniformayı giyen polis, barışçıl yas tutanların üzerine salındı. Kalabalığı dağıtırken coplar ve kelepçeler kullanmaktan geri durmadılar.
Bir sapma olarak nitelenmekten çok uzak olan bu olay, İngiltere polisinin ve devletinin sıradan insanlara karşı uyguladığı uzun süreli şiddetin bir parçasıydı. Anti-faşistler 1970'lerde İngiltere’de Nazi National Front (NF) ile mücadele ederken devlet yine acımasızdı. Polisin özel bir birimi ırkçılık karşıtı sosyalist öğretmen Blair Peach'i öldürdü. Ve bu gibi olaylardan sonra devletin bürokrasileri olayları gizlemeye ve anlatıyı değiştirmeye uğraşmaktadır.
Dünyanın dört bir yanında egemen sınıflar, emperyalist çıkarlarını arttırabilmek için devlet gücünü kullanmaktadır. Devlet, İsrailli yerleşimci kolonyal güçlerin Filistinlileri ezmek için tepeden tırnağa silahlandırdığı ve ABD emperyalist devletinin çıkarları için bir bekçi köpeği gibi hareket ettiği Filistin'de özel bir vahşete bürünmektedir.
Devlet hep var mıydı?
Birçokları için devletin her zaman var olduğunu söylemek mantıklı görünür. Ne de olsa insanlık tarihi boyunca insanlar, ister ilkel aile biçimlerinde ister klanlar halinde olsun, kendilerini örgütlemişlerdir. Bu bir devlet değil midir? Karl Marx ve Engels Komünist Manifesto'da "Şimdiye kadar var olan bütün toplumların tarihi, sınıf mücadelelerinin tarihidir" demişlerdi. Bu, bir sınıfın diğerine tahakkümü için her zaman bir devletin olduğu anlamına gelmiyor mu?
"Varolan toplum" derken, sınıflı toplumlardan bahsediyorlardı-"yazılı tarih"i kastettiklerini açıklayan bir de dipnot var. Sınıflar ortaya çıkmadan önce de toplumlar vardı. Marx buna “primitif (öncül) komünizm" diyordu, gelgelelim bunlara "sınıf öncesi toplum" demek çok daha kolay. Bu toplumları putlaştırmamalıyız, ancak bize sınıfsız, sömürüsüz ve baskısız daha eşitlikçi bir toplumun mümkün olabileceğini gösteriyorlar. Kadınlara baskı yoktu, bunu destekleyen hiçbir antropolojik kanıt yok ve cinsellik ve cinsiyet kimliği bastırılmamıştı.
Temelde, sınıflar bulunmadığı için bir sınıfın diğeri üzerinde baskısından da söz edilemez. Devrimci Vladimir Lenin'in ifadesiyle, hiçbir noktada "başkalarını yönetebilmek için, yönetebilmek uğruna ve bu amaca tahsis edilmiş özel bir insan kategorisi" bulamamaktayız. Dolayısıyla, bir sınıfın başka bir sınıf tarafından bastırılmasına gerek yoktu ve bu sebeple bir devlet de mevcut değildi. Alt sınıf olmadığı için hapishaneler, polis ya da alt sınıfı itaat altında tutabilmek için kullanılan diğer araçlar da yoktu.
Özel bir kontrol ve baskı aygıtı olarak devlet, ancak sınıfsal bölünmeler ortaya çıkmaya başladıktan sonra ortaya çıkmıştır. Engels, Ailenin, Özel Mülkiyetin ve Devletin Kökeni isimli çalışmasında devletin gelişiminin bir haritasını çıkarır. Yerleşik tarımın gelişiminin toplumda nasıl bir "üretim fazlası" ortaya çıkmasına olanak sağladığını anlatır. Yeni üretim metotları daha büyük bir planlama gerektirmekteydi, bu ise bazı insanların yıpratıcı işlerden ayrışması anlamına geliyordu.
Zaman içinde, üretim fazlasını kontrol edenler bir sınıf oluşturdu. Ancak başkalarının emeğiyle yaşayabilen ve "silahlı adamlardan oluşan özel birliklere ihtiyaç duyan" küçük bir toplum kesimi ya da basitçe ifade etmek gerekirse bir devlet görüyoruz. Lenin'in tanımladığı gibi, devlet "sınıf karşıtlığının bağdaşmazlığının bir ürünü ve tezahürüdür".
Sınıflar değiştiği gibi devlet de çağlar boyunca şekil değiştirmiştir. Yunan site devletleri ve Roma İmparatorluğu gibi köleci toplumlarda temel ayrım köleler ve köle sahipleri arasındaydı. Feodal toplumlarda, serfler ve derebeyleri arasındaydı-evvela savaşçı derebeyleriyle, daha sonra ise merkezî mutlakiyetçi devletlerle. Yapı ne olursa olsun, yöneten sınıf devleti sınıf egemenliğini sürdürebilmek için bir araç olarak kullanmıştır.
Kapitalist devlet
Feodalizm yerini, sınıf sömürüsüne dayanan ve her zamankinden daha güçlü bir devlete sahip başka bir sınıflı toplum şekli olan kapitalizme bırakmaya başladı. Marksistlerin "burjuva devrimi" olarak adlandırdıkları 1789 Fransız Devrimi, kapitalist gelişmenin önünde bir engel teşkil eden eski mutlakiyetçi devleti süpürüp attı. Kapitalizmin büyümesinin ve tüm Avrupa'yı etkisi altına almasının önü böylece açılmış oldu.
Sanayi Devrimi, muazzam ticaret genişlemesi ve emperyal çabalar yeni bir sınıfın belirginleşmesine vesile oldu. Bu gruba şimdi "burjuvazi" ya da kısaca kapitalist sınıf demekteyiz. Ancak, Marx ve Engels'in yazdıkları gibi, kapitalizm kendi potansiyel "mezar kazıcısını" da yaratmaktaydı. Patronların kârlarının kaynağı olan işçi sınıfı, büyük kent merkezlerinde bir araya gelmiş ve mücadele etmeye başlamışlardı. Burjuvazi, içeride ve dışarıda egemenliğini sürdürebilmek için güçlü bir devlete ihtiyaç duymaktaydı. Örneğin, 19. yüzyılın başından itibaren İngiltere'de, yeni bir baskı ve kontrol aracı olarak daimi bir polis gücünün geliştirildiğini görmekteyiz.
Bugün dünya üzerinde kapitalizm tarafından dokunulmamış hiçbir yer kalmadı. Devletler, liberal demokrasiler ve otoriter devletler gibi farklı biçimler almış olsa da aslında hepsi bir sınıfın ötekine hükmedebilmesi içindir.
İngiltere’de 20. yüzyıldan itibaren kapitalist devlet kendisini demokratik ilan etmiştir; genel oy hakkı, hükümetin "halk için ve halktan" olduğu anlamına gelmektedir. Ancak her beş yılda bir, bir kutuya X işareti koymak için 15 dakika harcamak son derece sınırlı bir demokrasi biçimidir. Parlamenter demokrasi, büyük ekonomik kararları işçi sınıfına değil, büyük şirketlerin kontrolüne bırakmaktadır. İngiltere parlamentosunun seçmenlere pek az hesap verme sorumluluğu bulunur. Milletvekilleri bir yana, yargıçlardan generallere ve polis şeflerine kadar devlet içindeki pozisyonların çoğu, seçilmemiş ve güçlü, geniş bürokrasinin bir parçasıdır. Zaman zaman büyük şirketlerle el ele veren kamu hizmetlerindeki pozisyonlar için de oy kullanmıyoruz.
İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra devlet, sosyal yardımları büyük ölçüde genişletmek durumunda kaldı. Aşağıdan gelen hareketler ve savaşın dehşeti, devletin sağlık, refah ve eğitim rolünde genişlemeye sebep oldu. Kıdemli bir Muhafazakar 1943'te şu uyarıda bulunmuştu: "Eğer insanlara sosyal reform yapmazsanız onlar size sosyal devrim yapacaklar.”
Bunun yanında devletin bu fonksiyonları yine de sermaye birikimine hizmet edebilir. Evrensel sağlık hizmetleri işçilerin daha sağlıklı, dolayısıyla daha üretken ve verimli olması anlamına gelir. Eğitim sistemi, modern kapitalizmin ihtiyaç duyduğu vasıflı ve eğitimli işgücünün sağlanmasına yardımcı olur. Aynı zamanda yöneticilerimiz için ideolojik bir rol oynayarak kapitalist ideolojiyi, İngiltere tarihi ve sözde "İngiliz değerleri" hakkındaki anlatıları güçlendirir. İşçiler bu reformlardan faydalanırken, kapitalist devletin sınıfsal doğasını değiştirmekle uğraşmıyorlar.
Bazı devletler daha liberal bir cilaya bürünmüştür. "Silahlı erkeklerin özel birlikleri", silahlı erkek ve kadınların özel birlikleri haline geldi. Eyaletlerimiz daha ilerici görünebilir, ancak onların gücüne meydan okumaya kalkıştığımız anda, devlet aygıtları bizi kıskacına alacaktır. ABD Başkanı "Siyahların Hayatı Önemlidir" diyebilir, aynı zamanda dışarıdaki siyahların bombalanmasını onaylayan da odur. Devlet, bir sınıfın öteki sınıf üzerinde egemenliği için bir araç olmaya hala devam ediyor.
Marx'ın devlet hakkında değişen görüşleri
Birçok kişi, toplumun sosyal düzeni korumak için bir devlete ihtiyacı olduğunu savunmaktadır. 17. ve 18. yüzyılların ilk burjuva filozofları bunu "insan doğasına" bağlıyorlardı. Bu, Karl Marx'ın yaşadığı dönemde yaygın bir argümandı ve bugün hala popülerdir.
Marx 1830'larda yazmaya başladığında, devleti "sivil toplumdaki" çatışmaların üzerinde duran ve vatandaşların "ortak çıkarlarını" temsil eden bir yapı olarak görmekteydi. Hegel'in fikirlerinden etkilenmiş ve onun Genç Hegelciler olarak da bilinen daha radikal takipçilerinden biri olmuştur. Marx, mutlakiyetçi monarşiler tarafından kontrol edilen feodal bir Almanya'da yaşıyordu. Fransız Devrimine baktı ve onun gölgesinde Almanya'da demokratik bir cumhuriyet yaratmayı arzuladı.
Ancak Marx'ın devlet anlayışı, toplum üzerine sınıfsal analizleri derinleştikçe değişmeye başladı. 1830'larda liberal kapitalistlerle ittifak halindeydi ve demokratik reformlar için onları zorluyordu. Ancak kısa süre sonra eski toprak sahiplerinin ve yeni sanayicilerin özel mülkiyetin korunmasında bir sınıfsal çıkarları olduğunu fark etti. Bu durum, işçi sınıfının toplumda sosyalist bir dönüşümünü gerçekleştirebilmek için devleti basitçe kullanamayacağı anlamına geliyordu.
Marx'ın devlet hakkındaki görüşleri, işçilerin kısa süreliğine iktidarı ele geçirdiği ve ilk işçi hükümetini kurdukları 1871 Paris Komününden etkilenmişti. Komünün "işçi sınıfının hazır bir devlet mekanizmasını kolayca ele geçirip kendi amaçları için kullanamayacağını" gösterdiğini söyledi. Ona göre "Fransız Devriminin bir sonraki girişimi artık eskisi gibi bürokratik-askeri makineyi bir elden diğerine aktarmak olmayacaktır, onu parçalamak olacaktır”.
Devrimlerde, işçi sınıfından insanlar siyasi yönetimin alternatif birlikleri haline gelebilecek kendi demokratik birliklerini kurmuşlardır. Rusya'da bu, devrim sırasında kurulan sovyetlerdi (işçi konseyleri). Aynı şey 1970'lerde İran devrimi esnasında işçi "şûraları" ile bir anlığına görüldü. Bunlar işçilerin işyerlerini demokratik bir şekilde kontrol etmelerine dayanmaktaydı. Aynı şeyi bugün Sudan'daki direniş komitelerinde de görmeye başlıyoruz.
Bu konseyler, işçilerin işyerlerinin kontrolünü ele geçirmelerinin ya da Marx'ın deyimiyle "üretim araçlarını ele geçirebilmelerinin" ilk adımıdır. Daha iyi bir toplum yaratmanın ilk adımlarıdır. Ve Rusya'da olduğu gibi birleşip iktidarı ele geçirirlerse, bir işçi devletinin temelini teşkil edebilirler.
Neden bir işçi devletine ihtiyacımız var?
"Kapitalizmin ötesinde devletin rolü nedir?" diye sormalıyız. Sosyalist bir devrimin hemen sonrasında sınıfsız komünist bir topluma geçmeyiz. İşçiler üretim araçlarını kapitalistlerin ellerinden aldıktan sonra bir devrim onları toplumsal güçlerinden yoksun bırakacaktır. Ancak yine de kontrolü yeniden ele geçirmek için yanıp tutuşan hoşnutsuz kapitalistlerle ve devrimin henüz başarıya ulaşmadığı diğer ülkelerdeki kapitalist sınıflarla uğraşmak zorunda kalacağız. Buna 1917 Rus Devriminden sonraki "iç savaşta" acı bir şekilde şahit olduk. İngiltere ve ABD de dâhil dünyanın dört bir yanından on dört emperyalist ordunun istilasıyla kontrolü yeniden ele geçirmek için "Beyazlar" ile birlikte savaştığını gördük. Yani, basitçe söyleyecek olursak bu karşı-devrimci güçle savaşmanın bir yoluna ihtiyacımız olacak.
Bir sınıfın diğeri üzerindeki egemenliği devam edecektir ancak bu egemenlik, işçilerin geri kalan kapitalist sınıf üzerindeki egemenliği olacaktır. Kapitalist bir devlette cebir ve şiddet, profesyonel katillerden oluşan bir azınlık tarafından çoğunluğa uygulanır. Örneğin polisler kapitalist devletin emirlerine itaat etmek üzere eğitilir, ırkçılık gibi egemen sınıf fikirleriyle yoğrulurlar ve işçi sınıfı topluluklarını "şüpheli" olarak görmeleri onlara öğretilir. Bir işçi devletinde, işçi kitlesinden ayrılmış silahlı gruplar olmayacaktır. Ve herhangi bir işçi milisi, hesap vermeyen bir subay birliği tarafından değil, işçi kitlesinin doğrudan seçilmiş temsilcileri tarafından idare edilecektir.
Bu yeni devlet, devrimden önce gördüğümüz işçi gücü birliklerini kullanan bir işçi demokrasisine dayanacaktır. Bu durum, işçi demokrasisi olmadan, bir işçi devleti anlamına gelemez. Bunu Rusya'da işçi denetimini ortadan kaldıran ve Rusya'yı devlet kapitalisti bir cemiyete dönüştüren Stalinist karşı-devrimde gördük.
Vurgulamamız gereken şey, işçi devletinin kalıcı olarak var olması gerekmediğidir, bunun yerine o zaten kendiliğinden "sönüp gidecektir". Sosyalizm fikri dünyada hâkim oldukça eski egemen sınıflar ortadan kalkacak, enternasyonalizm ve işçilerin idaresi önceki düzenin yerini alacaktır. İşçi devletinin karşı-devrimci güçleri bastırmak için kullanacağı araçlar, eninde sonunda bastırılacak karşı-devrimci güçler kalmayacağı için kendiliğinden önemsiz hale gelecektir.
Bu, Marx ve Engels'in "devletin sönümlenmesi" olarak adlandırdıkları durumdur. Engels şöyle yazmıştı: "Devletin toplumsal ilişkilere müdahalesi, bir alandan diğerine gereksiz hale gelir ve sonra kendiliğinden yok olur; kişilerin idaresinin yerini şeylerin idaresi alır.". Baskıya gerek kalmayacak, sadece işçi konseylerinin insan ihtiyaçlarını karşılamak için nasıl üretim ve bölüşüm yapılacağına karar verebilmesi amacıyla kurulacak mekanizmalar var olacaktır.
Sosyalizmde insanların ihtiyaçları karşılandıkça suç oranı da hızla düşecektir. Tam istihdam ve temel ihtiyaçların karşılanması sayesinde hırsızlık ya da soygun yapmaya gerek kalmayacaktır. Dikkatsiz araç kullanma ve vandalizm gibi diğer suçlarda da azalma olacaktır çünkü insanların masrafsızca keyif alabilecekleri daha tatmin edici faaliyetler bulunacaktır. Sosyalist bir toplum diğer saldırgan ve zalim suçların toplumsal kökünü kazıyacaktır.
Ziyadesiyle bolluk ve eşit dağıtımla birlikte paranın kendisi de ortadan kalkacak, ancak Karl Marx'ın dediği gibi büyük olasılıkla bu, ortadan kalkan son şey olacaktır. Esasen paraya ihtiyacımız olmayacak çünkü her şey anında ve erişilebilecek noktalarda elimizin altında olabilecek.
Marx sosyalist bir toplumun "herkesten yeteneğine göre, herkese ihtiyacına göre" olacağını yazmıştı. Bizim amacımız da budur; adalet ve özgürlüğe dayanan, aramaları ortadan kaldıran ve baskının kökünü kazıyan bir toplum.
Bununla birlikte Marx bize "hazır ütopyalar olmadığını" da söylüyor – bu, aşağıdan kendimizin oluşturması gereken bir şey. Bunların hiçbiri hemen gerçekleşmeyecek ancak devlet ortadan kalktıkça ve sosyalizmin koşulları geliştikçe bir gerçeklik halini alacaktır.
Devlet binlerce yıl önce doğdu, güç kazandı ve bugün o, kapitalizmin sırtındaki tüfektir. İşçilerin iktidarı almasını engellemek için dişe diş mücadele edecektir. Bu devleti parçalayacağız, o zaman sınıflı toplumun ihtilafları çözülecek, işçi devleti de kuruyacak ve ölecektir. Vladimir Lenin bunu en iyi şekilde ifade etmişti: "Devlet olduğu sürece özgürlük olmayacaktır. Özgürlük olduğu zaman, devlet de olmayacaktır.".
Sky Harrison
Çeviren: A. Deniz Sorucu
John Molyneux İrlandalı yoldaşlarımızın anlattığı gibi savaş karşıtı bir toplantıdan eve döndükten sonra yaşamını kaybetti. Sosyalizm geleneğini dünden bugüne taşıyan çok önemli bir devrimciyi kaybettik. İşçi sınıfının kendi eyleminin ürünü olan bir sosyalizm perspektifine uzun yıllardır aşağıdan sosyalizm geleneği adını veriyoruz. Bu gelenek, işçi sınıfının kapitalist üretim tarzının içinde tuttuğu konuma özel bir önem verir. Üretimin kolektif doğası, doğrudan üreticilerin kolektif etkinliğinin gelişmesine neden olur. Büyük sanayi, atomize edilemez, minik minik parçalara ayrılamaz, üretilen ürünler, dev bir sanayi kompleksinin, kısaca bu kompleksi canlı bir organizma haline getiren işçilerin kolektif emeğinin ürünüdür.
Üretim sürecinin kolektif doğasıyla üretilen ürünlerden elde edilen kâra bireysel el koyuş arasında büyük bir çelişki vardır. Bu, üretim sürecinin kolektif karakteriyle üretim araçları üzerindeki kapitalist/bireysel özel mülkiyet arasındaki çelişkinin bir yansımasıdır.
Bilinç ve deneyim eşitsizliği
İşçi sınıfı, üretim sürecinde kolektif olarak yer alan bir sınıf olmakla kalmaz sadece, aynı zamanda bu çelişkileri de kolektif olarak görür, yaşar ve yaşadıkları kolektif olarak sınıfsal bir şekillenme geçirmesine neden olur. Aşağıdan sosyalizm geleneği, sosyalizmi işçi sınıfının üretim yerlerinde yaşadığı sınıf şekillenmesinin bir ürünü, bir ifadesi olarak görür.
Ama burada sınıf şekillenmesinin tek tek işçilerin bir ve aynı mücadele deneyimine, bir ve aynı sınıf bilincine ulaşması anlamına gelmediğini görmek çok önemli. John Molyneux’nün çağdaşı bir çok Marksist’ten çok daha net bir şekilde gördüğü gibi, devrimci bir işçi partisinin varlığını zorunlu kılan bu durumdur. Sınıf şekillenmesi tüm işçi sınıfını etkileyen bir süreçtir ama mücadelenin her bir aşamasında işçi sınıfı içerisinde derin bir eşitsizlik vardır. Bu, bir genel grev anında da, bir işçi barikatının önünde de bir protesto gösterisinde de yaşamayı sürdüren bir eşitsizliktir. Molyneux, bu eşitsizliğin önde duran, harekete liderlik eden işçilerin lehine çözülmesi, önde duran işçilerin işçi sınıfının geniş kesimlerinin desteğini kazanabilmesi için sadece bir partinin değil, sınıf mücadelesinin keskin dönemeçlerine uyarlanabilmek için Lenin’in fikirlerindeki ipuçlarını değerlendirebilecek kitlesel bir devrimci işçi örgütünün sürekli olarak inşa edilmesi gerektiğini savundu.
Leninizm’in savunusu
Bu nedenle, tekrar tekrar Leninizm’i savunmaya devam etti.
Lenin’i ve onun gibi binlerce sosyalist işçinin deneyimin sadece 1917 Ekim Devrimi günlerinde oynadıkları rol nedeniyle savunmak tek başına anlamlı değil. O rolü görmezden gelenler tarihi açıkça çarpıtmaya çalışanlar oluyor. Molyneux, bu durumu şöyle anlatıyor: “Lenin önemlidir. Rus tarihinde ya da yirminci yüzyıl tarihinde önemli olduğundan bahsetmiyorum ki bu zaten açık. Lenin’in hala önemli olduğunu söylüyorum. Burjuvazi için ve bugünün sosyalist pratiği için öneminden bahsediyorum.”
Molyneux, Leninizm’in Savunusu adlı broşüründe “Adına Lenin/Stalin devamlılık tezi” dediği ve Türkiye sol hareketi içinde de son derece güçlü bir moda haline gelen ama aynı zamanda küresel bir dogma haline gelmiş olan görüşün temelleriyle tartışıyor. Bu demokratik-merkeziyetçilik ilkesinin parti yönetiminin demir yumruğunun otoritesi anlamına geldiği iddiasıyla özetlenebilecek eski bir tartışma. Lenin’in savunduğu parti anlayışı, “Lenin’in metodu şuraya gider: Parti örgütü (kongre) önce tüm olarak partinin yerine geçer; sonra Merkez Komitesi örgütün yerine geçer; sonunda bir tek ‘diktatör’ Merkez Komitesinin yerine geçer.” sözleriyle eleştirildi. Lenin’in üzerine yapışan, 100 sene sonra hala Leninizm tartışmasında, devrimin kaderini çizen güçlerin ele alındığı polemiklerde ve Doğu Bloku’nun çöküşünün kökenlerini araştıran analizlerde akla ilk gelen suçlama, 100 küsur sene önce dile getirilen bu eleştiri olmuştur. Oysa, parti tartışmasında Lenin’in dile getirdiği görüşün bu yaklaşımla uzaktan yakından ilgisi yoktur. Molyneux, broşüründe, “Lars Lih, muazzam bir akademik eser olan “Lenin’i Yeniden Keşfetmek: Bağlamıyla ‘Ne Yapmalı’”da Lenin’in işçi sınıfına dönük olumsuz bir tutum takındığı fikrini çürütmüştür. Lih, sayısız kanıt sunarak Lenin’in bütün Rus Marksistleri içinde Rus işçi sınıfının politik kapasitesi ve potansiyelini en şevkle savunan Marksist olduğunu gösterir.
Parti ve hareket
Ne 1905 ne de 1917 devrimi, bir kişinin, bir partinin başlattığı isyanlardı. Her iki devrimci dalga da işçi sınıfının sosyal patlamaları olarak gündeme geldi. Sorun, bu sosyal patlamalar, işçi sınıfının kaderini ele almak üzere doğrudan eylemlerle sahneye çıktığı anlarda öncü işçilerin sınıfın geri kalanını kazanmayı ve süreci bir işçi sınıfı iktidarına dönüştürmek için tüm harekete nasıl müdahale edeceğini tartışmaktır. Bu sorunun ne kadar güncel olduğunu görmek için son 30 yılın küresel mücadelelerinin döngülerine bakılabilir. Ama dört örnek, Arap Baharı, özellikle Mısır’daki devrimci dalga, Sudan ve Sri Lanka büyük kitlesel isyanların rejimleri zorlamanın ötesinde kalıcı ve sınıfsal bir iktidar değişimine yol açması için kitlesel devrimci partilerin varlığının ne kadar yaşamsal önemde olduğunu gösteriyor. Son örnek ise İran’da yaşanıyor. Yaklaşık üç aydır süren isyan dalgası, grev hareketlerini de içererek sürüyor ama İran rejimi şimdi sert bir terör dalgası başlatmış durumda.
Molyneux’nun Lenin’i savunusu bu yüzden çok önemli. Ama unutulmaması gereken, Lenin’in savunduğu parti anlayışının siyasetten kopuk olmadığıdır. Örgüt siyasete tabidir ve siyasal taktikler ve stratejiler, Marksist geleneğin her güncel çarpıcı gelişmeyle yeniden güçlendirildiği devrimci fikirlere yaslanarak geliştirilir. Molyneux, “Lenin’in politikasının özünün (tabii ki tüm detaylarıyla değil) geçerliliğini korumakla kalmayıp bugünün devrimci sosyalist teori ve pratiği için önemli bir temel olduğunu Lenin’in düşüncesinin üç yönüne odaklanarak tartışacağım. Bence bu yönler Leninizm’in tanımlayıcı özelliklerini oluştururlar: emperyalizm ve savaş teorisi, devlet teorisi, parti teorisi ve pratiği.”
Leninizm’i terk etmek mi?
Molyneux broşürünü şöyle tamamlıyor: “Devrimci durum için uygun koşullar beklemek bir işe yaramayacaktır. 1917’de Rusya’daki zaferle 1919-23’te Almanya’daki yenilgi arasındaki fark Bolşevik Parti uzun yıllardır örgütlenip işçi sınıfının önemli kesimlerinin güvenini kazanırken, Rosa Luxemburg, Karl Liebknecht ve Alman devrimci sosyalistlerin Sosyal Demokratlardan kopmak için çok geç kalıp devrimin sıcağında güçlü bir partiyi inşa edecek zamanları olmamasıydı. Mümkün olabildiğince hazırlıklı olmakta fayda var; bu da partiyi devrimden önce –şimdi– inşa etmek anlamına geliyor… dünya değişiyor, kapitalizm gelişiyor ve Marksizm de her cephede çağdaş gerçekliğin somut analizi temelinde gelişmelidir. Bununla birlikte benim görüşüme göre bunu yapmanın en iyi yolu Leninizm’i terk etmekten değil onu temel almaktan geçiyor.”
John Molyneux uluslararası işçi sınıfı mücadelesi açısından çok büyük bir kayıp. Bir önceki kuşağın sınıf mücadelesinin deneylerini ve derslerini bir sonraki kuşağa, üstelik devrimci pratikten, mücadelenin günlük rutin işlerinden bir saniye bile kopmadan müthiş bir ustalık ve entelektüel bir keskinlikle aktardı. İşçi sınıfı içinde örgütlenenler onun mücadelesinden güç almaya devam edecekler.