Birlik ve beraberliğim sınırsız değil

Yenikapı mitingine darbenin püskürtülmesini kutlamak için, darbeyi durdururken hayatını kaybedenleri anmak için izleyici olarak katılan herkesle “birlik ve beraberlik” içinde hissediyorum kendimi.

Meydanda “Demokrasiyi savunduk, askerî diktatörlüğü engelledik, seçilmiş hükümeti ordunun silahlı zorbalarına karşı koruduk” diye düşünerek coşku duyan herkesle omuz omuza duruyorum.

Ama sapla saman birbirine karıştı duygusunu da içimden atamıyorum.

Şöyle anlatayım.

Sözcü gazetesi nasıl oluyor da sevgi ve sevinç naraları atıyor? Niye şöyle yazabiliyor: “İzmir’den Diyarbakır’a kadar bu topraklarda yaşayan 80 milyon kişi Yenikapı’da... Hatta daha fazlası. Almanya’da yaşayan, Fransa’da yaşayıp da Türkiye’ye gelme olanağı bulunmayan demokrasi aşığı Türkler’in ruhları da tüm enerjileri de Yenikapı’da.”

Bir gariplik var, değil mi? Yıllardır AKP hükümetinin devrilmesi için çabalayan, “Bir Atatürk daha lazım” manşetleri atan gazete niye bu kadar seviniyor?

Meydan Türk bayraklarıyla kaplı olduğu için seviniyor.

Sahnede dev bir Atatürk portresi olduğu için seviniyor. (Gazetenin en çok sevdiği kişi!)

Genelkurmay Başkanı Akar sahnede olduğu ve “Hainler TSK’nin şan ve şerefle dolu geçmişine kara bir leke sürmüşlerdir” dediği için seviniyor. (Gazetenin en çok sevdiği kurum!)

Kılıçdaroğlu, “Gazi Mustafa Kemal şunu söylüyor: söz konusu vatansa gerisi teferruattır” dediği için seviniyor. (Gazetenin en çok sevdiği söz!)

Yıldırım, “16 Mayıs 1919’da Mustafa Kemal Bandırma Vapuru ile İstanbul’dan ayrılırken ne kadar umutluysa milletimiz bugün o kadar umutludur” dediği için seviniyor. (Gazetenin en çok sevdiği vapur yolculuğu!)

Ve Erdoğan, “Dört ilkeye sahip olan her grupla, düşünceyle görüşebilirim: Tek vatan, tek millet, tek devlet, tek bayrak” dediği için seviniyor. (Gazetenin en çok sevdiği ilkeler!)

Yenikapı’nın görüntüsünün 2007 yılının Cumhuriyet mitinglerinden, muhtemel bir darbenin tabanını hazırlamak için yapılan o mitinglerden farklı olması gerekmez miydi?

Sahneden sunulan “birlik” söylemi Kemalizm’in “sınıfsız zümresiz kaynaşmış bir kitleyiz” şiarını hatırlattı bana.

Alpaslan Türkeş’in “Ne mozayiği lan, beton beton” hülyasını hatırlattı.

Bu hülyayı Kemalizm bile becerememişken, Erdoğan ve AKP becermeye çalışıyor şimdi.

Ben ise Hulusi Akar, İlker Başbuğ, Ergenekoncular, JİTEM görevlileri, Devlet Bahçeli, Mehmet Ağar, Soma patronları, müteahhitler, 28 Şubatçılar, başörtüsü düşmanları, devlet tapınıcıları, Sözcü gazetesi gibileriyle birlik ve beraberlik içinde değilim, hiç olmadım, olmayı da düşünmüyorum.

Roni Margulies

[email protected]

(Sosyalist İşçi)