Mücadele dalgası: İran için yeni değil

İran 2017 yılının son günlerinde rejim karşıtı kitle gösteriyle allak bullak olmuştu. 2018 yılının sonlarında ise bu kez bir grev dalgası İran’da birçok sektörü etkisi altına almıştı.

Kamyon şoförleri 10 gün boyunca 160 şehirde iş bırakmış, üç ay sonra, 31 eyaletin tamamında, toplamda 290 şehirde ülkedeki toplam 450 bin kamyon şoförünün 300 bini greve çıkmıştı.

Rejimin yanıtı kamyonculara yönelik bir tutuklama dalgası oldu.

Fakat aynı dönemde bu kez öğretmenlerin grevi 19 eyalete yayıldı. Ardından çelik işçileri maaşlarının ödenmemesi karşısında greve çıktılar, ardından şeker kamışı fabrikasında başlayan eylemler geldi.

Eylemlerde devamlılık

İran’da başlayan eylemler, aynı zamanda bir eylem silsilesinin devamı. 2019 yılında Ortadoğu’da üç ülke kitlesel ayaklanmalarla sarsılmıştı. Irak’ta başlayan ve devletin şiddetle yanıt verdiği çok sayıda insanın öldüğü kitle eylemlerinin sonucunda Adel Abdul Mahdi başbakanlıktan istifa etmek zorunda kalmıştı.

Irak’tan kısa bir süre önce Lübnan’da dev kitle eylemleri dalgası, başbakan Saad Hariri’nin istifasını sağlamıştı.

Irak’ta başbakan istifa ederken Kasım ve Aralık aylarında bu kez İran’da 100’den fazla şehirde yapılan gösteriler rejimi sarsmaya başlamıştı.

İran’da gösteriler fiyatların yüksekliğine ve aşırı vergilere karşı başlayıp, daha fazla değişim ve özgürlük taleplerini de dile getirmişti.

İran’da gösterilerin yaygınlaşması karşısında paniğe kapılan rejim, Uluslararası Af Örgütü’nün verdiği bilgilere göre en az 200 göstericiyi öldürmüştü.

Yeni mücadele bu mücadelelerin de bir devamcısı.