Erkek olmak...

Erkek olmayı hayal ettim.

Yirmi yaşında bir delikanlı olsaydım şimdi, haydi askere denseydi, ailemle, arkadaşlarımla, sevdalımla vedalaşıp, araba konvoyunda, kornalar eşliğinde "En büyük asker bizim asker." tezahüratlarıyla omuzlarda uğurlanıp, birliğime teslim olduğumu canlandırmaya çalıştım gözümde.

Doğuda bir yerlerde askerim. Vatan bize emanet. Asker olmak demek, erkek olmak demek. Erkek olmaya geldim!

Alıştım burdaki düzene, şafak sayıyorum. Bir yandan da deli gibi özlüyorum sevdiklerimi ama tabii ki ağlamıyorum kız çocuğu gibi, erkekler ağlamaz!

Omzumda tüfek, havalı poz verip resim çektirdim. Nasıl yiğit olduğumu görsün cümle alem. Gün geçmiyor ki şehit haberleri gelmesin. Yaşıtım delikanlılar ölüyor. Korkuyorum ama kimselere söyleyemiyorum, erkek adam korkmaz! Şehitler ölmez, vatan bölünmez!

E ölüyorlar ama! Kahraman oluyorlar gerçi ama ölüyorlar... Bomm!!! Canım yandı, niye? Bomba patladı. Koşturuyor herkes aşağıda. Öldüm ben?! Yok ölmedim, şehitler ölmez! Yapacak işlerim vardı. Annemi, babamı, kardeşlerimi son kez göremedim. Sevdiğime ilan-ı aşk edemedim. Evlenecektim, çocuklarım olacaktı. Torunlarını sevecekti ailem.

Omuzlarda uğurlandığım askere, omuzlarda döndüm eve, bir tabutta! Vatan sağ olsun! Peki vatan elden gidiyor diye mi can verdim ben?!

Lerna Kaprielyan Bagdasaroglu

(Pariyazarlar.com)

İlginizi çekebilecek diğer yazılar