Otoriter yönetimin sonuçları hayatları karartıyor

Başkanlık rejiminde, devletin baskıcı yöntemleri ayyuka çıktı. Bir zamanlar “sıfır tolerans” gösterilecek denilen işkence ve kötü muamele yeniden yaygınlaştı. Kadınlara, çocuklara, en savunmasızlara karşı genel bir şiddet dalgası kışkırtılmış durumda.

Öyle olaylar oluyor ki bu genel bir infial, öfke ve umutsuzluk yaratıyor.

Neredeyse günlük hale gelen kadın cinayetleri, çocuk istismarı ve cinayetleri, diri diri yakılan göçmenler, sokakta coplarla dövülen yurttaşlar, tepeden tırnağa silahlı çetelerin infazları...

Çoğu kişi haklı olarak cezasızlık durumuna dikkat çekiyor. Düşünce suçluları hapiste, suç makinaları sokakta...

Fakat cezasızlık, yasaların bazıları için uygulanmaması ve yargının bazı suç faillerine uyguladığı ceza indirimleri sebep değil sonuçtur.

Ters kelepçe

Asıl sebep, 15 Temmuz başarısız darbe girişimiyle ordunun şiddetinin yaşayan kuşaklara vurması, ardından kurulan OHAL yönetiminin tüm demokratik kazanımları askıya alması ve asıl olarak AKP-MHP ittifakıyla rejim değişliğine gidilmesidir.

Devlet Bahçeli’nin “Türk tipi başkanlık sistemi” dediği şey tipik bir baskıcı yönetim. Önceki on yıllardır toplumsal muhalefetin mücadelesiyle kaldırılmış tüm uygulamalar geri geldi.

Tüm hak mücadelelerine “terörizm” damgası vuruldu. Düşünce, ifade ve örgütlenme özgürlüğü ayaklar altına alındı.

İstanbul Sözleşmesi’nden çıkıldı. LGBTİ+’lar tehdit ilan edildi. Göçmenler üzerindeki baskı had safhaya çıkarıldı. 

6 Şubat depremlerinin ardından “yağmacı” denilen sıradan insanlar dövüldü, hatta öldürüldü.

Ve kolluk güçlerinin işkence ile kötü muamelesi fabrika önünde direnen işçiden, kampüste mücadele eden öğrenciden, doğasını korumak isteyen köylüden başlayarak toplumun geniş kesimlerine yansıdı.

Çeteler her yerde

Devlet baskısı ve şiddeti, güçlünün gücünün yettiğini ezmesine sebep oluyor. 

Türkiye’de mafya ve faşist çeteler, on yıllardır varlıklarını ve güçlerini korudu. Fakat başkanlık rejimi, her gün sayısız örnekle karşımıza çıktığı üzere, organize suç örgütlerinin altın çağı gibi.

Bu çeteler belli bir ideolojiye sahip: Milliyetçiler, çoğu kendisini ülkücü ve MHP’li olarak tanımlıyor. Ve devletin belli başlı mafya örgütlenmesi olarak gördüğü eli kanlı bazı kişiler, hapisten erken çıkartılıyor ve Devlet Bahçeli’yi ziyaret ediyor.

Kadın katilleri elbette her kesimden ve ideolojiden çıkabiliyor. Ama son yıllarda infial yaratmış kadın cinayetlerini işleyenlerin birçoğu, ülkücü faşist ideolojik kimliğe sahip.

Bunlar rastlantı değildir. Faşizm, dünyada ve Türkiye’de her zaman askeri hiyerarşiyle örgütlenmiş bir sokak hareketidir. Kendilerinden başka herkesi düşman olarak gören faşistler, karşısındakilere devlet şiddetinin uygulanmasını savunur ya da üniversitelerde, Ankara ve Kayseri progromlarında olduğu gibi mültecilerin yaşadığı semtlerde bizzat şiddet uygular.

Ve MHP tarihindeki en güçlü dönemini yaşıyor. Siyasallaşmış yargı, kolluk onların hakimiyetinde. Durum böyle olunca çeteler sokağa salınabiliyor, faşizmin tabanındaki erkekler en savunmasızlara kolay ca saldırabiliyor.

AKP’nin rolü

Erdoğan ve güç kaybeden partisinin iktidarı, MHP ile ortaklığına, devlet güçlerinin desteğine muhtaçtır.

Erdoğan, 2013’te barışçıl Gezi Parkı protestolarına karşı sert tutumuyla otoriter siyasetini tam anlamıyla ilan etti. AKP iktidarı bir zamanlar barış masasına oturduğu Kürt siyasi hareketini başlıca düşman olarak görüyor.

Ulusalcı askerlerin doktrini olan Mavi Vatan, komşu devletler ve sınır ötesindeki Kürtlerle askeri mücadele ve rekabeti öngörüyor.

Erdoğan ve AKP, “yerli-milli” diyerek hem MHP’nin fikir ve isteklerini hem de ulusalcı-Ergenekoncuların perspektiflerini kabul etti.

Dolayısıyla genel şiddet ortamının başlıca sorumlusu AKP iktidarı ve başkanlık rejimidir.

Bu yüzden geniş kesimler iktidara ve ortaklarına karşı öfkeli. Adaletsizliğe, cezasızlığa, keyfiliğe isyan ediyoruz. Ancak bireysel tepkiler ve isyanlarla bu gidişat tersine çevrilemez.

Türkiye tarihinde birçok kez yaşandığı gibi baskılara son vermek, işkenceyi geriletmek, faillerden hesap sorulmasını sağlamak, sendikaların, demokratik kitle örgütlerinin ve solun mücadelesiyle mümkündür. 

En savunmasızları savunmalı, her bir haksızlığı ve eziyeti başkasına yapılmış değil hepimize yapılmış sayıp demokratik haklarımızı kullanarak karşı koymalıyız.