Dahiya Doktrini: İsrail her zaman toplu cezalandırmayı kullandı

Tarihçi John Newsinger, Siyonist güçlerin sömürgeci şiddetin nasıl kullanılacağını Britanya İmparatorluğu'ndan öğrendiğini söylüyor.

Rishi Sunak ve Keir Starmer, İsrail'in “meşru müdafaasını” desteklediklerini ilan ettiklerinde ve bunun uluslararası hukuku ihlal etmemesi gerektiğini fısıldadıklarında, en derin ikiyüzlülüğün suçlusu oluyorlar.

İsrail ordusu her zaman kolektif cezalandırma doktrinini benimsedi; bu doktrin, direnişi kırmanın en iyi yolunun tüm halklara ölüm ve yıkım getirmek olduğuydu. Aslında Siyonistler bunu 1936-39 arasındaki büyük Filistin isyanının acımasızca bastırılması sırasında İngilizlerden öğrendiler .

Filistinliler İngiliz birliklerine saldırırsa, sömürge güçleri genellikle yakındaki köyleri yok ederdi. İngiliz askerleri misillemenin bir parçası olarak Filistinlileri herkesin önünde dövdü ve bazen de onlara ateş etti. Sadece evleri ararken bile askerler, "yerlilere" bir ders vermek için onları tamamen mahvetmeye teşvik edildi.

Bir keresinde bir subay, birliklerinin bir köye verdiği zarardan memnun değildi. Onlara birinin evinin gerçekten nasıl yıkılacağını gösterirken onları izletti ve ardından ikinci kez köyü yıkmalarını sağladı.

En kötü bilinen olay Eylül 1938'de El Bassa köyünde meydana geldi. İngiliz askerleri yaklaşık 50 Filistinli erkeği bir otobüse bindirdi ve ardından sürücüyü mayının üzerinden uçurdu.

Siyonist yerleşimciler İngilizler tarafından Filistin direnişinin ezilmesi için seferber edildi ve onların yöntemlerini ilk elden gördüler. Sömürge savaşının bu acımasız yöntemini benimsediler. Ağustos 2006'da Lübnan'a düzenlenen saldırının ardından hava kuvvetlerinin Beyrut'un Dahiya bölgesini yok etmesiyle İsrail'in askeri doktrininin bir parçası haline geldi.

General Gadi Eizenkot , İsrail'in Dahiya'ya yaptığını, direnmeye cesaret eden her köy ve kasabaya da yapacağını açıkça belirtti.

Kendi deyimiyle Dahiya'nın başına gelenler, "İsrail'e ateş açılan her köyde yaşanacaktır". Orantısız güç uygulayacağız ve büyük hasara ve yıkıma neden olacağız” diye tehdit etti. Ona göre, direniş grubu Hizbullah'ı dizginlemenin tek yolu halka zarar vermekti.

Eizenkot bugün Netanyahu hükümetinde bakan olarak görev yapıyor. İsrail, 2009'daki saldırısından bu yana Gazze'ye yönelik her saldırısında sürekli olarak bu "Dahiya doktrini"ni kullandı. Birleşmiş Milletler (BM) tarafından görevlendirilen Goldstone raporu şu sonuca vardı: "İsrail hükümeti, operasyonlarını esasen roket saldırılarına bir yanıt olarak  meşru müdafaa hakkını kullanmak olarak  göstermeye çalıştı."

Ancak raporların yazarları “planın en azından kısmen farklı bir hedefe, yani bir bütün olarak Gazze halkına yönelik olduğunu düşünüyor”.

Operasyonlar, "Gazze halkını direnişi ve Hamas'a açık desteği nedeniyle cezalandırmayı amaçlayan genel politikanın" bir parçasıydı. Bu itham bugün daha da doğrudur.

İsrail'in 2009'daki saldırısında yaklaşık 1.400 Filistinli erkek, kadın ve çocuk öldürüldü. Bugünkü İsrail saldırısı, daha önceki tüm saldırıların toplamından daha fazla acı ve eziyete neden oldu.

İsrailliler, kanlı saldırılarında yüzün üzerinde BM çalışanını bile öldürdü; bu, Starmer'ı ve gölge dışişleri bakanı David Lammy'yi etkilememiş gibi görünüyor. Gördüğümüz şey, hem Tory hükümetinin hem de İşçi Partisi muhalefetinin desteğiyle gerçekleştirilen en acımasız, öldürücü  toplu cezalandırmadır.

İsrail'e ve onun parlamentodaki destekçilerine karşı harekete geçmeyi sürdürmeyi daha da önemli kılan da bu.

Uluslararası hukuk profesörü Richard Falk, Dahiya doktrininin "sadece savaş hukukunun ve evrensel ahlakın en temel normlarının açık bir ihlali olmadığını" söylüyor. Bu, “gerçek adıyla anılması gereken bir şiddet doktrininin beyanıdır: devlet terörü”.

“Bizim adımıza olmaz!” demeliyiz.