Özgecan’ın tırnak izleri

Özgecan’ın saldırganının yüzünde bıraktığı tırnak izini kazıyalım. Tecavüzü, tecavüz edenle sınırlamamak için kazımak gerekir, kazıyalım ki bunu bireysel bir sapıklık, doyumsuzluk gibi nedenlerle geçiştirmeyelim; ‘hadım etme”, “idam etme” çözümlerini önümüze koymayalım.

Çünkü ne tecavüz cinsel bir suç ne de failler “sapık”, onlar genellikle hatta çoğunlukla çok yakınımızda olabiliyor. Evde, işte, yolda, taşıtta bol bol televizyonlarda, çocuklu, çocuksuz, eğitimli, eğitimsiz toplumun her kesiminden olabiliyorlar.

Aslında biyolojik ve bedensel olanın hâlihazırda zihinsel ve kültürel olduğunu görmek gerekiyor. Freud kültürün ve zihnin insan bedenlerini ne ölçüde etkileyebildiğini görmüştü. Ama bu doğuştan gelen bir kültür ve maneviyat eğitimi ya da bedenlerimizde depolanan bir zihin mikrobu ya da ruh değil. Bilinçdışımızda bir şey değişecekse bu değişikliğin onu destekleyen yapıda gerçekleşmesi gerekiyor.

Daha birkaç ay önce çocuk ve kadın tecavüzcülerinin gizli afla serbest bırakıldığı bir Türk Ceza Kanunu akiti kabul edildi. Çocuk istismarına ‘çocuğa cinsel taciz’ denerek iki ay gibi komik cezalar getirildi. Taciz, tecavüz olaylarında belki de eldeki tek delil olan adli tıptan alınacak psikolojik rapor zorunluluğu kaldırılarak tacizci ve tecavüzcülerin beraat etmelerini sağlayacak adımlar atıldı.

Günde en az beş kadın ölüyor ve bu kanunlar çıkıyor...

Hukukun üstünlüğüne dayanarak kendisini tarafsız ve ideoloji sonrası olarak sunan merkeze karşı tarafsız hukuk alanını askıya almalıyız. Tek silahımız mücadele, savaş değil.

Sibel Erduman

[email protected]