İşçi sınıfı hareketi enternasyonalisttir

Cumhurbaşkanı Erdoğan, Aralık ayında yapılan Türk-İş’in 22. Kongresi'nde sendikacıları ‘yerli ve milli olmaya’ çağırdı. Bu çağrının pratik sonucu ise en ufak bir hak aramanın, grevin, direnişin gayri milli ilan edilerek toplumsal anlamda ötekileştirilmesidir.

‘Yerli ve milli’ olma tutumu işçi sınıfını böler. Bu çağrı sonucu devletten yana tutum alan sendikalar, 28 Şubat darbesinde, darbe destekçiliği yapan sendikalar gibi olurlar. Bugüne kadar grevlerin defalarca milli güvenlik açısından sakıncalı ilan edilip yasaklandığına tanık olduk. Ama ‘yerli ve milli olmalısınız’ propagandası daha da vahim bir duruma yol açar, toplum grev yapanların, hak arayanların milli çıkarlara zarar verdiğine inanmaya başlar, kutuplaşmaları daha da artırır.

İşçi sınıfının birliği sınıf için her zaman yaşamsal önemdedir. Burjuvazi karşısında kendi birliğini sağlayamayan işçi sınıfı mücadelede de başarılı olamaz. Bu yüzden ideolojik tutumu ne olursa olsun tüm işçi sendikaları sınıfın birliğine vurgu yaparlar. Sendikaların dil, din, siyasi düşünce, ulusal farklılık vb. gözetmeksizin bütün sınıfı örgütleyebilecek bir tutum sergilemesi, farklı dinsel veya ulusal kimliklere sahip işçilerin birlikte hareket etmesini sağlayacak politikalar izlemesi gerekir. Kendisini ezen ve sömüren sermaye sınıfına karşı işçi sınıfı bütün sınıf kardeşleri ile birlikte mücadele etmek zorundadır. Bunun için ise işçi hareketinin, sendikaların burjuvazinin çıkarlarından medet ummayı kesmesi, ırkçı ve milliyetçi politikalardan uzak durması, savaşa karşı barışı savunması, ‘yerli ve milli olmak’ gibi tuzaklara kapılmaması, enternasyonalist bir tutum sergilemesi gerekir.

Türkiye burjuvazisinin çıkarlarının milli çıkarlar olarak yutturulması işçi sendikalarının en başta karşı çıkması gereken propaganda amaçlı yanıltmacalardır. İşçi sınıfı ile burjuvazinin çıkarlarının uzlaştığı her hangi bir milli çıkar yoktur, olamaz. İşçi sınıfı, tüm dünyadaki işçi sınıfının bir parçasıdır, çıkarları diğer işçi ve emekçi kitlelerle ortaktır, yoksa kendi ülkesinin burjuvaları ile ortak herhangi bir ‘milli’ çıkarı yoktur.

İşçi sınıfı sendikalarındaki yönetimler bu bilinçle hareket ettikleri, kendilerini yerel değil uluslararası  düzeydeki bir sınıf mücadelesinin yereldeki temsilcileri olarak gördükleri ölçüde işçi sınıfının mücadelesini geliştirebilirler.

Faruk Sevim

[email protected]

(Sosyalist İşçi)