Tarlabaşı Dayanışma, göçmenler konusunda önemli faaliyetler yürüten bir hareket. Tamamen gönüllü kişilerin omuzlarında yükselen bu hareketin deneyimlerini Tarlabaşı Dayanışma’nın sözcüsü Kadir Bal, Sosyalist İşçi gazetesine anlattı:
Tarlabaşı Dayanışma, Tarlabaşı’nda oturan insanların ortaya çıkardığı bir hareket. 20 civarında aktivist gönüllü olarak çalışıyoruz, ben sözcüleriyim. Fatma ablamız başkanlığımızı yapıyor. Mahallemizde göçmenlerin en yoksulları, en fazla dayanışmaya ihtiyaç duyanları yaşıyor. Başka mahallelerden de ihtiyaç sahibi göçmenler bizimle iletişime geçiyor, destek oluyoruz. Kimseyi geri çevirmemeye çalışıyoruz. Özellikle göçmen çocuklu anneler çok zor koşullarla karşılaşıyorlar, ama biz elimizden geldiğince destek olmaya çalışıyoruz.
Dayanışma örgütlüyoruz
Desteklerimizi aramızda topladığımız paralarla gerçekleştiriyoruz. Herhangi bir kurumdan veya kişiden fon benzeri mali destek kabul etmiyoruz. Prensip olarak fon alınmasına karşı değiliz, ama biz Tarlabaşı dayanışma olarak fon vb. destekler kullanmıyoruz.
Faaliyetimiz 10 yıl önce başladı. İlk olarak ramazanda iftar sofraları kurduk. Bu sofraları Tarlabaşının ara sokaklarında kuruyorduk. Öyle gösterişli sofralar olarak değil, tamamen katılımcıların ellerindekini paylaşması esasına dayalı sofralardı. Katılımcı sayısı 300’e kadar çıktı. Pandemi döneminde ara verdik.
Fatma ablamızın 3 katlı bir evi var. Göçmenlerle ilk dayanışma çalışmalarımız burada başladı. Bu evin iki katında ihtiyaç sahibi göçmenleri barındırmaya başladık. Daha sonra 8-9 tane ev kiraladık, bu evlerde göçmenleri barındırdık, halen de bu işe devam ediyoruz. Maddi zorluklar nedeniyle şimdi daha az evimiz var. Ev kiraları önceleri 500 lira civarındaydı, şimdi 1500 liraya kadar çıktı, bizi zorlamaya başladı.
Göçmenlerin her türlü barınma, tedavi, yemek gibi sorunları ile ilgileniyoruz. Elbette elimizden geldiği kadar. Evlerimizde dönem dönem 120 kişi kalabiliyor. Özellikle kış aylarında destek ihtiyacı olan göçmen sayısı artıyor. Yaz döneminde bu göçmenlerin çoğu Türkiye’yi terk ediyor, Avrupa’ya gidiyor.
Genellikle bir göçmenle en fazla 2-3 yıl birlikte oluyoruz, sonrasında Avrupa’ya gitmiş oluyor. Dayanışma sağladığımız göçmenler dünyanın her yerinden olabiliyor, ama özellikle Afrikalı göçmenler daha ağırlıkta.
Kadın göçmenler, özellikle çocuklu olanlar için uzun vadeli barınma imkanı sağlamaya çalışıyoruz. Bazıları ülkelerine dönmek istiyor, aramızda para toplayıp uçak biletlerini alıyoruz. Aksi halde uyuşturucu satıcılığına, hırsızlığa, seks ticaretine zorlanıyorlar.
Özellikle kadın ve çocuklar için barınma evi bulma konusunda yeterince imkan sağlayamıyoruz. İstanbul’da çok az barınma evi var. Büyükşehir belediyesi veya kaymakamlıkla görüşüyoruz. Büyükşehir belediyesinde yönetim değiştiğinden beri daha insani bir yaklaşım var.
Antikapitalist bir göçmen dayanışması
Kaymakamlık, göçmenlerle ilgili destek istememizi hoş karşılamıyor. Onlara göre Beyoğlu turist bölgesi, yoksul göçmenler bu bölgenin imajına zarar veriyor. Yoksul göçmenlerin Esenyurt, Bağcılar gibi semtlere gitmesini istiyorlar, bu nedenle destek olmuyorlar.
İşyerlerinde tacize, mobinge uğrayan göçmenlerden de bize başvuranlar oldu. İşyerindeki patronları ile konuşup bu tarz şiddet olaylarını engelledik. Göçmenlerin çalıştıkları işyerleri genellikle küçük işletmeler, sendikaları yok, sigortalı değiller, maaşlarını alabilirlerse şanslı sayıyorlar kendilerini.
Edirne’de sınırda kaçırılıp işkence edilen, daha sonra ailelerinden para istenen göçmenleri, Edirne Valiliğinin de çabaları ile kurtardık, sorumlularının yakalanmasını sağladık.
Pek çok göçmen yardım kuruluşu var. Hepsinin çabaları değerlidir. Ama mesela dindar STK’lar yardım yapıyorlar, ancak bu sistemden hesap sormuyorlar, insanların başına gelen felaketleri sorgulamıyorlar. Çünkü antiemperyalist, antikapitalist bakışları yok. Sol STK’lar ise avukat ve terapi desteği veriyorlar, başka dayanışma sağlamıyorlar.
Biz antikapitalist bir tarzda ezilenlere destek olan bir çizgide göçmenlerle dayanışma sağlamaya çalışıyoruz.
(Sosyalist İşçi)
Taner Akçam, yeni kitabında Ermenilerin dininin zorla değiştirilmesi ve asimilasyon süreçlerini inceliyor. Kitapta Talat Paşa’nın ihtida edenlerin tehcirden muaf tutulması emrini daha sonra nasıl geri çektiği de anlatılıyor.