Kürsülere sırtını dönmek

Bir haftadır ağır bir gripten muzdaripim, mecburi işler ve duruşmalarım nedeni ile şehre indiğim günler dışında genellikle yatarak geçirdiğim bu terleme-titreme günlerinde, peş peşe liselerinden mezun olan yaşları 16-17-18 bandındaki gençlerin mezuniyet törenlerinde müdür kürsülerine arkalarını döndükleri ve peşinden de gericiliğe hayır bağlamlı mektup ve bildiriler yayınladıkları haberlerini okudum.

Sendikaya üye olan bir kısım öğretmenleri de milli eğitim müdürlüklerinin kapılarında müdürlük binalarına arkalarını dönerek 'öğrencilerinin kendilerine yol gösterdiği' mottosu ile protestolarını dile getirdiler.

Okullarla pek ilgim olduğunu söyleyemem ama bir kızım var ve sanırım 8 yıl kadar bir zamandır, üniversite hayatımızın bitişi ile uzaklaştığımız köhne okul binalarında neler olduğunu dışarıdan ya da en azından çocuğun kimi sorduğu sorulardan çıkarabiliyorum. 'Düşman nedir' diye başladığı tarihe ilgi duyan sorularına yıllardır 'öteki' cevapları vere vere ne kadar yorulduğumuzu da biliyorum.

Sabah kızın karne günü olması nedeniyle okuluna gittim, sınıf kitaplığına her yılın başında ortasında evden taşıdığı kitaplarını tekrar getirmek amacıyla yanımda koca bir pazar arabası ile. Oldukça rahat, velilerin her daim sınıflarda cirit attığı, sınıflarında 14-15 kişinin okuduğu bir okulda okuyor. Tören alanında 100 öğrenci bile yok neredeyse, yaşadığımız yere göre normal bu. Ortaokulu bitireceği anlaşılan çocuklar sıranın en solunda kepleri ve cübbeleri ile duruyorlar. Ben sınıfının olduğu birinci kata çıktım oradan izliyorum töreni. Güneş orta yere tepeden vuruyor, veliler ve öğretmenler de hazır bekliyorlar öğrencilerin arkasında. Bir tören yapıyorlar, iki büyükçe bayrak var birisi Türk bayrağı diğeri de anladığım bir sancak. 8. sınıf çocuklarının bayrağı ve sancağı mezun oluşları ile birlikte 7. sınıf çocuklarına devri töreni olacakmış, konuşmadan ve hamaset bağırmalarından bunu anlıyorum. Elinde bayrağı tutan, tüm diğer öğrencilere göre daha 'formalı' bir öğrenci bir metin okuyor 'bu şerefli, uğrunda binlerce şehidin kanını döktüğü…' diye devam ediyor. Bayrağı üç kez öpüp başına koyuyor, sonra 7. sınıflardan bir öğrenci geliyor, o da belli ki tören için forma ile gelmiş okula -diğer tüm çocuklar şort, eşofman ve tişörtlü bugün zira karne alınacak- onun da eline bir metin sıkıştırılıyor, aynı cümlelerle bayrağı teslim alıp üç kez öpüp başına koyuyor. Aynı yemin ve öpme töreni okulun flaması için de yapılıyor, flama da öpülüyor ve şehit kanları ile sulanıyor.

Sonra beden eğitimi hocası kürsü bölgesine geçip, 'istiklal marşı için son kez rahattt, hazırolll' diye komut veriyor, velilerden asker olanlar da var bu arada, zira burada bir askeriyemiz var, ben onlara bakıyorum. Öğretmenleri izliyorum, kimi marşa eşlik ediyor heyecanla, kimi hazırolda bekliyor. Ve tören bitiyor, rahatt komutu ile çocuklar bahar gülümsemeleri ve bağrışmaları ile sınıflarına doğru koşuyorlar. Meydanda çocuk olduğunu o an anlıyorum, bunlar çocuk ve renk renk şortları var üzerlerinde…

Ve Tarih Profesörü Ahmet Demirel Hoca'nın, 'İktidarın en önemli milletvekillerinden biri olan Hacı İlyas Sami (Muş) Birinci Meclis’te konuşuyor: "Kuva-yı Milliye'nin esası, temeli tehcirdir" yazısı düşüyor sayfama bu sırada.

Ve sonra kızımın tarih hocasına bakıyorum, marşa eşlik ediyor ve kızıma bakıyorum ve müdürlerine ve hocalarına. Biz bu çocuklara, öğretmenleri bu çocuklara -ki aynı çaresizlikten muzdaripler, onlara da öğretilen buydu zira- tarihin bir şiirler manzumesi olmadığını, gurur duyulmaktan çok gerçek üzerine bina edilmiş bugünün önemli olduğunu ne zaman öğreteceğiz diye düşünüyorum. Ve kürsüye arkasını dönen çocuklara tekrar geliyorum, kürsüye arkaları dönülüyor ama döndükleri yerde bir başka 'gericilik' ve hakikat dışılığın kendilerine baktığını görüyorum, orada bizler ve sadece bu hükümete itiraz eden, sadece buna muhalif hocalar var ve biz hala biziz. Yine de kürsüye arkalarını dönmelerinin coşkusunu elbette paylaşıyorum bin bir tedirginlikle.

Sennur Baybuğa

(Bas Haber)

Köşe yazarının diğer yazıları