Polislere öfke ve en tepedekilere öfke

Macron'un Madde 49.3'ü kullanmasının ardından birçok şehirde ayaklanmalar başladı. Protestocular çöp kutuları ve çöp yığınlarından oluşan barikatları ateşe verdi. Olaylara sadece sol kanat aktivistler ya da öğrenciler katılmadı. Birçok bölgede işçiler de yer aldı.  

Polis şiddetli bir baskı ve yüzlerce tutuklama ile karşılık verdi. Çoğu durumda insanlar yasadışı eylemlerle suçlanmadı bile, sadece sokaklarda oldukları için baskıya maruz kaldılar.

Geçen hafta Perşembe günü Rouen'da polisin attığı bir ses bombası bir kadının başparmağını kopardı. 17 Mart Cuma günü polis Paris'in Chatelet bölgesinde devriye gezerek keyfi bir şekilde protestocu olduğunu düşündüğü kişileri kontrol etti ve tutukladı.

18 Mart Cumartesi günü Paris'teki polisler düzinelerce göstericiyi aşağıladı ve onları tutuklamadan önce bir duvarın dibine oturttu. Bir protestocu Twitter'da, polisin kendisini 48 saat gözaltında tuttuktan hemen sonra, sırf kendi deyimleriyle "lanet bir solcu" gibi göründüğü için yeniden tutukladığını ifade etti.

18 Mart Cumartesi günü Nantes'da polis öğrenci protestoculara cinsel saldırıda bulundu. Bir çevik kuvvet polisi bir gösteri sırasında saldırı tüfeği salladı. Ancak insanlar hala sokaklarda direnmeye devam ediyor.

Polise duyulan nefret, insanların siyasi sistemi sorgulamasının diğer nedenleriyle birleşiyor. Geçtiğimiz Çarşamba günü bir televizyon röportajının onuncu dakikasında, sendikalara ve protestoculara saldırırken, Macron taktığı bir saati gizlice çıkardı.

Sosyal medya hesapları saatin 60.000 Sterlin değerinde olduğunu ve Macron'un, sokaklardaki yoksulları eleştirirken bu lüks saatin doğru mesajları vermediğinden endişe ettiğini söylüyordu. Ofisi, masaya vurduğunda ses çıkardığı için saati kolundan çıkardığını ve "sadece" 2,000 Sterlin değerinde olduğunu iddia eden zahmetli sahte açıklamalar yapmak zorunda kaldı.

Röportajı tam bir başarısızlıktı. Yapılan bir anket, insanların yüzde 76'sının onun performansına ikna olmadığını gösterdi ki bu şimdiye kadarki en kötü sonucuydu.

Fransa'da demokrasi konusunda giderek artan bir sorgulama var. "Macron parlamentoda oylama yapılmadan istediğini yaptırıyor, sonra da protesto ettikleri için polis sokakta insanları dövüyor. Tamam, Stalin ya da Hitler döneminde yaşamıyoruz ama bu da demokrasi değil," diyor Paris'teki gösteriden Noah.

"Toplu konutlarda uzun zamandır böyle, gençler, özellikle de Müslümanlar ve göçmenler bir hiç uğruna dayak yiyor. Şimdi çok daha fazlası bunun farkında.

"Bizim haklarımız ne? Her beş yılda bir bir faşist ile bir merkez-siyaset zorbası arasında seçim yapmak zorunda kalıyoruz. Bu bir aldatmaca. Sosyal medyada feryat edebiliriz ama bir şeyleri gerçekleştiremedikten sonra bunun bir anlamı yok."

Pek çok aktivist hükümetin grev hakkına yönelik saldırısına da dikkat çekiyor. Rafineri işçileri greve gittiklerinde hükümet onları şiddetli abluka uygulamakla suçluyor ve el koyma emirleri çıkarıyor.

Bu da grev hattını söküp işe dönmedikleri takdirde büyük para cezaları ya da hapis cezalarıyla karşı karşıya kalabilecekleri anlamına geliyor.

Macron, sözde meşru olan ve oylama ile onaylanan kendi yönetimini, "kalabalık" için küçümseyici bir kelime olan "foule"un gücüne karşı koymaya çalıştı. Burjuva siyasetinin oyununu oynamayan "alt tabakaları" yasadışı ilan etmek istiyor. Devletin şiddetine, polise, bakana ve yargıca itaat etmeyi militanca reddederek meydan okuyorlar.

İnsanlar onun içini görebiliyor ve hatta müesses nizamın bazı kesimleri bile Macron'un şimdi başlattığı şeyden endişe duyuyor. Macron'a karşı gensoru önergesi veren sağcı milletvekili Charles de Courson, "Bu hükümet artık yönetemez. Cumhurbaşkanı'nın kararının tüm sonuçlarını hesapladığından emin değilim.

"Ülke giderek daha da yönetilemez hale gelecek. Bence mevcut hükümet ölüyor. Başbakanın değişmesinden bahsediyoruz - bu bana çok açık görünüyor ama bu temel sorunu çözmeyecek."

Montpellier'de coplu ve ses bombalı polisler sol görüşlü bir internet sitesinin fotoğrafçısıyla karşı karşıya geldi. Fotoğrafçı elini kolunu sallayarak kaçarken polis, "Senin basın özgürlüğün umurumda bile değil," diye bağırdı. Basın özgürlüğü böyle bir şey işte.

Denis Godard, sosyalist ve ırkçılık karşıtı aktivist