Hangi “terörü” kim yenecek?

“Terörü birlikte yeneriz” (Putin), “Kesenin ağzını açın, terörün beli kırılsın” (Erdoğan), “Fransa’nın yaşadığı büyük acıyı en iyi biz anlayabiliriz. 35 yıldır terörle mücadele etmekteyiz” (Yavuz Donat, Yeni Şafak), “Teröre karşı mutabakat” (Milliyet), “Liderler terörle kararlı mücadele sözü verdi” (Hürriyet).

Filan fıstık, filan fıstık...

Ne anlıyoruz bunlardan?

Özetle şöyle:

Dünyanın bütün önemli liderleri teröre karşı.

Bunlar iyi insanlar.

Dünyada büyükçe bir kalabalık terörist.

Bunlar kötü insanlar.

Ve bu kötülerin hemen hemen hepsi Ortadoğu’da yaşıyor, hemen hemen hepsi Müslüman.

Demek ki:

1) Bu büyük liderler biraraya gelip bu kötülerin yaşadığı yerleri daha çok bombalarsa terör yenilir.

2) Ayrıca, bu kötülerin hareket etmesi (özellikle de Batı’ya gitmesi) engellenirse, terörün yayılması engellenir.

3) Bir de, bu kötülerin zaten Batı’da yaşayanları var, onlar izlenir, gözlenir, kıskıvrak bağlanırsa, teröre bir darbe daha vurulmuş olur.

Avrupa’da sıradan vatandaşın tam da bu sonuçları çıkardığı çok açık.

Ve zaten bütün Batılı devlet liderleri de bu sonuçların çıkarılmasını istiyor.

Bu sayede, Ortadoğu’da yaptıkları her şey mübah oluyor, meşrulaştırılmış oluyor. Bu sayede, Batı’daki Müslüman vatandaşlara, göçmenlere, mültecilere yaptıkları her şey haklı gösterilmiş oluyor.

Açık çek var ellerinde artık. İstedikleri yeri istedikleri kadar bombalayabilirler. İstedikleri ülkede rejim değişikliği yapabilirler, istedikleri ülkeyi işgal edebilirler.

Kendi ülkelerinde de her istedikleri kişiyi hapsedebilirler, biraz daha koyu renkli olan ve farklı bir dine mensup olan vatandaşların demokratik haklarını istedikleri gibi kısıtlayabilirler.

Malumu ilan etmek olacak, biliyorum (ve zaten “büyük liderler” de biliyor), ama yine de etmek gerek ve ısrarla etmek gerek:

Suriye ve Irak’ı bombalaya bombalaya yok etseler, elleri değmişken Afganistan, Çeçenistan ve Pakistan’ı da yeryüzünden silseler, “terör” bitmez.

Bitmez, çünkü sorun “terör” sorunu değil.

Sorun, dünya nüfusunun büyük bir kesiminin yoksul ve aç olması, temiz sudan ve sağlık bakımından yoksun olması, iyi bir yaşam kurabilecek tüm olanaklardan mahrum olması. Ve itiraz etmeye çabaladığında bombalanması, işgal edilmesi, hapislere tıkılması, askerî darbelere maruz kalması...

Ve bu koşullar karşısında kendisini çaresiz hissetmesi, nasıl isyan edeceğini bilememesi.

“Terör”, çaresiz kalabalıkların çaresiz isyanını ifade eder. Ve ettiği için taraftar bulur.

Dünyanın sorunu “terör” değil.

Sorun, milyonları çaresizliğe ve şiddete iten emperyalist devletler ve bunların politikaları.

Roni Margulies

[email protected]

(Sosyalist İşçi)