Islahat Fermanı’yla birlikte hem “millet” sistemi içinde örgütlenen gayrimüslimler hem de yabancı devletler, Osmanlı topraklarında okullar açmaya başladılar. 20. yüzyılın başlarında Osmanlı topraklarında Ermeni, Rum, Yahudi okullarının yanı sıra Amerika, Almanya, Avusturya, İtalya, Rusya gibi ülkelerin okulları bulunuyordu. Bu okullar sadece başkent İstanbul’da değil, imparatorluğun dört bir yanına dağılmıştı ve Harput, Amasya, Adana gibi uzak illerde bile açılmışlardı. Öğrenci sayıları on binlerle ifade ediliyordu.
Ancak hızla esen milliyetçilik rüzgârlarının etkisiyle, Osmanlı İmparatorluğu’nun Avrupa’da bulunan toprakları üzerinde ulusal devletler oluşmaya ve teker teker bağımsızlıklarını ilan etmeye başladılar. İmparatorluk büyük toprak kayıpları yaşadı, Avrupa devletleri tarafından özellikle doğu vilayetlerinde reform talepleri hızlandı ve imparatorluğun gerçek taşıyıcısı olan Sünni/Müslüman kesim derin bir travma yaşamaya başladı. Hıristiyanlar, özellikle de Osmanlı toprakları üzerinde yaşayan gayrimüslimler “iç düşman” olarak görülmeye başlandılar. Bu durum, yabancıların ve gayrimüslimlerin okulları üzerinde de etkili oldu. Özellikle İttihat ve Terakki Cemiyeti iktidarı döneminde yabancı okullarının çalışmalarına büyük kısıtlamalar uygulandı, gayrimüslim okulları faaliyet gösteremez hale geldi.
Bu durum Türkiye Cumhuriyeti’nde de devam etti. Uygulanan yoğun “Türkleştirme” politikaları, Lozan Anlaşması’yla güvence altına alınmış olan azınlıkların eğitim hakkını tehdit etmeye başladı. “Vatandaş Türkçe Konuş” kampanyaları uygulandı, Ceza Kanunu’na “Türklüğe hakaret” maddesi kondu. Azınlıkların okulları her yandan kuşatılarak, büyük bir baskı altına alındı.
23 Mart 1931 tarihinde, “Türkiye’de İlk Tahsillerini Mektepte Yapacak Türk Vatandaşı Çocukların Türk Mekteplerine Girmelerine Dair Kanun” T.B.M.M’de kabul edildi. Türkleştirme politikalarını zirveye taşıyan bu uygulamayla birlikte, Türk okullarına kıyasla pozitif bilimlerdeki yeterli donanımları, yabancı dil öğretme yetenekleri, bilim ve tekniği teorik ve pratik olarak öğreten kaliteli programlarıyla eğitim öğretim veren yabancı okullar, öğrenci sıkıntısı yüzünden kapanmak zorunda kaldı. Öğrenciler yoğun bir milliyetçilik bombardımanına tutulmaya başlandılar; egemen sınıfın ideolojisini kayıtsız şartsız kabul eden kuşaklar yetiştirilme projesi yürürlüğe konuldu.
