Mayıs 1991’de başlayan işgal, Eylül 1993’te güç kullanılarak sonlandırılmasına dek 2,5 yıl boyunca devam etti. Bölgede bulunan beş binada herkese açık “halk mutfağı”, yatakhane, kütüphane, sinema gibi sosyal tesisler oluşturuldu. Bölgedeki binalarda son olarak 100 civarında insan yaşıyordu.
Zürih’teki Wohlgroth Fabrikası’nın kapatılması
Wohlgroth AG’nin 1989’da Zürih Josefstrasse 35 adresinde bulunan fabrikasını kapatma kararı almasından sonra, bütün arazi şirketin yan kuruluşlarından biri olan Oerlikon-Bührle Şirketi’ne devredildi. Bu şirket, Zürih Tren Garı’nın tam karşısında bulunan arazide bulunan binaları yıkarak, nüyük bir konut ve iş merkezi inşa etmek istiyordu. Ancak Zürih’teki IG Kreis 5 isimli bir yurttaş inisiyatifi, Zürih Belediyesi’nin de desteğini alarak, şehrin korunması kararlarına dayanarak bölgedeki binaların yıkılmasını engelledi.
İşgal
Mayıs 1991’de çeşitli gruplar tarafından bölgedeki binaların işgal edilmesi çağrısını içeren bildiriler dağıtılmaya başlandı. Yaklaşık 50 kişi bu çağrıya uyarak, Wohlgroth AG’nin terk edilmiş doğalgaz sayacı fabrikasını işgal etti. 18 Mayıs 1991’de bölgenin 2,5 yıl sürecek olan işgali başladı. İlk olarak fabrikanın kaynakla kapatılmış veya tuğla örülmüş pencereleri açıldı, mekânlar temizlendi ve yaşanılacak hale getirildi. Aynı günün akşamına doğru halk mutfağı açıldı ve bir konser verildi. Bunun üzerine bölgeye çok sayıda meraklı akın etti. Binaların yıkımının durdurulmasına karşı açılmış olan mahkeme devam ettiği için, polisin işgalcileri binadan kısa sürede atma şansı yoktu.
Ekim 1992’ye kadar iki binada yaklaşık 30 kişi yaşıyordu. Aralık 1992’ye kadar iki bina daha yerleşime açıldı. Bu binalara “Yussuf”, “Yussip”, “Yussif” ve “Fleischkäse” (bir tür jambon) isimleri verildi. Bölgede artık 100 kadar insan yaşamaya başlamıştı.
Son aylar ve işgalcilerin binalardan atılması
İşgalcilerin evlerden atılması için şirket tarafından dava açılmıştı. 20 Kasım 1992’de yaklaşık 2000 kişi Zürih şehir merkezinde Wohlgroth’un bu haliyle muhafaza edilmesi için yürüyüş yaptı.
1993 yılının yaz aylarında dava sonuçlandı. İşgalciler, davanın aleyhlerine sonuçlanması üzerine, içlerinde yaşadıkları binaları hızla bir kültür merkezine dönüştürdüler. Ön cepheleri boyadılar, bir fotoğraf galerisi açtılar ve Zürih’in böyle bir kültür merkezine sahip olmasının şehre zenginlik katacağı propagandasını yapmaya başladılar.
Basın ve yayın organlarında isviçre’nin bu en büyük ev işgaline dair çok sayıda haber yapılmaya başlandı. İşgalciler de düzenledikleri çok sayıda gösteri, yürüyüş ve eylemle dikkatleri üzerilerinde toplamaya çalıştılar.
Belediye Meclisi’nin ve Bührle şirketinin işgalcilere yaptığı başka bir yere taşınma önerisi reddedildi. İşgalciler, kendilerine gösterilen yerin yaşamaya uygun olmadığını söylüyor, ayrıca 2,5 yıldır yaşadıkları binalara yoğun bir emek harcadıklarını, binaları bir sanat ve kültür ortamına dönüştürdüklerini, bu yüzden buradan ayrılmayacaklarını ilan ediyorlardı.
23 Eylül 1993’te helikopter ve panzer desteğinde bölgeye gelen polis güçleri, binaları zor kullanarak boşalttılar. Böylece İsviçre tarihinin en uzun süreli ev işgali de son bulmuş oldu.
