VOC’nin merkezi Amsterdam ve Middelburg’da bulunuyordu. Ticari gemi seferlerinin ulaştığı ana merkez de Java (Endonezya) adasındaki Batavia (bugün Jakarta) limanıydı. Endonezya’nın diğer adalarında da çeşitli şubeleri vardı. Nagasaki (Japonya) sahillerinde bulunan suni bir adada, İran’da, Bengal’de (bugün Pakistan ve Hindistan), Seylan (bugün Sri Lanka), Formoza (bugün: Taiwan), Kapstadt (Güney Afrika) ve Güney Hindistan’da da ticari temsilcilikleri bulunuyordu.
VOC’nun ticari gücünün esas kaynağı, Hindistan’ın doğusuyla Avrupa arasındaki baharat ticaretini kontrol ediyor olmasıydı. Altı bölüm şeklinde örgütlenen kumpanya, dünyada ilk hisse senedi çıkaran şirket olma özelliğini de taşıyordu. Dördünc İngiltere-Hollanda (1780-1784) savaşından sonra kumpanya maddi zorlukların içine girdi ve 1798’de tasfiye edildi.
İki yüz yıl boyunca pek çok alanda tekelleşen VOC’a bağlı olarak 4700 gemi faaliyet gösteriyor, bunlarla yaklaşık bir milyon insan taşınıyordu. Avrupa’ya taşınan eşyaların ticari kıymeti ilk yüz yılda (1640-1700) 577 milyon altın Hollanda florini, ikinci yüz yılda da (1795’e kadar) 1,6 milyar altın Hollanda floriniydi. VOC’un tek rakibi olan İngiliz Doğu Hindistan Kumpanyası (EIC) 1600 yılında Londra’da kurulmuş, ancak VOC ile rekabet edememişti. Sadece 17. yüzyılın sonuna doğru kısa bir dönemde EIC rekabette biraz daha güç kazanmıştı.
Hollandalıların bu faaliyetleri tam emperyalizmin denetimindeydi ve emperyalizmin çıkarlarına hizmet ediyordu. Hollanda ve İngiltere’nin işgal altında tuttuğu toprakların yer altı ve yerüstü zenginliklerinin neredeyse tümü herhangi bir bedel ödenmeden Avrupa’ya taşınıyor, yerli halkın bu zenginliklerden faydalanmasına hiçbir şekilde izin verilmiyordu. Endonezya halkı Hollanda ve İngiliz emperyalizmine karşı birçok kez isyan etti, 1900’lü yılların başından itibaren giderek yükselen antiemperyalist mücadele, 1945’te Endonezya Birleşik Devletleri’nin kurulmasıyla sonuçlandı.
