Terör devlet tarafından icat edilmiş bir şeydir

İç güvenlik yasasının çıkarıldığı şu günlerde ancak böyle bir başlık atılır diye düşündüm.  Bununla ilgili Türkiye’de o kadar çok örnek var ki onları sıralamayacağım.

En son IŞİD ile ilgili ABD’li NATO komutanı Wesley Clark’ın bir itirafını okudum. Hizbullah’ı yok etmek için müttefiklerimiz ve dostlarımızla İŞİD’e yardım ettik diyor. Bu bir Andersen masalına benziyor; efendisinden intikam almak için geri dönen adam efendisini kendi gölgesini izlemeye zorlar ve onu bir gölgenin gölgesine dönüştürür.

Dövüş Kulübü’nde de bir sahne vardır Tyler Durden kendi kendini yumruklar. IŞİD’le Amerikan politikası arasındaki ilişkiyi çok iyi açıklıyor bu sahne. Ayrıca Rambo da Afganistan’a gidiyor mücahitlerle Ruslara karşı savaşıyordu. Bin Ladin Amerika’nın doğuda unuttuğu bir gölgesiydi şimdi IŞİD o rolü oynuyor. Egemenlik fikri insanları terörize etmeye, korkutmaya dayalı her zaman.

Modern hayat bir güven arayışıyla aynı anda bir heyecan arayışı demek. Bu iki kutup modern hayatın iki ayrı yüzü. Birisi Nietzsche’nin dediği pasif nihilizm diğeri bir heyecan arayışı; radikal nihilizm. Biri isteği ortadan kaldıran, pasifleştiren, bu dünya ile yetinen, diğeri istediği dünya uğruna, kendi fantezisi uğruna bu dünyayı feda etmeye hazır bir nihilizm.

Bir yandan tüketim kültürünün nihilizmi diğeri de “terörist”, radikal nihilizm. Bu ikisi birbirine alternatif olarak gösteriliyor ama birbirlerinden besleniyorlar. Sahte bir antagonizm bu. Birbirinin kanını yiyen iki kene gibi. İki taraftan birini seçmeye zorlanıyoruz. Ama bu iki nihilizmle derdi olan nihilizmler de var. Ya da klasik Marksist komünizm fikri var. Yani bu iki sahte antagonizm arasında sanki öncesiz ve sonrasız bir öğle vaktinde duraklamış gözüküyor her şey ama biliyoruz ki bir kozmosta yaşamıyoruz, kozmosta zaman yoktur oysa ki insanı anlamak zamanı anlamayı, tarihi anlamayı gerektirir. Tarihte kölelik ve efendilik rolleri mutlak değildir. Ve yeni, bir efendinin olmadığı bir dünya için her zaman mücadele etmeye ve dayanışmaya değer.

Sibel Erduman

[email protected]

Köşe yazarının diğer yazıları