Tek sınıf, tek sendika, tek yumruk

İşçi sınıfının günlük sorunları giderek artıyor, derinleşiyor. Buna karşılık sınıfın bu sorunlara karşı mücadelesi cılız kalmaya devam ediyor. Bu durumun en temel sebebi sınıfın bölünmüş olması. 3 milyon işçi 6 konfederasyona bölünmüş durumda ve bu konfederasyonlar uzun zamandır ortak eylem örgütlemiyorlar.

Otoriter bir dalga altında işçi sınıfı çeşitli saldırılara maruz kalıyor. İş cinayetleri, kıdem tazminatı, güvencesiz çalışma, işsizliğin artışı, köle işçilik yasası, örgütlenme üzerindeki engeller, 657 sayılı yasanın tırpanlanması. İşçi sınıfının bütün bu olumsuzluklara ses çıkarmaması isteniyor.

Bütün bu gelişmeler kapitalizmin krizinden ve Ortadoğu’daki savaş gerçekliğinden ayrı ele alınamaz. Devlet, ekonomik krizi ve Ortadoğu’daki gelişmeleri kendi belirlediği yöntemlerle çözmek için giderek otoriterleşmekte, bu otoriterliğini de asıl olarak işçi sınıfı üzerinde uygulamaktadır. Yerli ve milli bir toplum yaratma isteği asıl olarak işçi sınıfına dayatılmış durumda ve genel olarak sendikal yönetimler devletin bu dayatması karşısında uyumlu davranıyorlar. İşçi sınıfı ağır ırkçı milliyetçi ideolojik saldırılar karşısında işini, aşını kaybetmemek için hareketsiz kalmış durumda.

Ama bütün olumsuzluklara rağmen bazı illerde ve OSB’lerde (organize sanayi bölgeleri) eylemler, direnişler, fiili grevler yaşanıyor. İşçi sınıfı geçen yıl Bursa’da, bu yıl Gaziantep’te direnişler gerçekleştirdi. Direnişler taban örgütlerine dayanarak, sendikalara rağmen yapıldı, direnişlere 25 bin işçi katıldı. Bu işçilerin büyük bir kesimi AKP’ye oy vermişti, ama direnişler bir kez daha gösterdi ki, işçi sınıfının bir partiye oy vermesi veya dindar olması onun devrimci özünü ortadan kaldırmıyor.

Türkiye genelinde 249 OSB’nin tamamında, sanayinin geliştiği pek çok ilde işçiler daha büyük direnişler için bekliyorlar. Devletin, kapitalizmin saldırıları karşısında sınıfın suskunluğu, asla kabullenme olarak algılanmamalıdır. Unutulmamalıdır ki, işçi sınıfının mücadelesi asıl olarak bir biriktirme sürecidir, sınıfın direniş enerjisi birikiyor.

İşte bu ortamda sınıfı birleştirecek sloganlar etrafında bir araya gelmek varken, laiklik üst sloganlı miting yapmak doğru değildir. İşçi sınıfının kazanmak için örgütleyeceği birleşik bir mücadele acil olarak örülmelidir. “Tek sınıf, tek sendika, tek yumruk” sloganı her zamankinden daha acil bir hedeftir.

Faruk Sevim

[email protected]

(Sosyalist İşçi)

Köşe yazarının diğer yazıları